Ja zostałam czytelnikiem zanim jeszcze nauczyłam się czytać, gdy miałam około 4 lata. Moja mama odbierała mnie z przedszkola, szłyśmy do domu i po obiedzie mama ucinała sobie drzemkę. Zanim usnęła tradycją stało się, że ja jej „czytałam”. Brałam książkę i „czytałam” – polegało to na wymyślaniu historii, bo nie znałam liter, a nierzadko zdarzało się nawet, że książkę podczas tego „czytania” trzymałam nawet do góry nogami (moją mamę to bardzo śmieszyło, ale nigdy nie zwracała mi uwagi). Bardzo szybko potem nauczyłam się czytać, bo intrygowało mnie, co też tam się naprawdę kryje w tych książkach. Musiałam się dowiedzieć! Teraz po moim synu widzę, jak częste obcowanie z książką, nawet bardzo małego dziecka, rozwija pasję czytania.

Ja zostałam czytelnikiem zanim jeszcze nauczyłam się czytać, gdy miałam około 4 lata. Moja mama odbierała mnie z przedszkola, szłyśmy do domu i po obiedzie mama ucinała sobie drzemkę. Zanim usnęła tradycją stało się, że ja jej „czytałam”. Brałam książkę i „czytałam” – polegało to na wymyślaniu historii, bo nie znałam liter, a nierzadko zdarzało się nawet, że książkę podczas...

Oczywiście w poznawaniu literatury pomagali mi najbardziej rodzice. Do tej pory pamiętam jak tata czytał mi wiersze Brzechwy, czy Tuwima, naśladując jednocześnie różne dźwięki, oraz głosy zwierząt, po czym nagrywał to, wtedy jeszcze na kasety, które potrafiłam odtwarzać w nieskończoność. Mój wkład artystyczny polegał przy tym głównie na zbezczeszczeniu pisakami pięknego wydania książkowego, ale pamiątkę mam po dziś dzień. Jeśli chodzi o samodzielną walkę ze słowem pisanym, to chyba jedną z pierwszych książek był „Plastusiowy Pamiętnik”. Niezwykła historia, bo i tacy bohaterowie, ożywiony ludzik z plasteliny, oraz cały ekwipunek piórnika. Jak każde dziecko w takiej sytuacji popłynęłam na własnej wyobraźni i tak płynę do dziś. Chociaż teraz już jestem bardziej wymagającym czytelnikiem, to miło czasem powrócić do tych niepokomplikowanych bajeczek i uwolnić swoje wewnętrzne dziecko. :)

Oczywiście w poznawaniu literatury pomagali mi najbardziej rodzice. Do tej pory pamiętam jak tata czytał mi wiersze Brzechwy, czy Tuwima, naśladując jednocześnie różne dźwięki, oraz głosy zwierząt, po czym nagrywał to, wtedy jeszcze na kasety, które potrafiłam odtwarzać w nieskończoność. Mój wkład artystyczny polegał przy tym głównie na zbezczeszczeniu pisakami pięknego...

Czytam od zawsze. Pierwsze, co pamiętam, to jak z trudem bo z trudem, ale literowałem z szarego longplaya słowa "Blues" i "Breakout". Gdy już to poskładałem i przeczytałem, poleciałem do ojca, żeby zapytać, co to znaczy. A on mi włączył płytę i zaczął wyjaśniać.

Czytam od zawsze. Pierwsze, co pamiętam, to jak z trudem bo z trudem, ale literowałem z szarego longplaya słowa "Blues" i "Breakout". Gdy już to poskładałem i przeczytałem, poleciałem do ojca, żeby zapytać, co to znaczy. A on mi włączył płytę i zaczął wyjaśniać.

Być może to,co napiszę wyda się dziwne i śmieszne, ale ja czytać nauczyłam się na cmentarzu. Dzieciństwo spędziłam na wsi z babcią. Babcia wieczorami śpiewała kołysanki i opowiadała historyjki. W dzień robiła wiele rzeczy jak to kobieta, ale codziennie wybierałyśmy się na cmentarz. Wiadomo, trzeba było pielęgnować kwiaty, ale tam też sie uczyłam czytać. Podchodziłam do płyt i widzac zdjęcie, pytałam się kto to, babcia prawie wszystkich znała i literowała mi ich imiona i nazwiska. Bardzo spodobała mi się ta ,,zabawa'',do tego stopnia,że zajmuje się teraz historią regionu. Oprócz czytania cmentarnych płyt, towarzyszyła mi książka LITERY Przyłubskich. Kto pamięta: ,,lata osa koło nosa'', ręka do góry :)

Być może to,co napiszę wyda się dziwne i śmieszne, ale ja czytać nauczyłam się na cmentarzu. Dzieciństwo spędziłam na wsi z babcią. Babcia wieczorami śpiewała kołysanki i opowiadała historyjki. W dzień robiła wiele rzeczy jak to kobieta, ale codziennie wybierałyśmy się na cmentarz. Wiadomo, trzeba było pielęgnować kwiaty, ale tam też sie uczyłam czytać. Podchodziłam do płyt...

Moją pierwszą dość "poważną" i pokaźnych rozmiarów książką był "Król Maciuś I". Dostałam ją na zakończenie zerówki. Pamiętam, że od razu zabrałam się do czytania. Mama w tym czasie przygotowywała w kuchni obiad.
Po kilku minutach przybiegłam do mamy z informacją:
- Mamo, już przeczytałam! - krzyknęłam uradowana.
- Całą książkę? - spytała zdziwiona mama.
- Nie, pierwszą stronę...
Od tamtej pory książki są moją pasją. Czytam w domu, w parku, w tramwaju, na wakacjach, wszędzie gdzie tylko jest możliwość.

Moją pierwszą dość "poważną" i pokaźnych rozmiarów książką był "Król Maciuś I". Dostałam ją na zakończenie zerówki. Pamiętam, że od razu zabrałam się do czytania. Mama w tym czasie przygotowywała w kuchni obiad.
Po kilku minutach przybiegłam do mamy z informacją:
- Mamo, już przeczytałam! - krzyknęłam uradowana.
- Całą książkę? - spytała zdziwiona mama.
- Nie, pierwszą...

Zazdrościłem koledze z bloku, którego liter uczył ojciec. Mój twierdził, że wszystkiego nauczę się w szkole. Pierwsze próby przepisywania liter były beznadziejne, bo robiłem tzw. lustrzanki tzn. nie potrafiłem odróżnić litery napisanej właściwie od takiej jaką można zobaczyć w lustrze i często przepisywałem je nieprawidłowo. Litera "d" byłaby więc w okresie przedszkolnym tożsama z "b".
Jednak w szkole uczyłem się chętnie pomimo licznych konfliktów z rówieśnikami. Kiedy tylko nasza pani oświadczyła nam, że poznaliśmy wszystkie literki i powinniśmy zacząć czytać poszedłem do biblioteki szkolnej.
Pierwszy moment był nieprzyjemny, bo tłum uczniów górował nade mną. Jednak pani bibliotekarka od razu mną się zaopiekowała. Wypożyczyła mi cieniutką książeczkę obłożoną okładką z szarego papieru. Dużo bym dał aby poznać jej tytuł i autora. Wiem tylko, że to były przygody chłopca zaraz po wojnie. W zrujnowanym kraju.
Czytałem ją systematycznie. Trwało to z miesiąc, ale w końcu zwyciężyłem i poszedłem oddać by wziąć następną. I tak rozpoczyna się historia mola książkowego. Bardzo szybko biblioteka szkolna okazała się zbyt skromna. W bibliotece publicznej miałem zwyczaj pojawiać się co drugi dzień i pożyczać dwie kolejne książki.
Czytałem przede wszystkim dziecięcą literaturę przygodową. Potem science-fiction. Podjąłem sporo wysiłku by sobie przypomnieć przeczytane i "odhaczyć" na koncie LC. Ciągle jeszcze wyławiam pozycje, które przeczytałem, ale zapomniałem o nich.

Zazdrościłem koledze z bloku, którego liter uczył ojciec. Mój twierdził, że wszystkiego nauczę się w szkole. Pierwsze próby przepisywania liter były beznadziejne, bo robiłem tzw. lustrzanki tzn. nie potrafiłem odróżnić litery napisanej właściwie od takiej jaką można zobaczyć w lustrze i często przepisywałem je nieprawidłowo. Litera "d" byłaby więc w okresie przedszkolnym...

Wychowałam się wśród Świadków Jehowy. Trzy razy w tygodniu uczestniczyłam w zebraniach zgromadzenia razem z rodzicami. Książki otaczały mnie zewsząd, a oni głosząc, prowadząc studium bez ustanku analizowali Pismo Święte i broszury z nadarzyńskiego wydawnictwa. Moim obowiązkiem jako córki było nauczyć się nie tylko czytać, ale szybko przyswajać i przetwarzać treści z jakimi przyszło mi się zetknąć. Zaczęłam czytać mimochodem ( miałam może 4 lata?), dzięki książeczce dostosowanej dla najmłodszych wydawnictwa Świadków Jehowy. Pamiętam każdy szczegół, a nawet jej zapach. "Mój zbiór opowieści biblijnych"- wyżłobione w twardej żółtej okładce połyskujące czerwienią zawijasy. Piękne ilustracje i duże litery. Pokochałam tą książkę całym sercem i długo się z nią nie rozstawałam.
Przyszedł taki czas, że na zebraniach pozwalano mi odpowiadać na zadawane Braciom i Siostrom pytania. Zaczęłam przygotowywać samodzielnie odpowiedzi podkreślając fragmenty z broszur już jako pierwszoklasistka. Prowadzący starszy zboru stał się moim mentorem w mig wyłapującym moje potknięcia, ale też motywującym do dalszej nauki wnikliwego czytania.
Dziś nie mam kontaktu z moją dawną "duchową rodziną", ale wiem, że to dzięki przynależeniu do niej jestem analitykiem, chcącym stać na straży moralności i sprawiedliwości, który potrafi żyć tylko w otoczeniu książek.

Wychowałam się wśród Świadków Jehowy. Trzy razy w tygodniu uczestniczyłam w zebraniach zgromadzenia razem z rodzicami. Książki otaczały mnie zewsząd, a oni głosząc, prowadząc studium bez ustanku analizowali Pismo Święte i broszury z nadarzyńskiego wydawnictwa. Moim obowiązkiem jako córki było nauczyć się nie tylko czytać, ale szybko przyswajać i przetwarzać treści z jakimi...

Wszystko zaczęło się gdzieś w okolicach moich drugich urodzin. Zostaliśmy z tatą skazani na siebie, bo mama zajmowała się głośnym noworodkiem – moją młodszą siostrą. Podczas długich spacerów tata wpadł na pomysł, żeby mi coś rysować na śniegu. Kiedy zmęczyliśmy wszystkie kotki, pieski i misie, przyszedł czas na literki. Tak mi się spodobały, że rysował je za każdym razem. Niedługo potem dostałam drewniane, sześcienne klocki – na każdej ściance był inny obrazek, w tym na jednej - literka. Tak je pokochałam, że zaraz po przebudzeniu – czyli o jakieś koszmarnej godzinie, ulubionej przez dwulatki, wyjmowałam je z kosza z zabawkami i dręczyłam tatę w kółko jednym pytaniem „Tata, a jaka to literka?” Kiedy werbalnie nic nie mogłam wskórać, tłukłam go tym klockiem w głowę i powtarzałam pytanie. Na szczęście tata mnie jednak nie zamordował, tylko dokończył naukę alfabetu.
Pierwsze samodzielne teksty zaczęłam czytać kiedy miałam cztery lata. Dużą rolę w mojej wczesnej edukacji odegrał dziadek, który do znudzenia potrafił czytać mi wierszyki. A podobno, jak mi się coś spodobało, to chciałam tego słuchać na okrągło.
Moją ulubioną książeczką była „Małpa w kąpieli” z ilustracjami Edwarda Lutczyna – świetnie wydana w postaci harmonijki. Czytałam ją cały czas. Aż pewnego dnia spotkał ją straszny los – dorwała ją moja siostra z kredkami. Rodzice do końca nie widzieli co zrobić – ukarać mnie za zdzielenie ją „Małpą…” w głowę, czy ją za niszczenie książek…

Wszystko zaczęło się gdzieś w okolicach moich drugich urodzin. Zostaliśmy z tatą skazani na siebie, bo mama zajmowała się głośnym noworodkiem – moją młodszą siostrą. Podczas długich spacerów tata wpadł na pomysł, żeby mi coś rysować na śniegu. Kiedy zmęczyliśmy wszystkie kotki, pieski i misie, przyszedł czas na literki. Tak mi się spodobały, że rysował je za każdym razem....

To jedyna czytanka jaką pamiętam.
Zerówka. Pani odpytuje z zadanej wczoraj czytanki. Nie byłam wtedy orłem, dlatego przykładałam się do nauki. Nie wiem jak to się stało, że zapomniałam przećwiczyć ten tekst w domu. Ale bez paniki. Powoli dukam pod nosem pierwsze zdania, które o dziwo nie sprawiają mi wielkiego problemu. Pani pyta dzieci po jednym zdaniu, przychodzi moja kolej. W "moim" zdaniu słowa: "tym samolotem". O ile "samolotem" przeczytałam bez problemu to "tym" w mojej głowie było zbitkiem samogłosek, coś jak "hsg". Zaczynam kombinować, opuszczam to słowo, niby nie zauważając. Pani jest sprytna, każe czytać jeszcze raz. Ja myślałam, że też jestem sprytna, czytam szybko (tak mi się wtedy wydawało):"ty-y-my". Źle, jeszcze raz. "Ty-y-my". Jeszcze raz. "Ty-y-my". Pani nazwała mnie mnie debilem, tylko trochę mniej dosadnymi słowami. Kiedy usłyszałam moją koleżankę czytającą: "tym samolotem" nie mogłam uwierzyć, że to takie proste i nie złożyłam tych liter w słowo.

To jedyna czytanka jaką pamiętam.
Zerówka. Pani odpytuje z zadanej wczoraj czytanki. Nie byłam wtedy orłem, dlatego przykładałam się do nauki. Nie wiem jak to się stało, że zapomniałam przećwiczyć ten tekst w domu. Ale bez paniki. Powoli dukam pod nosem pierwsze zdania, które o dziwo nie sprawiają mi wielkiego problemu. Pani pyta dzieci po jednym zdaniu, przychodzi moja...