Znam jeden prosty sposób na to, by Hiszpan sobie odpuścił próbę zabrania mi mojego ukochanego stołu. Jest nim mój Najlepszy Przyjaciel. A plan jest taki:
- pójdę do łóżka i będę przy zgaszonym świetle czekać, aż przyjdzie;
- gdy usłyszę krzyk, bardzo szybko z pałką w ręce zejdę na dół do jadalni;
- zapalę światło i na podłodze zobaczę na tym wrednym Hiszpanie siedzącego PSA! Będzie zadowolony jak nikt inny! Hiszpan będzie płakał, bym go zdjęło bo to taki bysior z mojego przyjaciela (takie 70, a może i 80 kilo psa) no ale będzie musiał wytrzymać;
- zadzwonię na policję i zabiorą go do miejsca, w którym powinien się znaleźć.

I w oto ten sposób mój stół został ochroniony (i będzie chroniony jeszcze przez kolejne lata).

Znam jeden prosty sposób na to, by Hiszpan sobie odpuścił próbę zabrania mi mojego ukochanego stołu. Jest nim mój Najlepszy Przyjaciel. A plan jest taki:
- pójdę do łóżka i będę przy zgaszonym świetle czekać, aż przyjdzie;
- gdy usłyszę krzyk, bardzo szybko z pałką w ręce zejdę na dół do jadalni;
- zapalę światło i na podłodze zobaczę na tym wrednym Hiszpanie siedzącego...

Rozejrzałam się uważnie otwierając drzwi mojego domu. Stał tam mężczyzna, wyglądał na Hiszpana. Chował się za tymi drzewami od czasu, gdy kupiłam ten piękny, zabytkowy stół. Denerwował mnie, wyglądał jakby chciał coś ode mnie, ale nic przyjemnego. Postanowiłam wreszcie zrobić coś, przeciwko jego złym zamiarom. Następnego dnia poszłam więc do schroniska. Wzięłam stamtąd wielkiego, groźnie wyglądającego wilczura. Nazwałam go Lordem. Gdy kolejnym razem wróciłam z pracy, pies w moim domu siedział przed Hiszpanem, który przerażony stał pod ścianą, warczał i szczekał na niego, a okno było wybite. Zapewne mężczyzna próbował wreszcie ukraść stół. Ucieszyłam się, że Lord tam był. Gdybym zdecydowała się na niego choć dzień później, Hiszpan by wygrał. A tak uratowałam stół, pomogłam złapać przestępcę i zdobyłam nowego przyjaciela.

Rozejrzałam się uważnie otwierając drzwi mojego domu. Stał tam mężczyzna, wyglądał na Hiszpana. Chował się za tymi drzewami od czasu, gdy kupiłam ten piękny, zabytkowy stół. Denerwował mnie, wyglądał jakby chciał coś ode mnie, ale nic przyjemnego. Postanowiłam wreszcie zrobić coś, przeciwko jego złym zamiarom. Następnego dnia poszłam więc do schroniska. Wzięłam stamtąd...

Kilka dni temu byłam na targu,
pogrążona w dziwnym letargu.
Stary stół wtedy ujrzałam,
i od razu się w nim zakochałam.
Postawiłam go sobie w jadalni,
przychodzili go podziwiać ludzie lokalni.
Raz przyszedł Hiszpan do mojego domu
i stół chciał wynieść po kryjomu.
Już kilka razy go na tym złapałam,
lecz do tej pory nauczki nie dałam.
Wiem, że tej nocy znowu spróbuje
i teraz mu tego nie podaruje.
Za każdym razem oknem wchodzi,
nie spodziewa się z betonu powodzi,
będzie tam czekać na jego nogi,
a potem policjant weźmie go srogi.
Zamuruje Hiszpana nie tylko ze strachu,
złodzieja taki los czeka Mój Brachu.

Kilka dni temu byłam na targu,
pogrążona w dziwnym letargu.
Stary stół wtedy ujrzałam,
i od razu się w nim zakochałam.
Postawiłam go sobie w jadalni,
przychodzili go podziwiać ludzie lokalni.
Raz przyszedł Hiszpan do mojego domu
i stół chciał wynieść po kryjomu.
Już kilka razy go na tym złapałam,
lecz do tej pory nauczki nie dałam.
Wiem, że tej nocy znowu spróbuje
i teraz...

„To diamenty, Madame”. Trzy słowa wystarczyły, by zasiać w mojej głowie zamęt. Jak to możliwe? Prawdziwe diamenty w stole, który stał na pchlim targu? Fernando nigdy się nie mylił. Był wybitnym jubilerem i znawcą kamieni szlachetnych, miał jednak sporą wadę – niewyparzoną gębę.

Początkowo postawiłam stół w jadalni, jednak nagle przestał mi pasować do tego pomieszczenia i nie miałam pojęcia co zrobić z tym faktem. Był niewielki, prostokątny i pokryty niesamowitymi inskrypcjami w nieznanym mi języku. Być może powinnam go sprzedać jakiemuś bogaczowi, by postawił go w jakimś reprezentatywnym miejscu? Moja jadalnia zdecydowanie nie nadawała się do tego odkąd wiedziałam, ile jest wart. Do czasu znalezienia godnego kupca postawiłam go w salonie i przykryłam białym obrusem, by choć odrobinę chronić blat. Jeść jednak na czymś trzeba, dlatego ściągnęłam ze strychu poprzedni stół, który – co zabawne, również pokryty był napisami oraz cyrkoniami. Sama go ozdobiłam w czasach liceum. Zjadłam kolację i udałam się spać.

Rano byłam w szoku – stół zniknął. Na kuchennym blacie została tylko kartka z rysunkiem byka, który był podpisem słynnego złodzieja o pseudonimie Hiszpan. Jego cenny odpowiednik nadal stał bezpiecznie w salonie. Zaśmiałam się pod nosem. Udało mi się wykiwać złodzieja podczas snu! Tego samego dnia sprzedałam diamentowy mebel pewnemu historykowi, który zbadał jego dzieje i odkrył wszystkie fascynujące tajemnice. A w mojej jadalni do dziś stoi zwyczajny, nudny stół.

„To diamenty, Madame”. Trzy słowa wystarczyły, by zasiać w mojej głowie zamęt. Jak to możliwe? Prawdziwe diamenty w stole, który stał na pchlim targu? Fernando nigdy się nie mylił. Był wybitnym jubilerem i znawcą kamieni szlachetnych, miał jednak sporą wadę – niewyparzoną gębę.

Początkowo postawiłam stół w jadalni, jednak nagle przestał mi pasować do tego pomieszczenia i...

Znów go zobaczyłam. Ten irytujący Hiszpan kręcił się pod moim domem. Stał po drugiej stronie ulicy i bezczelnie się nam mnie gapił, paląc papierosa. Jakby w zwolnionym tempie widziałam jak papieros spada na ziemie, a mężczyzna odchodzi zostawiając tlący się jeszcze niedopałek. Dzisiaj znów będzie próbował go ukraść. Czułam to.
Zwróciłam wzrok na stary stół, stojący w rogu jadalni. Wydawało mi się, że świecące napisy poruszały się jak morskie fale.
Zapadła noc, ale słyszałam wszystko, nic nie mogło umknąć mojej uwadze. Czuwałam. Moją uwagę przykuł zgrzyt otwieranego okna. Nie zamierzałam czekać, aby zobaczyć jak intruz wynosi ten nie tak mały mebel bez narobienia hałasu. Wyszłam z łóżka i na palcach przeszłam do jadalni. Wkroczyłam do pomieszczenia i zaświeciłam światło. Hiszpan zwrócił na mnie wzrok, a w jego oczach zobaczyłam niedowierzanie. Patrzył na moje ciało zakryte jedynie cienkim satynowym szlafrokiem. Ruszyłam w jego stronę kołysząc biodrami. Jedną rękę oparłam na jego ramieniu, a drugą na torsie. Wystarczyła mi sekunda na wysunięcie ostrza ukrytego w rękawie i wbicie go między żebra Hiszpana. Upiorny uśmiech przyozdobił moją twarz, a jego martwe ciało upadło z głuchym łoskotem na dywan. Resztę uzgodniłam z odpowiednim człowiekiem. Ekipa sprzątająca pewni była już w drodze.
Gdy rano weszłam do jadalni ciała już nie było, a poplamiony krwią dywan został wymieniony na nowy. Problem został wyeliminowany.

Znów go zobaczyłam. Ten irytujący Hiszpan kręcił się pod moim domem. Stał po drugiej stronie ulicy i bezczelnie się nam mnie gapił, paląc papierosa. Jakby w zwolnionym tempie widziałam jak papieros spada na ziemie, a mężczyzna odchodzi zostawiając tlący się jeszcze niedopałek. Dzisiaj znów będzie próbował go ukraść. Czułam to.
Zwróciłam wzrok na stary stół, stojący w rogu...

(motywacja +wiedza) x wysiłek +wytrwałość do kwadratu = SUKCES

(motywacja +wiedza) x wysiłek +wytrwałość do kwadratu = SUKCES

Przykryłabym go zaczarowanym płótnem, by znikał za każdym razem jak ktoś miałby do niego niecne plany. :)
Ale tak naprawdę wolałabym porozmawiać z osobą, która chce mi go ukraść jaką kryje w sobie tajemnice, iż jest dla niej tak ważny. Mogłoby to być rozwiązanie patowej sytuacji.

Przykryłabym go zaczarowanym płótnem, by znikał za każdym razem jak ktoś miałby do niego niecne plany. :)
Ale tak naprawdę wolałabym porozmawiać z osobą, która chce mi go ukraść jaką kryje w sobie tajemnice, iż jest dla niej tak ważny. Mogłoby to być rozwiązanie patowej sytuacji.

Król Salomon był mądrym władcą. Jego mądrość miała charakter ponadczasowy i dlatego posłużyłabym się jednym z jego wyroków. Pamiętacie przypowieść o dwóch kobietach i dziecku. Obie nieustannie kłóciły się, twierdząc, że niemowlę należy do każdej z nich. Sprawa trafiła do króla. Król polecił więc rozciąć je na dwie części i obdzielić kobiety po połowie. Wtedy prawdziwa matka, padając przed władcą na kolana, zaczęła błagać o darowanie dziecku życia. Była gotowa oddać je drugiej kobiecie, byleby tylko je uratować. Kochała je. Drugiej kobiecie nie zależało. Zrobiłabym podobnie. Zostawiłabym złodziejowi wiadomość z informacją, że albo przestanie mnie nieustannie nękać próbami kradzieży i jakoś się dogadamy w sprawie stołu, albo każę porąbać go na podpałkę do kominka, ewentualnie oddam na przemiał, którego osobiście dopilnuję. Jeśli stół jest rzeczywiście tak cenny i złodziejowi na nim zależy, bo zna jego wartość, nie dopuści do jego zniszczenia i dojdziemy do (finansowego) porozumienia. Nie jestem pazerna, więc cena nie będzie lichwiarska. Wilk będzie syty i owca cała. Hiszpan będzie miał stół, a i ja na tym nieźle zarobię. Za pozyskane w ten sposób pieniądze każę sobie zrobić doskonałą replikę tego wyjątkowego mebla. Przecież nie zależy mi na posiadaniu oryginału, stół mi się TYLKO podoba.

Król Salomon był mądrym władcą. Jego mądrość miała charakter ponadczasowy i dlatego posłużyłabym się jednym z jego wyroków. Pamiętacie przypowieść o dwóch kobietach i dziecku. Obie nieustannie kłóciły się, twierdząc, że niemowlę należy do każdej z nich. Sprawa trafiła do króla. Król polecił więc rozciąć je na dwie części i obdzielić kobiety po połowie. Wtedy prawdziwa...

Użyłbym prostego, acz diabelskiego fo(r)telu ;)

Skoro Hiszpan tak bardzo chce mój stół... niech go sobie ma! Ale tylko w zestawie z równie starym i unikatowym krzesłem. Tym krzesłem, które Graham Masterton opisał w swojej krótkiej powieści Dziedzictwo[bookLink]188894|Dziedzictwo[/bookLink]. To krzesło nawiedzone przez diabła, który dość szybko i brutalnie, a zarazem skutecznie, rozprawia się z kolejnymi jego właścicielami. To rozwiązałoby sprawę Hiszpana, który bez wątpienia wpadłby w moją pułapkę, ponieważ tylko oczytana osoba zdołałaby jej uniknąć. A oczytane osoby nie zostają złodziejami!

Użyłbym prostego, acz diabelskiego fo(r)telu ;)

Skoro Hiszpan tak bardzo chce mój stół... niech go sobie ma! Ale tylko w zestawie z równie starym i unikatowym krzesłem. Tym krzesłem, które Graham Masterton opisał w swojej krótkiej powieści Dziedzictwo[bookLink]188894|Dziedzictwo[/bookLink]. To krzesło nawiedzone przez diabła, który dość szybko i brutalnie, a zarazem...

Aby przechytrzyć hiszpana trzeba obrać jego taktykę. Trzeba zachowywać sie tak jak on być taki sprytny jak on i pokazac że się niczego nie boimy a cena jaką proponuje hiszpan jest za mała.

Aby przechytrzyć hiszpana trzeba obrać jego taktykę. Trzeba zachowywać sie tak jak on być taki sprytny jak on i pokazac że się niczego nie boimy a cena jaką proponuje hiszpan jest za mała.