Bunt - zło konieczne, które dotknęło i mnie. Końcówka gimnazjum i początek liceum to dla mnie czas zamknięcia w sobie, bezsensownych nerwów i kłótni z kim popadło. Mało brakowalo, a zaczęłabym gryźć. Wytchnieniem wbrew pozorom okazała się matura i przygotowania do niej. Praca na ustny język polski zabrała mi sporo czasu i buntowniczej energii. Powoli zaczęłam znowu dogadywać się z mamą i resztą rodziny. W tamtym okresie buntu, pomimo mojego wyalienowania, panicznie bałam się też samotności. Dopuściłam do siebie i swojej duszy tylko jedną przyjaciółkę, która myślała tak jak ja i ogólnie byłyśmy jak siostry. Długie rozmowy z nią, wspólne zakupy i wygłupy były jak balsam na duszę. Reszta znajomych mogłaby nie istnieć, bo po przyjściu do domu miałam książki. Tak byłam nudną nastolatką, a mimo to był to dla mnie krytyczny czas. Bez narkotyków, alkoholu, imprez, a mimo to było ciężko. Teraz mam męża i córkę, strach związany z samotnością pozostał. Staram się jednak na razie o nim nie myśleć i mam nadzieję, że dożyje dni, kiedy moje ręce odmówią posłuszeństwa, a moi bliscy będą obok, nie z przymusu. Coś z tamtego buntownika zostało, ale teraz mam dla kogo z nim walczyć :)

Bunt - zło konieczne, które dotknęło i mnie. Końcówka gimnazjum i początek liceum to dla mnie czas zamknięcia w sobie, bezsensownych nerwów i kłótni z kim popadło. Mało brakowalo, a zaczęłabym gryźć. Wytchnieniem wbrew pozorom okazała się matura i przygotowania do niej. Praca na ustny język polski zabrała mi sporo czasu i buntowniczej energii. Powoli zaczęłam znowu...

Dorastanie kojarzy mi się z jednym: kompletną zmianą wizji świata. Wchodząc w wiek nastoletni byłam największą idealistką, jaką ten świat miał okazję nosić. Oczami wyobraźni widziałam swoją przyszłość: ja, moja paczka prawdziwych, nieodłącznych przyjaciół, wspólne wyjścia, miłość, przyjaźń, zabawa, przygody - wszystko miało wręcz samo się układać, moją funkcją było korzystanie z tego. Niedługo po rozpoczęciu gimnazjum to idealne lustro rzeczywistości rozprysło się na milion odłamków. Niemalże z dnia na dzień moje łatwowierne serce otrzymywało kolejne ciosy. Przekonałam się, że nie ma kryształowych przyjaciół, miłości bez cierpienia, nauki bez wysiłku. Po raz pierwszy poznałam smak samotności, łzy, wylewane już nie dlatego, że nie dostało się ciasteczka przed obiadem, problemy związane ze zdrowiem, a przede wszystkim zrozumiałam, że nikt i nic nie jest nam dane na zawsze, wykształcić wewnętrzny pancerz, który pozwoli nam na chwile smutku, gdy nie będziemy mieli sił, ale nie da całkowicie zaryglować się przed światem. Bukiet podziękowań należy się mojej niezastąpionej babci, która dzieląc się ze mną swoim bagażem życiowych doświadczeń, nieraz doradzała, jak postąpić w konkretnej sytuacji.
Tym jest dla mnie dorastanie: swego rodzaju kubłem zimnej wody, który początkowo niesie ze sobą szok, ale uczy przeprawiania się przez wartki nurt często lodowatej wody życia.

Dorastanie kojarzy mi się z jednym: kompletną zmianą wizji świata. Wchodząc w wiek nastoletni byłam największą idealistką, jaką ten świat miał okazję nosić. Oczami wyobraźni widziałam swoją przyszłość: ja, moja paczka prawdziwych, nieodłącznych przyjaciół, wspólne wyjścia, miłość, przyjaźń, zabawa, przygody - wszystko miało wręcz samo się układać, moją funkcją było...

Moment wkroczenia w mury gimnazjum był dla mnie przełomowym. Nagle przestałam być dziewczyną z podstawówki. Byłam gimnazjalistką. Moje ciało zaczęło się zmieniać, a ja zaczęłam to podkreślać ubiorem. Na dyskotece szkolnej zwracałam uwagę chłopców, a pierwszą randkę miałam właśnie na szkolnym korytarzu. Tak, zakochałam się. Po raz pierwszy w życiu z wzajemnością. Pamiętam to niesamowite uczucie. Tą nieuzasadnioną pewność, że to ten jedyny, do końca świata. I nagle okazało się, że wszyscy są temu przeciwni. Czego ja nie robiłam żeby się z nim zobaczyć! Kłótnie w domu, bo rodzice nie umieli o tym rozmawiać, a ja się wstydziłam, bo wiedziałam, że nie zrozumieją. Towarzystwo, wagary, ucieczki z domu, bójka w szkole. Pamiętam biurko z pokoju dyrektorki i gabinet pani pedagog. Myślałam, że wyszczekaną buzią załatwię w życiu wszystko. Że jestem dorosła, już tyle wiem o życiu, że tyle przeszłam. Pamiętam jak pierwszy raz się upiłam i jak mama przeze mnie płakała. Nikt mnie nie rozumiał, a ja… ja sama nie rozumiałam siebie. Uwierzyłam głosom, które mówiły, że niczego w życiu nie osiągnę… Zamykałam się w sobie pogrążając się coraz bardziej. Poszłam do liceum i nagle zaczęło mi to przeszkadzać. Ten styl życia, brak żadnego planu. Poznałam osoby, dzięki którym zrozumiałam, że można inaczej. A miłość wyjechała, i chociaż to bolało to nauczyło wiele. Zmieniło się wszystko.
Dziś jestem studentką, pracuję, mam wspaniałych przyjaciół i chłopaka.
I chyba nie jestem już tak „dorosła” jak kiedyś.

Moment wkroczenia w mury gimnazjum był dla mnie przełomowym. Nagle przestałam być dziewczyną z podstawówki. Byłam gimnazjalistką. Moje ciało zaczęło się zmieniać, a ja zaczęłam to podkreślać ubiorem. Na dyskotece szkolnej zwracałam uwagę chłopców, a pierwszą randkę miałam właśnie na szkolnym korytarzu. Tak, zakochałam się. Po raz pierwszy w życiu z wzajemnością. Pamiętam to...

Długo byłam dzieckiem. Chyba nawet zbyt długo. W domu mnie rozpieszczano, a mama podawała mi śniadanie do łóżka, nie pozwalając palcem kiwnąć w sprawach kulinarno-porządkowych, bo „jeszcze się w życiu napracujesz”.
Studia w innym mieście. To był ten moment, a właściwie szereg momentów, w których przychodziły do mnie myśli z perspektywy czasu przekomiczne: czy skoro kluski po ugotowaniu zalewamy zimną wodą, to ugotowane ziemniaki też można? Nie, nie można. A ciekawość matką nauk.
Teraz, w kilka lat później, jestem już samodzielnie stąpającą po świecie osobą. Co więcej, świadomą przynajmniej części prawidłowości, którymi rządzi się kuchnia. Droga prowadząca do tych odkryć była kręta, wyboista, a ja nie raz i nie dwa musiałam się sparzyć, czasem dosłownie.
Samodzielność. Dla mnie to chyba ta cecha jest miarą dorosłości. Byle też z tą dorosłością nie przesadzać i pielęgnować to wewnętrzne dziecko, które mniej lub bardziej widoczne pozostaje w każdym z nas nawet po wyfrunięciu z domu rodzinnego.

Długo byłam dzieckiem. Chyba nawet zbyt długo. W domu mnie rozpieszczano, a mama podawała mi śniadanie do łóżka, nie pozwalając palcem kiwnąć w sprawach kulinarno-porządkowych, bo „jeszcze się w życiu napracujesz”.
Studia w innym mieście. To był ten moment, a właściwie szereg momentów, w których przychodziły do mnie myśli z perspektywy czasu przekomiczne: czy skoro kluski...

Jak to mówią ,,Samo przyszło, samo przeszło". Ale czy tak naprawdę było? Nagle zaczęło mnie wszystko wkurzać, irytować. Nie byłam typem łobuziary bijącej się pod dyskoteka o chłopaka. W ogóle nie chodziłam na dyskoteki. Ale chodziłam na domówki. Limitowany czas wyjścia ( ,, O 23 masz być w domu!!!") nie przeszkadzał mi się upić. Stawałam taka pijana przed lustrem i patrzyłam na siebie z pogardą ,, Boże jak ty wyglądasz" a potem po chwili namysłu ,, I co z tego ! Dziś mam wszystko w nosie" i szłam dalej się ,,bawić" Do tej pory zachodzę w głowę, jak przeszłam za każdym razem niezauważona koło taty ( rodzice mieli pokój przechodni) . Ale mama wiedziała. Mama widziała i mimo tego ... nie krzyczała, nie dawała szlabanu, nie gardziła mną. Jednak jej wzrok był jakiś inny. Teraz już wiem. To był smutek,żal, wyrzuty sumienia- nie do mnie bezpośrednio ale do siebie. Pewnie przez jej głowę przechodziło mnóstwo pytań typu ,, Gdzie popełniłam błąd". Czy mnie to wtedy obchodziło? Teraz jestem mamą i wiem bardziej co wtedy czuła. Nie ma słów jak bardzo mi przykroi nie ma takich rzeczy jakie udowodniłyby jak bardzo cieszę się ,że była i jest ze mną na dobre i na złe.

Jak to mówią ,,Samo przyszło, samo przeszło". Ale czy tak naprawdę było? Nagle zaczęło mnie wszystko wkurzać, irytować. Nie byłam typem łobuziary bijącej się pod dyskoteka o chłopaka. W ogóle nie chodziłam na dyskoteki. Ale chodziłam na domówki. Limitowany czas wyjścia ( ,, O 23 masz być w domu!!!") nie przeszkadzał mi się upić. Stawałam taka pijana przed lustrem i...

Dzieciństwo - okres beztroski, zabawy i przede wszystkim poznawania świata :) każdy dziecko wyobraża sobie świat jako piękne miejsce, pełne przygód i dobra :)
Dorastanie - czyli ten moment w życiu każdego człowieka kiedy to życie daje nam prosto w twarz, śmiejąc się z naszej naiwności. Kiedy orientujemy się, że nasza przyszłość jest niepewna, nie mamy pieniędzy na godne życie, a ludzie tylko czekają aż potknie nam się noga....
takie jest dorastanie...i niestety to czeka każdego człowieka.

Dzieciństwo - okres beztroski, zabawy i przede wszystkim poznawania świata :) każdy dziecko wyobraża sobie świat jako piękne miejsce, pełne przygód i dobra :)
Dorastanie - czyli ten moment w życiu każdego człowieka kiedy to życie daje nam prosto w twarz, śmiejąc się z naszej naiwności. Kiedy orientujemy się, że nasza przyszłość jest niepewna, nie mamy pieniędzy na godne...

W dzieciństwie marzyłam, żeby jak najszybciej mieć osiemnaście lat. To magiczny wiek, który miał być furtką do mojej dorosłości. Dorosłość rozumiałam jako samodzielność, wolność, niezależność od rodziców, możliwość własnego wyboru, decydowania o sobie. Czas jednak pokazał, że to nie wiek decyduje, czy człowiek osiągnął dojrzałość. Po raz pierwszy tak naprawdę poczułam się dorosła w momencie rozpoczęcia studiów, kiedy opuściłam rodzinne gniazdko. Zdana byłam wyłącznie na siebie. Zakupy, pranie, sprzątanie, zarządzanie finansami itp.- to wszystko byłam zmuszona ogarnąć samodzielnie. Później przyszedł czas na kolejny, bardziej zaawansowany krok w dorosłość - własne mieszkanie i pracę. Czy zdałam egzamin z dorosłości? Myślę, że tak i to na całkiem dobrym poziomie. Umiem o siebie zadbać, codziennie stawiam czoła nowym wyzwaniom, staram się dokonywać jak najlepszych wyborów, nie uginać się pod ciężarem rozmaitych problemów. Czasem jednak tęsknię za beztroskim dzieciństwem pod skrzydłami moich kochających rodziców i za problemami typu czy dziś ubrać niebieskie czy różowe buciki...

W dzieciństwie marzyłam, żeby jak najszybciej mieć osiemnaście lat. To magiczny wiek, który miał być furtką do mojej dorosłości. Dorosłość rozumiałam jako samodzielność, wolność, niezależność od rodziców, możliwość własnego wyboru, decydowania o sobie. Czas jednak pokazał, że to nie wiek decyduje, czy człowiek osiągnął dojrzałość. Po raz pierwszy tak naprawdę poczułam się...

Odkąd pamiętam byłam uzależniona od czytania. Dorastałam w czasach PRLu, kiedy biblioteki były słabo wyposażone, a czasopisma i książki słabo dostępne. Niczym "złodziejka książek" wykradałam "Świerszczyka" starszej siostrze i zanim zwróciła go do biblioteki czytałam kilka razy. Czasami spędzałam popołudnia u mojej nauczycielki, która miała w swojej kolekcji kilka naprawdę wybitnych pozycji. Z rozrzewnieniem wspominam również zimowe wieczory kiedy wraz z koleżankami gromadziłyśmy się u starszej sąsiadki i słuchałyśmy jej wspomnień z wojny.

Odkąd pamiętam byłam uzależniona od czytania. Dorastałam w czasach PRLu, kiedy biblioteki były słabo wyposażone, a czasopisma i książki słabo dostępne. Niczym "złodziejka książek" wykradałam "Świerszczyka" starszej siostrze i zanim zwróciła go do biblioteki czytałam kilka razy. Czasami spędzałam popołudnia u mojej nauczycielki, która miała w swojej kolekcji kilka naprawdę...

Mówią, że młodość musi się wyszumieć , a starość wypalić.W drugim wypadku chodzi o emocje.W moje życie wkroczyła menopauza - czyli dorastanie do starości.Czy tego chcę czy nie znowu hormony rządzą. Moim udziałem są silne stany emocjonalne. Od czarnych myśli z bardzo błahych powodów do euforii ot tak sobie bez przyczyny.Przynajmniej nie jest nudno i to bez żadnych wspomagaczy.
Co dla mnie znaczy starość?
Ciało staje się brzydkie, mało wydajne.Umysł płata figle.Pamięć już nie ta co kiedyś.Adoratorzy głównie na cmentarzu pod pomnikami lub obok nagrobków podlewają kwiatki ukochanym.Tą całą starość staram się nie brać do siebie, traktować jak przygodę.
Ograniczona sprawność powoduje, że robię się bardziej wyrozumiała. Szczególnie czuję duchowa więź z maluszkami, którzy uczą się samodzielności.Pierwsze kroki stanowią duże wyzwanie, podobnie jak kroki ostatnie.

Mówią, że młodość musi się wyszumieć , a starość wypalić.W drugim wypadku chodzi o emocje.W moje życie wkroczyła menopauza - czyli dorastanie do starości.Czy tego chcę czy nie znowu hormony rządzą. Moim udziałem są silne stany emocjonalne. Od czarnych myśli z bardzo błahych powodów do euforii ot tak sobie bez przyczyny.Przynajmniej nie jest nudno i to bez żadnych...

Gdybyście spojrzeli na mnie dziś – na stateczną pracownicę banku – nigdy byście nie zgadli, jakie niepokoje gnały mnie wciąż i wciąż przez cały okres dojrzewania. Wyżej, mocniej, dalej, w poszukiwaniu coraz to nowych wrażeń. Mój anioł stróż miał pełne ręce roboty.
Odwaga granicząca z szaleństwem – podróże autostopem, wyjazd po kryjomu na drugi koniec Polski do chłopaka poznanego na festiwalu muzycznym (na który to festiwal też pojechałam bez zgody rodziców), imprezy do rana, pierwszy wypity alkohol, który uderzył do głowy tak mocno, że nie pamiętałam drogi do domu… Przekuty pępek (och, jak się cieszę, że moje kieszonkowe nie wystarczyło na tatuaże!), kolorowe pasemka. I miłość, wiele zauroczeń tak silnych, że zaczynało brakować tchu, wieczne motylki w brzuchu, zawsze ktoś zajmujący miejsce w sercu.
Dlaczego to się zmieniło? Myślę, że to za sprawą pracy z dziećmi. Najpierw jako opiekunka, później korepetytorka musiałam wziąć odpowiedzialność nie tylko za siebie, ale i za kogoś. Zakazywać i nakazywać, wejść w rolę rodzica. Zobaczyłam jakie to trudne. Zobaczyłam, że każda decyzja jest istotna. Wszystko ma swoje konsekwencje.
Czy nie zazdroszczę sobie samej beztroski tamtych lat? Chyba jednak nie. Wieczny lęk, niepokój, walka o akceptację innych – to już nie dla mnie. Odkryłam spokój i stabilizację. Odkryłam szczęście. Dojrzałam.

Gdybyście spojrzeli na mnie dziś – na stateczną pracownicę banku – nigdy byście nie zgadli, jakie niepokoje gnały mnie wciąż i wciąż przez cały okres dojrzewania. Wyżej, mocniej, dalej, w poszukiwaniu coraz to nowych wrażeń. Mój anioł stróż miał pełne ręce roboty.
Odwaga granicząca z szaleństwem – podróże autostopem, wyjazd po kryjomu na drugi koniec Polski do chłopaka...