Kiedy w końcu Herjólfur przekroczył próg tego złowrogiego domu, zdał sobie sprawę, że to koniec. Poczuł dreszczyk strachu, który zmroził jego ciało. Wiedział, że ktoś, albo coś jest w tym domu, czuł to. Zrobił jeden krok, drugi, trzeci, rozgląda się, ale nic i nikogo nie widzi. Minął przedpokój i już miał wejść do salonu, ale stanął w progu i ujrzał postać, której czuł obecność w tym złowróżbnym domostwie. Stała w prawym rogu pokoju, cała czarna, ledwo widać było kontury ciała, tylko ta niby twarz, albo to maska? Maska była cała biała, znajdowały się w niej otwory na oczy z których nic nie było widać, i dwie małe dziurki, w miejscu gdzie jest nos. Herjólfur stał tak niecałą minute, zdumiony tym co widzi. Nagle postać się ruszyła i zanim Herjólfur zdążył zareagować, słychać było tylko głośny huk strzału. Pocisk przeszył serce Herjólfura na wylot, gdy ten upadł na ziemie, próbując łapać ostatnie chwile życia jakie mu pozostały, zmora podeszła do niego. Stanęła nad jego głową napajając się ostatnimi oddechami życia uchodzące z Herjólfura.

Kiedy w końcu Herjólfur przekroczył próg tego złowrogiego domu, zdał sobie sprawę, że to koniec. Poczuł dreszczyk strachu, który zmroził jego ciało. Wiedział, że ktoś, albo coś jest w tym domu, czuł to. Zrobił jeden krok, drugi, trzeci, rozgląda się, ale nic i nikogo nie widzi. Minął przedpokój i już miał wejść do salonu, ale stanął w progu i ujrzał postać, której czuł...

W domku było ciemno, drzwi były uchylone. Inspektor pchną je delikatnie lufą pistoletu, o dziwo poruszyły się bez nawet najmniejszego skrzypnięcia. Chatkę zamieniono w melinę, wszędzie walały się puste butelki i śmierdziało stęchłym moczem.
- Jest tu kto?
Brak odpowiedzi, ale nie spodziewał się, że ktoś mu odpowie: "Tak jestem w kuchni, zrobić ci kanapkę?". To byłoby zbyt banalne, jeśli tu ktoś jest z pewnością się nie odezwie. Ta myśl nieco go rozśmieszyła, ale nadal pozostał czujny i powoli poruszał się ku wnętrzu domu. Że mi też zawsze zdarzają się takie wypady. Nic tylko żule i smród moczu Spodziewał się zobaczyć kilku meneli we własnych rzygach, ale to co ujrzał wstrzymało w nim serce, na podłodze leżała naga rozczłonkowana kobieta. Dokoła pełno było jeszcze lepkiej krwi.
O mój Boże, trzeba wezwać wsparcie. Ale nim to zrobił, ktoś oddał do niego strzał ze strzelby. W zwolnionym tempie widział jak drobne śruty wbijają mu się w brzuch, eksplodując ciepłem i bólem. Wykrwawiał się z nadzieją, że jego współpracownicy dorwą tego chorego sukinsyna.

W domku było ciemno, drzwi były uchylone. Inspektor pchną je delikatnie lufą pistoletu, o dziwo poruszyły się bez nawet najmniejszego skrzypnięcia. Chatkę zamieniono w melinę, wszędzie walały się puste butelki i śmierdziało stęchłym moczem.
- Jest tu kto?
Brak odpowiedzi, ale nie spodziewał się, że ktoś mu odpowie: "Tak jestem w kuchni, zrobić ci kanapkę?". To byłoby zbyt...

"Niech to szlag! Zapomniałem wyłączyć żelazka!"

"Niech to szlag! Zapomniałem wyłączyć żelazka!"

Inspektor Herjólfur w swojej ostatniej myśli zadał sobie tylko jedno pytanie:

" Dlaczego ja do tej pory nie sporządziłem testamentu?"

Inspektor Herjólfur w swojej ostatniej myśli zadał sobie tylko jedno pytanie:

" Dlaczego ja do tej pory nie sporządziłem testamentu?"

"O Jezu... Ale tu upiornie. No pewnie, że upiornie, jak przecież mogłoby być inaczej? W końcu każda zapomniana rudera w książce wygląda upiornie, strasznie i złowieszczo. To oczywiste, że spotka mnie w nim coś złego, ale i tak się tam zaraz wpakuję. Przecież na kilometr śmierdzi zagrożeniem, ale mnie to zbytnio nie rusza i wlezę do środka, jak największy idiota świata. Nie mam zresztą większego wyboru, gdybym przecież nie pakował się zawsze w największe tarapaty, żaden czytelnik nie sięgnąłby po tę książkę. Trudno. Muszę zrobić krok. Skrzyp, skrzyp... Pewnie powinienem zrzucić parę kilo. Choć w sumie, co kogo obchodzi, czy jestem jest gruby, czy chudy, jeśli na brak emocji żaden czytelnik nie może tutaj narzekać. A On w końcu pewnie mnie zabije. Jemu to tak łatwo przychodzi. Kilka słów. On nie wie, że zginąć na kartce jest o wiele prościej niż w rzeczywistości. Nie wie, bo sam nigdy nie wpakowałby się do najstraszniejszego domu na ulicy i nie zrobiłby kroku (chyba, że w tył) stojąc na jego progu. Ale à propos kroku, muszę się ruszyć, przecież nie za myślenie mi płacą. A faktycznie, za nic mi tutaj nie płacą.
Ech, ciężki żywot bohatera książkowego..."

"O Jezu... Ale tu upiornie. No pewnie, że upiornie, jak przecież mogłoby być inaczej? W końcu każda zapomniana rudera w książce wygląda upiornie, strasznie i złowieszczo. To oczywiste, że spotka mnie w nim coś złego, ale i tak się tam zaraz wpakuję. Przecież na kilometr śmierdzi zagrożeniem, ale mnie to zbytnio nie rusza i wlezę do środka, jak największy idiota świata. Nie...

"Oj tam... przecież nic się nie wydarzy - już nie raz bywałem w równie ponurych miejscach..." - pomyślał Herjólfur przekraczając próg.
"Intuicja bywa zwodnicza" - powtórzył w myślach, stawiając kolejne kroki, gdy nagle skrzypnięcie drewnianej posadzki, które dobiegło zza jego pleców zachwiało spokojnym dotąd rytmem jego serca. Plecy przeszył mu lodowaty dreszcz, lecz zanim dobiegł on końca poczuł piorunujący ból rozdzierający klatkę piersiową... rytm serca zaczął zwalniać w przerażającym tempie... zamknął oczy i osunął się na posadzkę..

"Oj tam... przecież nic się nie wydarzy - już nie raz bywałem w równie ponurych miejscach..." - pomyślał Herjólfur przekraczając próg.
"Intuicja bywa zwodnicza" - powtórzył w myślach, stawiając kolejne kroki, gdy nagle skrzypnięcie drewnianej posadzki, które dobiegło zza jego pleców zachwiało spokojnym dotąd rytmem jego serca. Plecy przeszył mu lodowaty dreszcz, lecz zanim...

Milczenie nocy[bookLink]300489|Milczenie nocy[/bookLink]

Milczenie nocy[bookLink]300489|Milczenie nocy[/bookLink]

 [bookCover]300489|Milczenie nocy[/bookCover]