Historia, którą opiszę nie przydarzyła się mnie lecz mojemu koledze. Jest ona jednak dla mnie po prostu niesamowita, dlatego chciałabym się nią podzielić.
Sytuacja ma miejsce w dziekanacie. Kolega miał do załatwienia sprawę. Zwraca się do jednej z Pań za biurkiem „Dzień dobry, chciałbym przełożyć WF na następny semestr”. Pani chyba nie była w dobrym humorze, bo odpowiedziała „Ale to nie jest koncert życzeń!”. Ten jednak nie poddał się. Od razu podszedł do Pani siedzącej obok. „Dzień dobry, chciałbym przełożyć WF na następny semestr”. Ta okazała się bardziej sympatyczna. „Zobaczymy co da się zrobić” odpowiedziała. Coś posprawdzała, gdzieś zadzwoniła i po chwili rzecze „ Możemy go przełożyć, z tym, że nie na następny semestr tylko na jeszcze kolejny”. Koledze jednak to odpowiadało więc się zgodził. Wychodząc z dziekanatu odwrócił się jeszcze w stronę Pani, z którą rozmawiał wcześniej i powiedział z nonszalancją w głosie „O, czyli to jednak jest koncert życzeń”. Pani nie była dość zadowolona, krzyczała za nim coś jeszcze, kiedy ten już przekraczał próg dziekanatu.

Historia, którą opiszę nie przydarzyła się mnie lecz mojemu koledze. Jest ona jednak dla mnie po prostu niesamowita, dlatego chciałabym się nią podzielić.
Sytuacja ma miejsce w dziekanacie. Kolega miał do załatwienia sprawę. Zwraca się do jednej z Pań za biurkiem „Dzień dobry, chciałbym przełożyć WF na następny semestr”. Pani chyba nie była w dobrym humorze, bo...

Nie jestem ekstrawagancką osobą, nie staram się być gwiazdą towarzystwa, ale czasami imają się mnie takie przygody, które później w rodzinie krążą jako anegdotki idealne na wspólne obiady. Byłam dzieckiem żywiołowym, lubiącym gadać, deklamować wierszyki i śpiewać. Lubiłam też dobrze zjeść, w sumie to do tej pory lubię. Mając cztery lata wyciągnęłam całe pętko kiełbasy z lodówki i z wielkim zaangażowaniem jadłam ją, chodząc po całym domu, dopóki mama nie odkryła tego co robię i nie posadziła mnie jak kulturalnego człowieka przy stole. Odkrywałam również na różne sposób swoje pasje – gotowałam zupę z firanek (ale byłam na tyle sprytna, że firankę przycięłam za kanapą, długo mój „wandalizm” musiał czekać na odkrycie), robiłam też perfumy z kwiatów. W pierwszy dzień przedszkola, rzuciłam przedszkole deklarując na środku korytarza w domu moich dziadków „W ogóle nigdy więcej przedszkola!” W przedszkolu też mój kolrega za darmo robił foremką do piasku lima. Zgłosiłam się. Ale nie udało mu się. Zawsze marzyłam o bliźnie. Zrobiłam ją sobie przez przypadek wywracając się na środku ulicy na rowerze. Zresztą ucząc się jazdy na rowerze przywaliłam w samochód moich sąsiadów. Efekt był piorunujący, szybko wsiadłam na rower i uciekłam z miejsca zbrodni. Lubiłam śpiewać piosenki, szczególnie jeśli bawiły publiczność. Moi wujkowie, którzy byli w wieku nastoletnim, zachęcali mnie do śpiewania piosenek disco polo z podtekstem seksualnym. Nigdy nie mogłam zrozumieć, co złego moja mama widzi w śpiewaniu o lodach Bambino.

Wiek późniejszy przemilczę, jeszcze za dobrze go pamiętam, żeby się chwalić moimi „przypałami”.

Nie jestem ekstrawagancką osobą, nie staram się być gwiazdą towarzystwa, ale czasami imają się mnie takie przygody, które później w rodzinie krążą jako anegdotki idealne na wspólne obiady. Byłam dzieckiem żywiołowym, lubiącym gadać, deklamować wierszyki i śpiewać. Lubiłam też dobrze zjeść, w sumie to do tej pory lubię. Mając cztery lata wyciągnęłam całe pętko kiełbasy z...

Jako, że jestem zdania, że młodość swoje prawa ma i w myśl starosłowiańskiego przysłowia „Starość nie radość, młodość nietrzeźwość” będąc w wieku lat niespełna dwudziestu udałem się na suto zakrapianą ucztę. Po tym jak większa część współbiesiadników osiągnęła już odpowiednie stężenie alkoholu w organizmie dostrzegliśmy kilkuosobową gromadkę dziewcząt równie intensywnie balangujących. Jako, że rzecz owa miała miejsce na terenie Rodzinnych Ogrodów Działkowych dzielący obie imprezy płotek nie był specjalnie wysoki. Bez chwili wahania postanowiliśmy odwiedzić niewiasty lecz ja jako jedyny przechodząc przez ów płotek na nim zawisłem, by po chwili z odgłosem rozdzieranego materiału stanąć na działce dziewczyn. Gdy tylko odwróciłem się by spojrzeć czy nic nie zostało na płocie cała ekipa wybuchła śmiechem, a ja z rozdartymi na d… spodniami nie miałem podchodziłem już do tematu podrywu tego wieczora…

Jako, że jestem zdania, że młodość swoje prawa ma i w myśl starosłowiańskiego przysłowia „Starość nie radość, młodość nietrzeźwość” będąc w wieku lat niespełna dwudziestu udałem się na suto zakrapianą ucztę. Po tym jak większa część współbiesiadników osiągnęła już odpowiednie stężenie alkoholu w organizmie dostrzegliśmy kilkuosobową gromadkę dziewcząt równie intensywnie...

Historia, którą zawsze przy moich znajomych opowiada mój brat:
Jak byliśmy mali mama często gotowała nam pierogi z truskawkami. Ja, jak to ja, szybko nudzę się jednym daniem. Zjadłam więc tylko kilka i potem tylko dziobałam, aż mama poszła z psem na spacer. Ja w swoim geniuszu postanowiłam pozbyć się kolacji. Mi zostało kilka pierogów, bratu jeden. Co może zrobić dziecko? Oczywiście wyrzuciliśmy je przez okno. Spadły na taki dach i, ponieważ padało, zsunęły się dalej i spłynęły rynną. Komu innemu mogły wypłynąć pod nogi jeśli nie mojej mamie. Wróciła do domu wściekła i na nas nakrzyczała. Nie uwierzyła, że ktoś inny jadł pierogi i wyrzucił je przez okno. Ulubioną częścią mojego brata jest to, że na pytanie czyje były te pierogi, ja powiedziałam, że pół na pół.
Wszyscy znajomi płaczą wtedy ze śmiechu...

Historia, którą zawsze przy moich znajomych opowiada mój brat:
Jak byliśmy mali mama często gotowała nam pierogi z truskawkami. Ja, jak to ja, szybko nudzę się jednym daniem. Zjadłam więc tylko kilka i potem tylko dziobałam, aż mama poszła z psem na spacer. Ja w swoim geniuszu postanowiłam pozbyć się kolacji. Mi zostało kilka pierogów, bratu jeden. Co może zrobić dziecko?...

Od dziecka uwielbiałam czytać - jak mawiali moi rodzice, ja nawet nie czytałam a pożerałam książki :)
Czytałam całymi dniami kiedy tylko mogłam.
Pamiętam jedno popołudnie kiedy Mama poprosiła mnie o odkurzenie pokoju, który dzieliliśmy z rodzeństwem. Akurat byłam w trakcie mojej pierwszej książki z serii Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz "Kwiat kalafiora" więc bardzo ciężko było się oderwać. Zamknęłam więc drzwi, odpaliłam odkurzacz i siedząc wygodnie machałam nim nogą, żeby brzmiało jak prawdziwe odkurzanie :)
Wpadłam tylko dlatego, że tak się zaczytałam, ze straciłam poczucie czasu i po prawie pół godzinie Mamie zaczęło się wydawać że coś za długo odkurzam jak na taki pokój :)

Od dziecka uwielbiałam czytać - jak mawiali moi rodzice, ja nawet nie czytałam a pożerałam książki :)
Czytałam całymi dniami kiedy tylko mogłam.
Pamiętam jedno popołudnie kiedy Mama poprosiła mnie o odkurzenie pokoju, który dzieliliśmy z rodzeństwem. Akurat byłam w trakcie mojej pierwszej książki z serii Jeżycjady Małgorzaty Musierowicz "Kwiat kalafiora" więc bardzo ciężko...

W latach 80-tych czasami dostawało się paczki z za Oceanu.I mnie spotkało to szczęśćie.Trafił mi się cudnej urody różowy podkoszulek z filoletowym napisem.Byłam wtedy w szkole podstawowej.Na bluzeczce widniał napis:Voulez-vous coucher avec moi?Francuskiego wówczas nie znałam, a wstyd którego się najadłam,gdy zostałam przez nauczycielkę uświadomiona, co oznacza ów napis-zapamiętam na długo.

W latach 80-tych czasami dostawało się paczki z za Oceanu.I mnie spotkało to szczęśćie.Trafił mi się cudnej urody różowy podkoszulek z filoletowym napisem.Byłam wtedy w szkole podstawowej.Na bluzeczce widniał napis:Voulez-vous coucher avec moi?Francuskiego wówczas nie znałam, a wstyd którego się najadłam,gdy zostałam przez nauczycielkę uświadomiona, co oznacza ów...

Będąc jeszcze w podstawówce bawiłam się na dworze a później poszłam porozmawiać pod swój blok z koleżanką mieszkającą na pierwszym piętrze. Kasia zaproponowała, żebym wzięła kamień i rzuciła do niej na pierwsze piętro. Nie przewidziałyśmy jednego, że kamień ten wpadnie na balkon nielubianej sąsiadki z parteru. Kiedy sąsiadka wróciła z córką do domu od razu zauważyła, że coś jest nie tak. Dopytywała czy nie wiem kto to rzucił, wykręciłam się jednak, w końcu postanowiłam się przyznać do winy. Na szczęście odbyło się bez skargi do moich rodziców a rzucenie kamienia nie wyrządziło na szczęście poważnych szkód. Jednak po tej przygodzie postanowiłam, że nigdy więcej nie będę tego próbować.

Będąc jeszcze w podstawówce bawiłam się na dworze a później poszłam porozmawiać pod swój blok z koleżanką mieszkającą na pierwszym piętrze. Kasia zaproponowała, żebym wzięła kamień i rzuciła do niej na pierwsze piętro. Nie przewidziałyśmy jednego, że kamień ten wpadnie na balkon nielubianej sąsiadki z parteru. Kiedy sąsiadka wróciła z córką do domu od razu zauważyła, że...

Gdybym miała wypisać wszystkie swoje skandale, to nie starczyłoby jednej autobiografii. Od malutkich skandalików, takich jak szokowanie sąsiadów wychodzeniem z psem po bułki w onesie liska i dyndanie ogonkiem (piżama liska ma ogonek, zbereźnicy!), po większe skandale w rodzaju mówienia sławnym ludziom, których spotkałam w pracy, że śniło mi się, że poszliśmy razem do klubu dla transwestytów.
Największy skandal jaki jednak zasiałam - w moim mniemaniu wcale nie był taki skandaliczny, ale dotknął moje mini miasteczko – to było chodzenie non stop przez jakieś pół roku w czarnej pelerynie i krzyczenie na ludzi, którzy się gapili: „Avada Kedavra!”.
Myślicie, że byłam dzieckiem? Nie, nie – miałam szesnaście lat. Ludzie mówili o mnie "ta wariatka w pelerynie", ale jak moja mama tłumaczyła swoim znajomym: "ona wcale nie jest szalona, tylko ekstrawagancka".
Mamo, jedno nie wyklucza drugiego.

Gdybym miała wypisać wszystkie swoje skandale, to nie starczyłoby jednej autobiografii. Od malutkich skandalików, takich jak szokowanie sąsiadów wychodzeniem z psem po bułki w onesie liska i dyndanie ogonkiem (piżama liska ma ogonek, zbereźnicy!), po większe skandale w rodzaju mówienia sławnym ludziom, których spotkałam w pracy, że śniło mi się, że poszliśmy razem do klubu...

Czasy studenckie, wyjechaliśmy na obóz. Kilkunastu studentów i dwóch opiekunów - doktorów.
W sumie dorośli z nas byli ludzie, więc wieczorami trochę imprezowaliśmy. Dzień wcześniej jednak przesadziliśmy (koleżanka miała urodziny…) no i nasz wykładowca oświadczył, że odtąd prohibicja. Posłuchaliśmy, jak na Polaków przystało... Następnej nocy graliśmy w karty na "rozkazy". Pech chciał, że przegrałem. Dostałem zadanie "Rozśmieszyć Kazka" (tak wykładowca miał na imię).
Zadanie było trudne z co najmniej dwóch powodów.
1. Wykładowca był wściekły za poprzednią noc.
2. Było już dobrze po drugiej w nocy...
Cóż zrobiłem? Nie byłem trzeźwy, więc pomysł był i odwaga była... W samych majtkach (!) i rozpiętej kraciastej koszuli udałem się pod drzwi pokoju wykładowcy, zapukałem, a gdy ten otworzył zaspany, spojrzał na mnie jak na wariata. Chyba chciał o coś zapytać lub na mnie nawrzeszczeć, lecz postanowiłem go uprzedzić. Wypaliłem wówczas z całkowitą nonszalancją: "Panie doktorze, nie wie pan, gdzie są moje spodnie?".
Nie wiedział…
Cóż, koledzy śmieją się do dziś, wykładowca nie podzielił ich entuzjazmu, ale co zrobiłem, to moje!

Czasy studenckie, wyjechaliśmy na obóz. Kilkunastu studentów i dwóch opiekunów - doktorów.
W sumie dorośli z nas byli ludzie, więc wieczorami trochę imprezowaliśmy. Dzień wcześniej jednak przesadziliśmy (koleżanka miała urodziny…) no i nasz wykładowca oświadczył, że odtąd prohibicja. Posłuchaliśmy, jak na Polaków przystało... Następnej nocy graliśmy w karty na...

Kiedyś, dawno temu, byłam 4-letnią, bardzo pewną siebie dziewczynką. Pamiętam do dziś lato, potworny upał, więc postanowiłam wybrać się z rodzicami na basen. Była tam ogromna zjeżdżalnia, zapragnęłam zjechania z niej prosto do wody.Moi rodzice nie byli przekonani do mojego jakże "wspaniałego" pomysłu i chórem powiedzieli nie. Byłam oburzona, więc postanowiłam być "kobietą" niezależną. Szybko pognałam na schodki, pozdrawiam ratownika, który pozwolił, aby takie dziecko jak ja zjechało z tak wielkiej zjeżdżalni. Jedyne, co zrobiłam to pomachałam rodzicom i poleciałam. Nie będę mówić o złych skutkach tej zabawy, ale wszystko skończyło się dobrze, a ja do dziś mam lęk przed tego typu wodnymi atrakcjami! :)

Kiedyś, dawno temu, byłam 4-letnią, bardzo pewną siebie dziewczynką. Pamiętam do dziś lato, potworny upał, więc postanowiłam wybrać się z rodzicami na basen. Była tam ogromna zjeżdżalnia, zapragnęłam zjechania z niej prosto do wody.Moi rodzice nie byli przekonani do mojego jakże "wspaniałego" pomysłu i chórem powiedzieli nie. Byłam oburzona, więc postanowiłam być...