Pomyślałem o tym przez chwilę i doszedłem do wniosku, że znalazł bym w sobie coś z każdego z bohaterów. Czasami rozpiera mnie energia jak Tygryska. Innym razem ogarnia melancholia, cos na wzór Kłapouchego. Niskiego lubię napsocić jak Maleństwo. A czasem wolę schować się pod pierzynką jak Prosiaczek. Zwykle lubię zjeść jak Puchatek. A czasem zdarza mi się posłać komuś reprymendę, co prawda ostrzejszą niż: „mały niemądry miś”, ale mam w sobie coś z Krzysia. Jednak najbardziej jestem podobny do Sowy, bo staram się w swoim życiu kierować mądrością (a przynajmniej tym co postrzegam jako mądrość). Jednak w równym stopniu odnajduje w sobie Królika, ponieważ ponad wszystko cenie zacisze własnego domu. Długo się zastanawiałem, którą postać wybrać. Myślałem, myślałem, myślałem … I pomyślałem, że może jestem połączeniem Królika i Sowy. Tak, właśnie tak jest! Wyszło mi, że jestem KROWĄ … ehh … Mały niemądry ja …

Pomyślałem o tym przez chwilę i doszedłem do wniosku, że znalazł bym w sobie coś z każdego z bohaterów. Czasami rozpiera mnie energia jak Tygryska. Innym razem ogarnia melancholia, cos na wzór Kłapouchego. Niskiego lubię napsocić jak Maleństwo. A czasem wolę schować się pod pierzynką jak Prosiaczek. Zwykle lubię zjeść jak Puchatek. A czasem zdarza mi się posłać komuś...

Gdy patrzę w lustro i widzę w nim swoje odbicie, lub gdy patrzę daleko w przeszłość to widzę tylko jedno. Widzę Tygryska z jego nadpobudliwością, zaburzeniami umysłowymi i hiperaktywnym stylem życia. To prawie jak retrospekcja całego mojego życia. Tygrysek skacze niczym sprężyna, która nigdy się nie zacina. Jest wszędobylskim skurczybykiem, któremu zdarza się drażnić innych mieszkańców Stumilowego lasu. Dodatkowo jego mowa przypomina często trudny do zrozumienia bełkot. Najważniejsze jest jednak to, że Tygrysek cierpi na przerost osobowości. Już jako małe dziecko zachowywałem się w sposób niezrozumiały dla innych ludzi, cechowała mnie, tak jak w przypadku Tygryska, nadpobudliwość i podobnie jak Tygrysek, ja również miałem o sobie wielkie mniemanie. Organizowałem rówieśnikom zabawy w przedszkolu i w szkole podstawowej. Zawsze cechowała mnie odwaga i chęć robienia tego, o czym inni baliby się nawet pomyśleć. Cóż, zostało mi to do dzisiaj. Jestem osobą nerwową, w mojej głowie pojawiają się co chwile nowe myśli, często zupełnie zwariowane. Moje wypowiedzi są natomiast strumieniem świadomości, wyrzucam z siebie potok słów, które nie zawsze posiadają jakiś sens. Zdarza mi się mówić szybko, przekręcać słowa. Nie będę skromny, ale muszę zaznaczy, że uważam siebie za przystojnego mężczyznę, podobnie zresztą jak Tygrysek. Tak naprawdę to chciałbym nim być. Uciec od tej smutnej, szarej rzeczywistości, wejść do Stumilowego Lasu i już nigdy nie opuścić tego miejsca. Chciałbym aby ktoś narysował mnie na kartce papiery i za pomocą swojej wyobraźni przeniósł do fikcyjnej krainy. Mam już 26 lat, ale mentalnie jestem ciągle niezaspokojonym dzieckiem, dla którego nasz świat i jego zasady stanowią mur. Mur, od którego odbijam się niczym Tygrysek skaczący między grządkami Królika. To jest moje skryte marzenie.

Gdy patrzę w lustro i widzę w nim swoje odbicie, lub gdy patrzę daleko w przeszłość to widzę tylko jedno. Widzę Tygryska z jego nadpobudliwością, zaburzeniami umysłowymi i hiperaktywnym stylem życia. To prawie jak retrospekcja całego mojego życia. Tygrysek skacze niczym sprężyna, która nigdy się nie zacina. Jest wszędobylskim skurczybykiem, któremu zdarza się drażnić innych...

Jak byłam w podstawówce, to jasne, że siedząc w kinie trzymałam kciuki za Tygryska i jego wygłupy. Mimo iż uchodziłam za dość grzeczną dziewczynkę, to w głębi siebie, takie wybryki były mi na rękę i jak nikt nie patrzył - brykałam niczym Tygrys. Chciałam koniecznie dostać takiego z McDonalda i się udało!
W gimnazjum doświadczyłam na swojej skórze jak to jest być upokorzonym przez dzieci i jak one potrafią skrzywdzić - stąd też Prosiaczek idealnie pasował wtedy do mnie.
Liceum obfitowało w końcu w możliwość rozwinięcia skrzydeł! Taka Sowa i Królik - nie powiem, że było łatwo, bo się wychodziło na kujona, ale matura zdana, więc cicho!
Na studiach marzyłam o dobrej pracy, napisałam licencjat, potem mgr i radości nie było końca - znowu powrócił Tygrys. Wiadomo - studenckie życie, imprezki i inne przyjemności.
Aż przyszło dorosłe życie i bach - młotkiem w głowę! Teraz jako osoba, która doświadczyła dość nieciekawych relacji w pracy i aktualnie szuka nowej, uważam się za takiego chodzącego Kłapoucha - wszędzie widzę wszystko w ponurych barwach i wydaje mi się, że już tak kolorowo jak na studiach i w podstawówce nie będzie. Kiedy wróci do mnie Tygrys? Tęsknie za nim...

Jak byłam w podstawówce, to jasne, że siedząc w kinie trzymałam kciuki za Tygryska i jego wygłupy. Mimo iż uchodziłam za dość grzeczną dziewczynkę, to w głębi siebie, takie wybryki były mi na rękę i jak nikt nie patrzył - brykałam niczym Tygrys. Chciałam koniecznie dostać takiego z McDonalda i się udało!
W gimnazjum doświadczyłam na swojej skórze jak to jest być...

Och, ja siebie porównuję do samego Kubusia Puchatka. "Miś o bardzo małym rozumku" zdecydowanie przypomina mój charakter. Tak, jak ja, Kubuś jest wciąż ciekawy świata, zadaje wiele (nawet głupich) pytań, potrafi powiedzieć coś mądrego jak i podnieść na duchu, jak również chętnie pomaga przyjaciołom. I, co najważniejsze, oboje kochamy słodkości i leniuchowanie!

Och, ja siebie porównuję do samego Kubusia Puchatka. "Miś o bardzo małym rozumku" zdecydowanie przypomina mój charakter. Tak, jak ja, Kubuś jest wciąż ciekawy świata, zadaje wiele (nawet głupich) pytań, potrafi powiedzieć coś mądrego jak i podnieść na duchu, jak również chętnie pomaga przyjaciołom. I, co najważniejsze, oboje kochamy słodkości i leniuchowanie!

Patrząc na wszystko z perspektywy czasu, mogłabym się bez problemu porównać do Królika. Też jestem trochę zrzędliwa i nie lubię, kiedy ktoś wtyka nos w moje sprawy. Czasem zachowuję się wyniośle, ale w głębi serca lubię być lubiana.

Patrząc na wszystko z perspektywy czasu, mogłabym się bez problemu porównać do Królika. Też jestem trochę zrzędliwa i nie lubię, kiedy ktoś wtyka nos w moje sprawy. Czasem zachowuję się wyniośle, ale w głębi serca lubię być lubiana.

Bohater, z którym się utożsamiałam to Prosiaczek. Taki mały, nieśmiały i strachliwy jak ja. Wszyscy mieszkańcy Stumilowego Lasu lubili Prosiaczka za jego dobre serce i oddanie. Ja również byłam lubiana w dzieciństwie i nie wyobrażałam sobie, żebym mogła się z kimś o coś pokłócić. Nadal unikam kłótni i mimo strachu przed nieznanym staram się iść do przodu i pokonywać lęki, tak jak to robił Prosiaczek.

Bohater, z którym się utożsamiałam to Prosiaczek. Taki mały, nieśmiały i strachliwy jak ja. Wszyscy mieszkańcy Stumilowego Lasu lubili Prosiaczka za jego dobre serce i oddanie. Ja również byłam lubiana w dzieciństwie i nie wyobrażałam sobie, żebym mogła się z kimś o coś pokłócić. Nadal unikam kłótni i mimo strachu przed nieznanym staram się iść do przodu i pokonywać lęki,...

oooo ja byłam Tygryskiem , uwielbiałam brykać :) ba ja nadal uwlielbiam brykać. Ale ! byłam też Sową bo kochałam ksiązki i nadal kocham je czytać. Jestem więc chyba już od dzieciństwa hybrydą :) Tygryska i Sowy. Czasem mój wewnetrzny tygrysek musiał odpocząć i wtedy zdarzało sie popadac w melancholię niczym Kłapouchy. Każda z postaci była inna i każda miała na mnie edukacyjny wpływ i chyba to najważniejsze w tej książce, dzięki tej cesze jest ponadczasowa. Ja ciesze się że udało mi sie ocalić wewnetrznego Tygrysa i Sowę przed dorośnięciem i opuszczeniem mnie :)

oooo ja byłam Tygryskiem , uwielbiałam brykać :) ba ja nadal uwlielbiam brykać. Ale ! byłam też Sową bo kochałam ksiązki i nadal kocham je czytać. Jestem więc chyba już od dzieciństwa hybrydą :) Tygryska i Sowy. Czasem mój wewnetrzny tygrysek musiał odpocząć i wtedy zdarzało sie popadac w melancholię niczym Kłapouchy. Każda z postaci była inna i każda miała na mnie...

A ja utożsamiam się z Kangurzycą. Tak tak wiem to troszkę dziwne, ale w gronie moich znajomych odgrywałam rolę tej dojrzalszej, dbającej o bezpieczeństwo podczas wszelakich durnych pomysłów i po prostu matkowałam. Zawsze napawała mnie strachem wizja, że ktoś zrobi sobie krzywdę, a jeśli rzeczywiście coś się wydarzyło to brałam na siebie winę, bo o tym nie pomyślałam. Z czasem udało mi się tego wyzbyć i pozwolić ludziom myśleć za samych siebie, ale za to zaczęłam się odrobinkę mądrzyć, przy czym na bank dogadałabym się z Królikiem, a zatem myślę, że posiadam cechy obu bohaterów.

A ja utożsamiam się z Kangurzycą. Tak tak wiem to troszkę dziwne, ale w gronie moich znajomych odgrywałam rolę tej dojrzalszej, dbającej o bezpieczeństwo podczas wszelakich durnych pomysłów i po prostu matkowałam. Zawsze napawała mnie strachem wizja, że ktoś zrobi sobie krzywdę, a jeśli rzeczywiście coś się wydarzyło to brałam na siebie winę, bo o tym nie pomyślałam. Z...

Zawsze utożsamiałam się z Kubusiem Puchatkiem. Sądzę, że rozumek mam nieco większy niż ta postać, ale w innych kwestiach czuję się jakbym to ja była tym misiem. Po pierwsze i najważniejsze - mam słabość do miodku. Słodkości to u mnie coś na porządku dziennym i nie mogę wytrzymać bez nich dnia. Po drugie - kocham moich przyjaciół. Gdy już komuś oddam moje serduszko, to będę dbać o tę osobę i wspierać ją całą sobą. Po trzecie - uwielbiam, tak jak Kubuś, "wzruszające" przemowy. Jego słowa o życiu przez jeden dzień krócej od przyjaciela, by nigdy nie spędzić dnia bez niego, jest piękna i płaczę za każdym razem, gdy o tym myślę.
Hmmmmmm... Może zmienię imię na Kubuś Puchatek?? Albo na Fredzię Phi-Phi?? :D

Zawsze utożsamiałam się z Kubusiem Puchatkiem. Sądzę, że rozumek mam nieco większy niż ta postać, ale w innych kwestiach czuję się jakbym to ja była tym misiem. Po pierwsze i najważniejsze - mam słabość do miodku. Słodkości to u mnie coś na porządku dziennym i nie mogę wytrzymać bez nich dnia. Po drugie - kocham moich przyjaciół. Gdy już komuś oddam moje serduszko, to będę...

Kubuś Puchatek to moja siostra. Odkąd pamiętam to zawsze jadła i ciągle jadła a jej rozmiary przpominały krągłości misia.
Ja bardziej przypominam Tygryska. Nie dlatego że jestem taka szalona czy nieprzewidywalna ale dlatego że wbrew pozorom pręgowaty ma wielkie serduszko mimo że często jest głuptaskiem.

Kubuś Puchatek to moja siostra. Odkąd pamiętam to zawsze jadła i ciągle jadła a jej rozmiary przpominały krągłości misia.
Ja bardziej przypominam Tygryska. Nie dlatego że jestem taka szalona czy nieprzewidywalna ale dlatego że wbrew pozorom pręgowaty ma wielkie serduszko mimo że często jest głuptaskiem.