Jeśli pierwsza przychodzi miłość, to jako druga przychodzi... WOJNA!

Zaczyna się od prostych konfliktów i sprzeczek. Irytacja, podniesiony głos, wywracanie oczami. Przeprosiny i zapewnienia, że będzie lepiej. Jednak z czasem problemy nie mijają - wręcz przeciwnie, jest ich coraz więcej i zdają się nabierać na sile. Gniew zaczyna się kumulować, gotujemy się z nerwów, wreszcie wybuchamy i padają słowa, które nie powinny zostać wypowiedziane, i których z czasem żałujemy. Krzyczymy, płaczemy, obrażamy się, trzaskamy drzwiami i rzucamy talerzami.

Jednak pod koniec dnia, kiedy obie strony mają już dosyć wojny, krzyki przycichają, łzy przestają płynąć i zgłodniali uczuć szukamy kontaktu, porozumienia. Splatamy dłonie. Związek to sztuka kompromisu, której uczymy się na błędach, a wojna, jakkolwiek strasznie by nie brzmiała, jest tylko dowodem na to, że wciąż nam zależy, aby pracować nad sobą i uczynić miłość doskonalszą.

Jeśli pierwsza przychodzi miłość, to jako druga przychodzi... WOJNA!

Zaczyna się od prostych konfliktów i sprzeczek. Irytacja, podniesiony głos, wywracanie oczami. Przeprosiny i zapewnienia, że będzie lepiej. Jednak z czasem problemy nie mijają - wręcz przeciwnie, jest ich coraz więcej i zdają się nabierać na sile. Gniew zaczyna się kumulować, gotujemy się z nerwów,...

Jako drugie przychodzi poczucie spełnienia. Poczucie osiągnięcia niezbędnej podstawy, by móc w pełni przejrzeć na oczy i zrozumieć świat. By móc spojrzeć na słońce, nie jako na rażącą w oczy kulkę gdzieś daleko w kosmosie, a jak na dające nam światło ciało niebieskie zawieszone w romantycznym bezkresie przestrzeni. Na dzieci, nie jak na rozkrzyczane urwisy sąsiada, które nie wiedzą jeszcze, co ich w życiu czeka, a jak na beztroskie istoty, które będą dalej budowały ten świat, gdy nas już zabraknie. Doświadczenie miłości jest jak przejście z Alicją na drugą stronę lustra, i spojrzenie na świat, jako na cud, który do tej pory jawił się nam, jako ziemski padół, w którym musimy walczyć o każdą chwilę szczęścia. A wszystko traktowaliśmy jak przeciwności losu, które chcą nam je odebrać. Po miłości przychodzi do nas pewnego rodzaju oświecenie i wyrozumiałość. Zaczynamy dostrzegać kształt chmur, a układ żyłek w liściach, które zbieramy podczas spaceru po parku, nabiera dla nas znaczenia. Nie przeklinamy już zepsutego auta, tylko rozumiemy, że auto ma szansę popsuć się tylko, gdy z niego korzystamy i jest nam do czegoś potrzebne. Auta nigdy nie psują się gdy oglądamy telewizję;) Zalanie mieszkania traktujemy jako dobry powód do remontu i zmiany aranżacji, a nie życiową tragedię. W końcu nabywamy umiejętność cieszenia się życiem i dostrzegania w nim kolorów.

Jako drugie przychodzi poczucie spełnienia. Poczucie osiągnięcia niezbędnej podstawy, by móc w pełni przejrzeć na oczy i zrozumieć świat. By móc spojrzeć na słońce, nie jako na rażącą w oczy kulkę gdzieś daleko w kosmosie, a jak na dające nam światło ciało niebieskie zawieszone w romantycznym bezkresie przestrzeni. Na dzieci, nie jak na rozkrzyczane urwisy sąsiada, które...

Do owych przemyśleń, swego czasu, zainspirowała mnie reklama, w której usłyszałam „Marzyliśmy by w dal patrzeć razem”.
Moim skromnym zdaniem, jeśli zakładamy, że pierwsza przychodzi miłość - i mam tu na myśli prawdziwą miłość, a nie zauroczenie czy zakochanie, jako drugie przyjdzie chęć patrzenia w tę samą stronę. Mam tu na myśli dwoje prawdziwie kochających się ludzi, którzy chcą patrzeć razem w przyszłość, a nie patrzeć na siebie.
Patrzenie w tę samą stronę będzie objawiać się tworzeniem wspólnych planów na przyszłość, takich z uwzględnieniem marzeń obydwóch osób w tym uczestniczących. Oczywiście wiąże się to często z rezygnacją z własnych planów, zmodyfikowaniem ich, pójściem na kompromis aby druga połówka brała w nich udział, ale czyż nie warto dla tego co razem zbudują.? Wówczas to, co kochający się ludzie stworzą patrząc w przyszłość razem, jest warte kilku zmian we własnym, pierwotnym planie na przyszłość.
Patrzenie razem w dal tyczy się każdego rodzaju miłości, do dziecka, do partnera, przyjaciela, czy nawet zwierzaka, bo kochając kogoś naprawdę zawsze bierzemy tę osobę pod uwagę w naszym życiu i często zmieniamy je właśnie dla tej osoby.
Piękne jest to, że ludzie patrząc razem w dal stworzą wspólne wspomnienia, plany, przyszłość oraz zmieniają siebie, by stać się lepsi dla ukochanej osoby.
Szkoda, że tak wiele ludzi jest pesymistami.

Do owych przemyśleń, swego czasu, zainspirowała mnie reklama, w której usłyszałam „Marzyliśmy by w dal patrzeć razem”.
Moim skromnym zdaniem, jeśli zakładamy, że pierwsza przychodzi miłość - i mam tu na myśli prawdziwą miłość, a nie zauroczenie czy zakochanie, jako drugie przyjdzie chęć patrzenia w tę samą stronę. Mam tu na myśli dwoje prawdziwie kochających się ludzi,...

Pierwsza przychodzi miłość, a co potem? Mówią, że kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. To może następny przychodzi owoc tej miłości? Mały, pomarszczony, różowy, bezbronny, delikatny, całkowicie zależny, niewinny owoc- DZIECKO!

Pierwsza przychodzi miłość, a co potem? Mówią, że kto sieje wiatr, ten zbiera burzę. To może następny przychodzi owoc tej miłości? Mały, pomarszczony, różowy, bezbronny, delikatny, całkowicie zależny, niewinny owoc- DZIECKO!

Pierwsza przychodzi miłość, tuż za nim stąpają nieznane dotąd pokłady troski o kogoś. Czy już jadł? Czy zdążył na pociąg? Czy nie marznie? A może trzeba kupić grubszy sweter? Czy szef go nie męczy? Czy mia czas na drugie śniadania, w końcu dostał to co lubi najbardziej? Czy ma dużo pracy? Czy zabrał parasol? Czy wyrobi się z pracą przed meczem? Czy dobrze goi się rozbity łokieć na rowerze? Kochasz i chcesz wszystkiego co najlepsze. Piękny stan, który mocno pielęgnuję.

Pierwsza przychodzi miłość, tuż za nim stąpają nieznane dotąd pokłady troski o kogoś. Czy już jadł? Czy zdążył na pociąg? Czy nie marznie? A może trzeba kupić grubszy sweter? Czy szef go nie męczy? Czy mia czas na drugie śniadania, w końcu dostał to co lubi najbardziej? Czy ma dużo pracy? Czy zabrał parasol? Czy wyrobi się z pracą przed meczem? Czy dobrze goi się rozbity...

Kłótnie, rozczarowanie, wątpliwości. To przychodzi po pierwszym odczuciu miłości. Okazuję się, że nic nie jest idealne. Nawyki partnera są denerwujące. Przestajemy starać się jak na początku więc zachodzimy w głowę co się dzieje. Rodzi się frustracja i pytanie "Czy to, aby na pewno ten jedyny?". Po zawirowaniach jeśli miłość jest prawdziwa nastaje upragniona stabilizacja. Mimo, że nie jest idealnie mamy pewność, że to ta osoba z która chcemy spędzić resztę życia. Dalej się kłócimy, dalej są rozczarowania, ale w prawdziwej miłości kocha się również za wady.

Kłótnie, rozczarowanie, wątpliwości. To przychodzi po pierwszym odczuciu miłości. Okazuję się, że nic nie jest idealne. Nawyki partnera są denerwujące. Przestajemy starać się jak na początku więc zachodzimy w głowę co się dzieje. Rodzi się frustracja i pytanie "Czy to, aby na pewno ten jedyny?". Po zawirowaniach jeśli miłość jest prawdziwa nastaje upragniona stabilizacja....

Jeżeli miłość zagościła już w naszym życiu, to pierwszy krok za nami. By mogła się rozwijać, trzeba ją zaakceptować. Moim zdaniem to właśnie akceptacja jest kolejnym etapem, wcale nie łatwiejszym. Nie tak prosto jest przyjąć miłość i zaakceptować wszystko, co się z nią wiążę: nie tylko radość i motyle w brzuchu, ale też niepewność i lęk o to, czy będzie trwała wiecznie i czy nie sprawi nam bólu. Trzeba też zaakceptować drugą osobę taką, jaką jest. Nie próbować jej zmieniać na siłę i do własnych potrzeb i wyobrażeń. A co najważniejsze, trzeba zaakceptować sam fakt, że miłość zagościła w naszym życiu i jej się nie bać :)

Jeżeli miłość zagościła już w naszym życiu, to pierwszy krok za nami. By mogła się rozwijać, trzeba ją zaakceptować. Moim zdaniem to właśnie akceptacja jest kolejnym etapem, wcale nie łatwiejszym. Nie tak prosto jest przyjąć miłość i zaakceptować wszystko, co się z nią wiążę: nie tylko radość i motyle w brzuchu, ale też niepewność i lęk o to, czy będzie trwała wiecznie i...

Rozczarowanie. To pierwsze co przyszło mi do głowy. Czemu? Bo miłość to tak nieracjonalne uczucie. Tak silne i oderwane od rzeczywistości. Kiedy opada euforia i poznajemy tą drugą osobę nie tylko pod względem uczuciowym, ale też życiowym okazuje się, że jest pełna wad i sprzeczności. Opada kurtyna my aktorzy przestajemy odgrywać rolę idealnych i stajemy się sobą - nieidealnymi ludźmi. Kiedy się poznajemy naprawdę w tedy dopada nas codzienne życie, a my czujemy się rozczarowani, że nasza miłość nie jest taka jak na początku.

Rozczarowanie. To pierwsze co przyszło mi do głowy. Czemu? Bo miłość to tak nieracjonalne uczucie. Tak silne i oderwane od rzeczywistości. Kiedy opada euforia i poznajemy tą drugą osobę nie tylko pod względem uczuciowym, ale też życiowym okazuje się, że jest pełna wad i sprzeczności. Opada kurtyna my aktorzy przestajemy odgrywać rolę idealnych i stajemy się sobą -...

Najpierw przychodzi miłość, a w raz z nią rodzi się strach.

I to niezależnie czy chodzi o miłość do drugiej połówki czy do dziecka, które będąc kobietą nosiłaś pod sercem czy będąc mężczyzną wziąłeś w ręce już wtedy drżąc ze strachu, że niezgrabnymi rękoma skrzywdzisz taką kruchą istotę.

Boimy się, że nasz ukochany, nas porzuci, że nas zdradzi, że nie sprostamy jego oczekiwaniom. Obawiamy się, że długoletni związek zabij rutyna, że gdy zamieszkamy razem, okaże się, że to nie to. Boimy się, że ukochana/y wyjdzie do pracy i zdarzy się nieszczęśliwy wypadek oraz ciężkich chorób.

Boimy się o dziecko, nawet gdy ma dopiero centymetr i gdy zbyt długo śpi w brzuchu, później gdy się rodzi, boimy się już do końca swego życia, chcemy je chronić przed wszystkim: bólem, chorobą, odrzuceniem, złymi ludźmi, a czasem nawet przed nim samym. Panikujemy, gdy jako niemowlę się przeziębi i gdy jako nastolatek wpadnie w ,,złe towarzystwo".

Tak więc niezaprzeczalnie wraz z miłością zaraz przychodzi strach, ale jednak również szczęście!

Najpierw przychodzi miłość, a w raz z nią rodzi się strach.

I to niezależnie czy chodzi o miłość do drugiej połówki czy do dziecka, które będąc kobietą nosiłaś pod sercem czy będąc mężczyzną wziąłeś w ręce już wtedy drżąc ze strachu, że niezgrabnymi rękoma skrzywdzisz taką kruchą istotę.

Boimy się, że nasz ukochany, nas porzuci, że nas zdradzi, że nie sprostamy jego...

Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta, bo tak naprawdę wiele zależy od nas samych, od naszych wyborów, od naszego nastawienia do drugiej osoby, do świata. Wierzę, że w każdym człowieku tkwi dobro oraz że nikt nie jest doskonały. W związku z tym staram się aby po miłości przychodziło zrozumienie, cierpliwość, wyrozumiałość. Do tego wszystkiego potrzebny jest jeszcze uśmiech, dobre słowo. Wiem również, że miłość trzeba pielęgnować, często należy być kreatywnym aby w codzienność nie wkradła się rutyna, bo chociaż miłość przychodzi jako pierwsza nie oznacza to, że jest nam dana na zawsze:)

Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta, bo tak naprawdę wiele zależy od nas samych, od naszych wyborów, od naszego nastawienia do drugiej osoby, do świata. Wierzę, że w każdym człowieku tkwi dobro oraz że nikt nie jest doskonały. W związku z tym staram się aby po miłości przychodziło zrozumienie, cierpliwość, wyrozumiałość. Do tego wszystkiego potrzebny jest jeszcze...