Literatura czerpała, czerpie i będzie czerpać z realnego życia. Często pisarze obnażają sami siebie, opisują swoje życiowe porażki oraz sukcesy, bądź bazują na swoim najbliższym otoczeniu, przy konstruowaniu powieści czy opowiadania. W trakcie czytania mam czasem nieodparte wrażenie, że autor opisał mnie w takiej czy innej sytuacji z przeszłości.
Bohater czuł dokładnie to samo co ja i miał nawet podobne przemyślenia, lęki i obawy. Nie byłam to jednak ja, choć doświadczyłam tego samego. To dziwne uczucie, jednak należy pamiętać, że wiele wydarzeń, tragicznych czy radosnych, przydarzyło się poza nami także tysiącom, jeśli nie milionom innych ludzi. Z tej prostej przyczyny nie miałabym nic przeciwko opisaniu jakiejś historii z księgi mojego istnienia, o ile nie byłabym tam wymieniona z imienia, nazwiska i adresu domowego.

Literatura czerpała, czerpie i będzie czerpać z realnego życia. Często pisarze obnażają sami siebie, opisują swoje życiowe porażki oraz sukcesy, bądź bazują na swoim najbliższym otoczeniu, przy konstruowaniu powieści czy opowiadania. W trakcie czytania mam czasem nieodparte wrażenie, że autor opisał mnie w takiej czy innej sytuacji z przeszłości.
Bohater czuł dokładnie to...

Ja sama jak piszę czerpię z życia - z tego co mnie otacza, o czym słyszałam, o tym co wiem lub z tego co mi się przytrafiło. Tylko ja to robię sama i na tyle ile sama chcę. Nie wiem jak by było aby moją historię opisał ktoś inny nie konsultując się ze mną np. nigdy w życiu bym nie chciała, aby ktoś naśladujący mnie pojawił się w jakimś serialu, nawet jeżeli nie grał by dokładnie mnie, a tylko skorzystał z epizodu z mojego życia. Ja sama o sobie mówię, że nie mam poczucia humoru - może po części sama to w siebie wmówiłam i do końca to nie jest prawda, ale zawsze. W każdym bądź razie sama pisząc staram się być wiarygodna, uczciwa, prawdziwa, nie osądzać innych. Kiedyś napisałam taki tekst Mój ekumenizm, który jest o mnie, ale posłużyłam się w nim przykładami jakie znałam z życia - oczywiście nie podając danych osobowych. Właściwie jestem z niego zadowalana i nie chciałabym, aby ktoś miał do mnie o niego pretensję, a więc nasuwa się pytanie - Jeżeli ja mogę to dlaczego nie pozwolić komuś? to jednak tak łatwo nie przychodzi w każdym bądź razie chciałabym o tym wiedzieć i musiałaby to być ze smakiem i mnie nie obrażać, ale na pewno nie żaden serial, bo ja ich i tak nie oglądam. Od razu nasuwa mi się skojarzenie z filmem Truman show, a tego już zdecydowanie sobie nie życzę.

Ja sama jak piszę czerpię z życia - z tego co mnie otacza, o czym słyszałam, o tym co wiem lub z tego co mi się przytrafiło. Tylko ja to robię sama i na tyle ile sama chcę. Nie wiem jak by było aby moją historię opisał ktoś inny nie konsultując się ze mną np. nigdy w życiu bym nie chciała, aby ktoś naśladujący mnie pojawił się w jakimś serialu, nawet jeżeli nie grał by...

Byłabym zła. Po prostu byłabym zła. I czułabym ogromny żal do tej osoby. Mało komu mówię o swoich problemach, więc jeśli komuś o nich opowiadam, to dlatego, że temu komuś ufam. Zatem jeśli dana osoba umieściłaby moją historię w swojej książce, to czułabym, że ona zawiodła moje zaufanie.
Nie wiem tylko, czy wówczas potrafiłabym jej o tym opowiedzieć. Wiem za to, że na pewno ochłodziłabym nasze stosunki...

Byłabym zła. Po prostu byłabym zła. I czułabym ogromny żal do tej osoby. Mało komu mówię o swoich problemach, więc jeśli komuś o nich opowiadam, to dlatego, że temu komuś ufam. Zatem jeśli dana osoba umieściłaby moją historię w swojej książce, to czułabym, że ona zawiodła moje zaufanie.
Nie wiem tylko, czy wówczas potrafiłabym jej o tym opowiedzieć. Wiem za to, że na pewno...

Zawsze chciałam zostać bohaterką książki. Najlepiej jakiejś fantasy. Co jeśli miałabym być to prawdziwa ja, przeżywająca sytuacje, które zdarzyły się naprawdę? Wydaje mi się, że wszystko zależy od tego, jaka jest to sytuacja, w tym wypadku od stopnia nieprzyjemności, jakiej doświadczyłam. Typowy przypał z happy endem? No czemu nie. Zaczyna się nieprzyjemnie, jednak ostatecznie kończy dobrze, dodatkowo można się pośmiać. Inna sprawa, jeśli sytuacja jest na tyle nieprzyjemna, że nie chce się jej pamiętać. Oczywiście, początkowo miałabym za złe, że ktoś bez mojej zgody opisał taką sytuację, ale hej! Z drugiej strony, nikt nie wie, że książka jest o mnie, nie podano moich danych osobowych, więcej! Bohater nawet z charakteru nie musi być taki sam jak ja. Książka przeczytana raz, nikt mnie nie zmusza do sięgnięcia po nią znowu, więc jeśli nie chcę nie muszę znów tej sytuacji przeżywać. Skoro najwyraźniej moje życie jest tak ciekawe, że dostarcza bliskim materiału na książki, to dlaczego nie?

Zawsze chciałam zostać bohaterką książki. Najlepiej jakiejś fantasy. Co jeśli miałabym być to prawdziwa ja, przeżywająca sytuacje, które zdarzyły się naprawdę? Wydaje mi się, że wszystko zależy od tego, jaka jest to sytuacja, w tym wypadku od stopnia nieprzyjemności, jakiej doświadczyłam. Typowy przypał z happy endem? No czemu nie. Zaczyna się nieprzyjemnie, jednak...

Jeśli autorem książki jest naprawdę bliska mi osoba i liczy na moją opinię nie mogę od tak zabronić jej rozpowszechniania powieści. Przecież opisanie moich przykrych doświadczeń nie musi świadczyć o egoistycznej chęci sprzedania ich w celu zdobycia sławy. Być może autorka książki w mojej historii doszukuje się czegoś więcej niż ja sama. Może chce pokazać mi, że można na wszystko patrzeć inaczej, a przekazanie mi pierwszej wersji to znak, że liczy się z moim zdaniem i nie chce robić niczego wbrew mojej woli. Jeśli jednak opisane zdarzenia z łatwością dają powiązać się z moją osobą i są przykre nie tylko dla mnie, ale również dla moich bliskich, poprosiłabym o zatuszowanie pewnych faktów tak, aby moja prywatność na tym nie ucierpiała.
Reasumując: doceniłabym fakt, że moje życie jest dla kogoś inspiracją, oraz to, że autor książki liczy się z moją opinią i szczerze bym mu kibicowała. Jednak jeśli rozpowszechnianie powieści miałoby narazić mnie lub bliskich mi ludzi na nieprzyjemności, poprosiłabym o większą dyskrecję w opisywaniu pewnych szczegółów. Zakaz rozpowszechniania powieści uważam za ostateczność, do której nie chciałbym się posunąć.

Jeśli autorem książki jest naprawdę bliska mi osoba i liczy na moją opinię nie mogę od tak zabronić jej rozpowszechniania powieści. Przecież opisanie moich przykrych doświadczeń nie musi świadczyć o egoistycznej chęci sprzedania ich w celu zdobycia sławy. Być może autorka książki w mojej historii doszukuje się czegoś więcej niż ja sama. Może chce pokazać mi, że można na...

Wszystko zależy od tego czy historia byłaby szczera i czy podane byłyby jakieś szczegóły np. prawdziwe imiona, miejsca, daty. Jeśli historia byłaby zgodna z prawdą, ale wszystko co prowadziłoby do mnie zostałoby usunięte to mogłabym zgodzić się na taką propozycję. Niektórych historii z naszego życia nie możemy, a nawet nie powinniśmy usuwać, bo nas kształtują i są częścią czegoś większego. W tym przypadku częścią pochłaniającej i niesamowitej książki.

Kto wie, może po latach, gdy emocje opadną, będę chwalić się, że jestem w pewnej tak ważnej książce? ;)

Wszystko zależy od tego czy historia byłaby szczera i czy podane byłyby jakieś szczegóły np. prawdziwe imiona, miejsca, daty. Jeśli historia byłaby zgodna z prawdą, ale wszystko co prowadziłoby do mnie zostałoby usunięte to mogłabym zgodzić się na taką propozycję. Niektórych historii z naszego życia nie możemy, a nawet nie powinniśmy usuwać, bo nas kształtują i są częścią...

Raz czytałam historię, którą napisała moja koleżanka, ale raczej chciała wrzucić go na bloga czy coś, nie wydawać. I dodała tam pewną rzecz z mojego życia, ale nie wstydliwą, i wcale nie tajemnice. Jednak gdyby wstawiła jakąś tajemnice z mojego życia, to raczej nie byłabym zła, chyba żeby to była moja biografia^^ Ale tak to nie miałabym nic przeciwko temu, bo nikomu by nie powiedziała, że wykorzystała pewną czyjąś historię, tylko ją po prostu wymyśliła czy coś.

Raz czytałam historię, którą napisała moja koleżanka, ale raczej chciała wrzucić go na bloga czy coś, nie wydawać. I dodała tam pewną rzecz z mojego życia, ale nie wstydliwą, i wcale nie tajemnice. Jednak gdyby wstawiła jakąś tajemnice z mojego życia, to raczej nie byłabym zła, chyba żeby to była moja biografia^^ Ale tak to nie miałabym nic przeciwko temu, bo nikomu by nie...

Książki często opisują coś, co wydarzyło się w życiu autora. W końcu najlepsze historie to ponoć te przez samo życie pisane. Sama, próbując pisać, przekazuję jakąś część siebie opowieści. Wygląd, cechy charakteru, czasami nawet przeplatam wydarzenia realne, moje wspomnienia z tym, co wymyślę. Myślę, że gdybym otrzymała od kogoś szkic książki, którą mój przyjaciel chciałby wydać i która byłaby do tego stopnia rzeczywista... Chyba nie miałabym nic przeciwko. 99% czytelników i tak nie miałoby pojęcia, o kogo tak naprawdę chodzi - to dodatkowy bonus. Mała tajemnica między mną a autorem. Podbudowuje relacje i sprawia, że w wymienianych z przyjacielem-pisarzem spojrzeniach pojawia się tajemniczy błysk, ten specyficzny, który oznacza, że dwie osoby wiedzą coś, czego inne nie wiedzą. Dreszcz podekscytowania. Chociaż w pierwszej chwili na pewno byłabym zszokowana i może w instynktownym odruchu chętnie powiedziałabym "NIE!"... To po przemyśleniu sprawy "na chłodno" wręcz zrobiłabym wszystko, by pomóc wydać tę książkę. Jeśli to coś fantastycznego, oryginalnego i wciągającego, to czemu nie pozwolić innym tego poznać i także się zakochać?

Książki często opisują coś, co wydarzyło się w życiu autora. W końcu najlepsze historie to ponoć te przez samo życie pisane. Sama, próbując pisać, przekazuję jakąś część siebie opowieści. Wygląd, cechy charakteru, czasami nawet przeplatam wydarzenia realne, moje wspomnienia z tym, co wymyślę. Myślę, że gdybym otrzymała od kogoś szkic książki, którą mój przyjaciel chciałby...

Smutne, złe przeżycia, to coś co wolę zachować dla siebie. Jeśli w końcu odważę się podzielić nimi ze światem, to dowiadują się tylko moi najbliżsi. Gdyby ktoś zawarł historię z moim udziałem w książce, to byłby dla mnie cios. Wkroczenie w moją strefę bezpieczeństwa. Nie jest dla mnie problemem, że ludzie poznają tę historię. W końcu kto zorientuje się, że to coś, co zdarzyło się mi? Ale zniszczyłoby to zaufanie, jakim darzę autora. Wykraść mi prywatność bez mojej zgody - to coś nie do pomyślenia.
Z drugiej strony, nie wiem czy zdecydowałabym się na konfrontację. Jestem nieśmiała i zażądanie, aby to zdarzenie zniknęło z książki sprawiłoby mi ogromną trudność. Wolałabym to także zachować tylko dla siebie, choć wiem, że to nie jest dobre wyjście. Pewnie wypominałabym sobie to jeszcze przez długi czas. Dlatego mam nadzieję, że nigdy nie będę w takiej sytuacji.

Smutne, złe przeżycia, to coś co wolę zachować dla siebie. Jeśli w końcu odważę się podzielić nimi ze światem, to dowiadują się tylko moi najbliżsi. Gdyby ktoś zawarł historię z moim udziałem w książce, to byłby dla mnie cios. Wkroczenie w moją strefę bezpieczeństwa. Nie jest dla mnie problemem, że ludzie poznają tę historię. W końcu kto zorientuje się, że to coś, co...

Siedziałam nad książką z szeroko otwarto gębą. Niepełnoprawną książką - możnaby dodać. Genialną! Zabawną! Momentami czułam się jak Hildegust Rzeźbiarz Mitów który otrzymał w spadku dziesięć stron idealnego pod każdym względem opowiadania. Tylko ja, w przeciwieństwie do głównego bohatera Miasta śniących Książek ujrzałam w tym idealnym tworze siebie. I to w niezbyt przyjemnej sytuacji. Ta postać... ta historia... przywróciła stare, złe wspomnienia.
Nie minęła godzina jak stanęłam oko w oko z autorem tekstu. Uśmiechał się, jakby nie zdając sobie sprawy z tego co tam wcisnął. Przybrałam kamienną twarz.
- Świetnie piszesz - mruknęłam - Cudowny styl, a historia porywająca. Nie mogę się doczekać kiedy zobaczę ją w druku.
Jego twarz z każdą chwilą bardziej promieniała. A ja wróciłam do swojego szarego domku, gdzie w otchłaniach zapomnienia nikt nie interesuje się tym co czuję. Może tak i lepiej.

Siedziałam nad książką z szeroko otwarto gębą. Niepełnoprawną książką - możnaby dodać. Genialną! Zabawną! Momentami czułam się jak Hildegust Rzeźbiarz Mitów który otrzymał w spadku dziesięć stron idealnego pod każdym względem opowiadania. Tylko ja, w przeciwieństwie do głównego bohatera Miasta śniących Książek ujrzałam w tym idealnym tworze siebie. I to w niezbyt przyjemnej...