A teraz dam próbkę mojej wizji horroru. Pamiętać trzeba, że to może przerazić dziesięciolatkę.

Śniła o koleżankach. O tym, jak rozmawiały. Jak się razem bawiły. Jak goniły koty. Była szczęśliwa. Wyszła razem z przyjaciółkami na podwórko, na huśtawki, śmiały się. Nagle coś dziwnego zaczęło się dziać na placu zabaw. Jej towarzyszki jedna po drugiej gdzieś znikały, jakby rozpływały się we mgle. Krzyczały przy tym z przerażenia, lecz nie mogła zrozumieć, co krzyczą. Światło zaczęło przygasać. Poczuła paniczny strach, że z nią stanie się to samo, jeśli nie ruszy się z miejsca. Zaczęła więc uciekać, nie zważając na kierunek. Nagle znalazła się w jakiejś krainie cieni. Było tam dziwnie i mrocznie. Rozejrzała się wokoło. W momencie spętał ją tak wielki strach, że nie mogła się nawet poruszyć, nie wspominając już o oddychaniu. Patrzyły bowiem na nią jakieś dziwne oczy. Wyglądały jak z horroru o wampirach, który kiedyś przypadkiem oglądała razem z koleżanką, gdy została u niej na noc. Oczy żarzyły się jak jakieś dwa węgle. Twarzy, czy też pyska nie było widać, ponieważ postać znajdowała się w cieniu. Nagle tajemnicza postać wyciągnęła po nią swoje wielkie szpony. Zuzia przemogła się i krzyknęła i... obudziła się, wrzeszcząc na całe gardło, jakby ktoś ją obdzierał żywcem ze skóry. Usiadła na łóżku, dysząc z przerażenia. Drżała na całym ciele tak samo, jak wtedy, kiedy człowiek podczas choroby dostaje gorączki.

A teraz dam próbkę mojej wizji horroru. Pamiętać trzeba, że to może przerazić dziesięciolatkę.

Śniła o koleżankach. O tym, jak rozmawiały. Jak się razem bawiły. Jak goniły koty. Była szczęśliwa. Wyszła razem z przyjaciółkami na podwórko, na huśtawki, śmiały się. Nagle coś dziwnego zaczęło się dziać na placu zabaw. Jej towarzyszki jedna po drugiej gdzieś znikały, jakby...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Po kilku chwilach wstała. Oczy miała czerwone od płaczu. Spojrzała na spodnie i bluzkę. Były ubrudzone od wszechobecnego pyłu, lecz nie tak bardzo, jak się tego spodziewała. Szybko otrzepała jak najdokładniej ręce i rozejrzała się za jakimś zbiornikiem z wodą. Niestety, w tej okolicy dominowały zrujnowane budynki oraz sterty gruzu. Żadnego, nawet najmniejszego pojemnika z wodą. Będzie musiała oczyścić zranione łokcie, lecz nie w tym miejscu. Najpierw dojdzie do celu swojej wędrówki.
Fasada budynku na końcu ulicy była koloru jasnej żółci, co mocno kontrastowało z szaroburą okolicą. Okna i drzwi były wykonane z drzewa dębowego, a na dachu zostały położone dachówki tego samego koloru co buty dziewczynki. Cały dom sprawiał wrażenie, jakby przed chwilą skończyła się jego budowa, natomiast okoliczne budynki prezentowały się przy nim dosyć marnie. Jednym brakowało drzwi, innym okien, a jeszcze innym dachu lub ścian.
Dziesięciolatka podchodząc do dębowych drzwi, zauważyła misterne rzeźbienia. Zdobienia przypominały drobne kwiatki połączone łodyżkami, listki, małe zwierzątka oraz jakieś ozdoby przypominające butelki. Doznała wrażenia, jakby gdzieś już widziała podobne drzwi, tylko nie mogła sobie przypomnieć gdzie. Dotknęła złotej klamki, lecz tak szybko odsunęła rękę, jakby klamka była niewiarygodnie gorąca i oparzyła jej palce.

Po kilku chwilach wstała. Oczy miała czerwone od płaczu. Spojrzała na spodnie i bluzkę. Były ubrudzone od wszechobecnego pyłu, lecz nie tak bardzo, jak się tego spodziewała. Szybko otrzepała jak najdokładniej ręce i rozejrzała się za jakimś zbiornikiem z wodą. Niestety, w tej okolicy dominowały zrujnowane budynki oraz sterty gruzu. Żadnego, nawet najmniejszego pojemnika z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@trnabadara: Dziękuję za tamte uwagi. Przyczyniły się do pobudzenia mojej wyobraźni. Zaczyna pracować na wyższych obrotach. Jako programista myślałem płytko, tak jak przy pisaniu programów, jak najszybciej napisać i następny program. Oczywiście testuję swoje programy, ale jak działają, to nie zastanawiam się nad tym, jak upiększać. Samo pisanie powieści dużo mnie nauczyło i nadal uczy. Poniżej wklejam jeszcze jeden fragment z prologu.

@trnabadara: Dziękuję za tamte uwagi. Przyczyniły się do pobudzenia mojej wyobraźni. Zaczyna pracować na wyższych obrotach. Jako programista myślałem płytko, tak jak przy pisaniu programów, jak najszybciej napisać i następny program. Oczywiście testuję swoje programy, ale jak działają, to nie zastanawiam się nad tym, jak upiększać. Samo pisanie powieści dużo mnie nauczyło i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

@trnabadara: Zmodyfikowałem ten krótszy fragment. Wczoraj czytając mojego ulubionego autora, którym jest Stephen King, zauważyłem, że nie miesza on czasów. Gdybym sam nie zabrał się za pisanie powieści, to może nigdy bym na to nie zwrócił uwagi. Każda konstruktywna opinia jest mile widziana.
Poniżej wklejam zmodyfikowany fragment.

Dziewczynka, biegnąc przez las, co chwilę oglądała się za siebie. Miała świadomość, że coś ją goni, lecz nie mogła tego dostrzec. Kilka razy usłyszała za sobą te złowrogie suche trzaski. Od razu przypomniało jej się tamto dziwne i ponure miasto, gdzie była śledzona przez jakieś stworzenia z przerażającymi czerwonymi oczkami.
Potknęła się o korzeń wystający z ziemi. Szybko jednak się podniosła na nogi i pobiegła dalej. Musi uciec, musi zdążyć przed tym, co ją goni, musi dobiec do domu, a potem zatrzasnąć za sobą drzwi i nigdy już tutaj nie wracać. Nagle kilka metrów przed nią złamała się potężna gałąź, tarasując trasę. Dziewczynka skręciła, lecz przy okazji się obiła o ten konar, co pomogło jej utrzymać się na nogach. Znowu spojrzała za siebie. Niczego nie zobaczyła, za to z oddali usłyszała jakby chichot stada hien. To dodało jej dodatkowej energii. Pobiegła przed siebie, nie zważając na kierunek. Po chwili znalazła się obok jakieś opuszczonej nory pod starym świerkiem i tam się schowała. Poczeka aż to coś, co ją goni odejdzie sobie. Jeżeli jednak ją dopadnie to trudno. Przynajmniej próbowała ucieczki.
Leżąc na brzuchu i z trudem oddychając, nasłuchiwała odgłosów. Nagle dźwięk stada hien dopadł do drzewa, pod którym znalazła kryjówkę, i powoli zaczął zanikać. Chwilę później zrobiło się cicho, jakby makiem zasiał. Dziewczynka wstrzymała oddech. Spojrzała na wejście do nory, spodziewając się zobaczyć jakiegoś stwora. Nic. Cisza. Nagle rozpoczęło się drapanie drobnych pazurków o korę drzewa. To jej wystarczyło, żeby zmotywować ją do dalszej ucieczki. Wypełzła z nory. Wstała z ziemi i pobiegła za zwalony konar. Oparła się o pień drzewa, ciężko dysząc. Po chwili znowu usłyszała drapanie o korę drzewa. Ponownie zerwała się do biegu, tym razem piszcząc, jakby głos, który z siebie wydała, miał jej w czymś pomóc. Jeszcze kawałek, a dobiegnie do celu. Jeszcze tylko minie parę drzew i... nagle się pośliznęła i przewróciła. Próbując wstać, poczuła, jak spod jej nóg osuwa się ziemia. Zaczynała zjeżdżać w dół po skarpie, przy okazji zahaczając o jakiś krzew.

@trnabadara: Zmodyfikowałem ten krótszy fragment. Wczoraj czytając mojego ulubionego autora, którym jest Stephen King, zauważyłem, że nie miesza on czasów. Gdybym sam nie zabrał się za pisanie powieści, to może nigdy bym na to nie zwrócił uwagi. Każda konstruktywna opinia jest mile widziana.
Poniżej wklejam zmodyfikowany fragment.

Dziewczynka, biegnąc przez las, co chwilę...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kolejny fragment z prologu, z innej jego części.

Dziewczynka biegnie przez las. Co chwilę ogląda się za siebie. Ma świadomość, że coś ją goni, lecz nie może tego dostrzec. Kilka razy usłyszała za sobą te złowrogie suche trzaski. Od razu przypomniało jej się tamto dziwne i ponure miasto, gdzie była śledzona przez jakieś stworzenia z przerażającymi czerwonymi oczkami.
Potknęła się o korzeń wystający z ziemi. Szybko jednak się podnosi na nogi i biegnie dalej. Musi uciec, musi zdążyć przed tym, co ją goni, musi dobiec do domu, a potem zatrzasnąć za sobą drzwi i nigdy już tutaj nie wracać. Nagle kilka metrów przed nią łamie się potężna gałąź, tarasując trasę. Dziewczynka skręca, lecz przy okazji się obija o ten konar, co pomaga jej utrzymać się na nogach. Znowu spogląda za siebie. Niczego nie widzi, za to z oddali słyszy jakby chichot stada hien. To dodaje jej dodatkowej energii. Biegnie przed siebie, nie zważając na kierunek. Dopada do jakieś opuszczonej nory pod starym świerkiem i tam się chowa. Poczeka aż to coś, co ją goni odejdzie sobie. Jeżeli jednak ją dopadnie to trudno. Przynajmniej próbowała ucieczki.
Leżąc na brzuchu i z trudem oddychając, nasłuchuje odgłosów. Nagle dźwięk stada hien dopada do drzewa, pod którym znalazła kryjówkę, i powoli zanika. Chwilę później zrobiło się cicho, jakby makiem zasiał. Dziewczynka wstrzymuje oddech. Spogląda na wejście do nory, spodziewając się zobaczyć jakiegoś stwora. Nic. Cisza. Nagle drapanie drobnych pazurków o korę drzewa. To jej wystarczyło, żeby zmotywować ją do dalszej ucieczki. Wypełzła z nory. Wstała z ziemi i pobiegła za zwalony konar. Oparła się o pień drzewa, ciężko dysząc. Po chwili znowu drapanie o korę drzewa. Ponownie zrywa się do biegu, tym razem piszcząc, jakby głos, który z siebie wydała, miał jej w czymś pomóc. Jeszcze kawałek, a dobiegnie do celu. Jeszcze tylko minie parę drzew i... nagle się pośliznęła i przewróciła. Próbuje wstać, ale czuje, jak spod jej nóg osuwa się ziemia. Zaczyna zjeżdżać w dół po skarpie, przy okazji zahaczając o jakiś krzew.

Kolejny fragment z prologu, z innej jego części.

Dziewczynka biegnie przez las. Co chwilę ogląda się za siebie. Ma świadomość, że coś ją goni, lecz nie może tego dostrzec. Kilka razy usłyszała za sobą te złowrogie suche trzaski. Od razu przypomniało jej się tamto dziwne i ponure miasto, gdzie była śledzona przez jakieś stworzenia z przerażającymi czerwonymi oczkami.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Powyższy fragment pochodzi z prologu mojej książki. Jest to sam początek.

Powyższy fragment pochodzi z prologu mojej książki. Jest to sam początek.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Kruk siedzący na ulicznej latarni spogląda na samotną dziewczynkę, która swoją obecnością zakłóca zalegającą wokoło ciszę.
Wzdłuż brukowanej ulicy stoją zrujnowane budynki. Droga jest usłana cegłami oraz kamieniami, a gdzieniegdzie można spotkać kępki suchej roślinności wystające z tego gruzowiska niczym samotne wyspy na wzburzonym oceanie.
Dziewczynka ubrana w czerwoną bawełnianą bluzkę z krótkim rękawem oraz szare spodnie z długimi nogawkami, także wykonane z bawełny, idzie w kierunku budynku na samym końcu ulicy, który jako jedyny ma nienaruszoną konstrukcję. Panienka uważnie stawia kroki. Na nogach ma ubrane ciemnobrązowe buty z grubą podeszwą, co ułatwia poruszanie się w tak nieprzyjaznym terenie. Za jej plecami nagle rozlega się głośny trzask podobny do łamanej gałęzi. Ten dźwięk spłoszył kruka, a u dziewczynki wywołał niepokój. Gwałtownie odwróciła głowę. Jej jasnobrązowe oczy spoglądają w kierunku, z którego dobiegł hałas. Chwilę nasłuchuje, po czym rusza w dalszą drogę. Co jakiś czas zgarnia z czoła kosmyki blond włosów, przysięgając sobie, że po powrocie do domu obetnie się na krótko.
W pewnym momencie natrafia na wysoką górę cegieł oraz kamieni. Postanawia ominąć przeszkodę i nie ryzykować zasypania przez tę ogromną stertę gruzu, gdyby próbowała się na to coś wspinać. Rozgląda się uważnie. Na jej młodej zaledwie dziesięcioletniej twarzyczce maluje się rozczarowanie, ponieważ zabrnęła w ślepy zaułek. Chcąc nie chcąc, musiała zawrócić.
Będąc w połowie drogi powrotnej, znowu słyszy ten sam hałas co poprzednio, lecz tym razem dochodzący bardziej z jej prawej strony. Dziewczynka wstrzymuje oddech. Nasłuchuje. Po chwili rusza dalej. Gdy wyszła na otwartą przestrzeń za jej plecami z dachu domu stojącego po jej prawej stronie spadły dachówki i z głośnym brzękiem rozbiły się, wzbijając przy okazji tumany pyłu i kurzu. To zdarzenie tak ją przeraziło, że aż pisnęła ze strachu.
Znowu ten trzask łamanej gałęzi. Po dziesięciolatce widać ogromny strach, o czym świadczą szybki, a zarazem płytki oddech, pot perlący się na czole oraz rozszerzone źrenice. Na domiar złego usłyszała jakieś skrobanie w jednym z domów na prawo od niej. Przypominało to jakby drapanie tysiąca drobnych i zarazem ostrych pazurków o jakąś bardzo szorstką powierzchnię. Dziewczynka bardzo ostrożnie odwraca głowę w tamtym kierunku. Początkowo nic nie zauważa, lecz gdy podniosła wzrok z okien na parterze na te na piętrze, to zobaczyła w półmroku dwa punkciki, które przypominały rozżarzone do czerwoności dwa małe węgle. Nagle obok nich pojawiły się dwa kolejne.

Kruk siedzący na ulicznej latarni spogląda na samotną dziewczynkę, która swoją obecnością zakłóca zalegającą wokoło ciszę.
Wzdłuż brukowanej ulicy stoją zrujnowane budynki. Droga jest usłana cegłami oraz kamieniami, a gdzieniegdzie można spotkać kępki suchej roślinności wystające z tego gruzowiska niczym samotne wyspy na wzburzonym oceanie.
Dziewczynka ubrana w czerwoną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mogę dorzucić kilka szczegółów.
Początkowo nie planowałem żadnej serii. Miała to być jedna książka i tyle. Jak się rozpisałem i prawie skończyłem pisać (aktualnie poprawiam niedociągnięcia w fabule), to się zorientowałem, że nie mogę tak tego zostawić, gdyż większość wątków pozostałaby na wieki otwarta. A na to nie mogę sobie pozwolić.

Co do samej fabuły.
W tej powieści będzie zaczątek magii, ale nie takiej jaką znamy z innych książek fantasy, choćby Harry Potter lub Trylogia Czarnego Maga. O nie. Są oczywiście Tajemnicze Drzwi, za którymi kryje się nieznana dotąd kraina zwana Talchedią.
Tytułowe Tajemnicze Drzwi stworzyła magia, ale nie jakichś tam czarodziejów czy też magów, lecz magia, którą władają Alchemicy. Takich drzwi w Talchedii jest mnóstwo, a każde są strzeżone przez specjalnie powołanego Strażnika, lecz gdy ten ginie w walce (co się często zdarza, niestety, sprawcami zgonów Strażników bardzo często bywają Chochliki) lub umiera śmiercią naturalną, klamka od strony Talchedii znika, a same drzwi stają się bezużyteczne, chyba że zostanie powołany nowy Strażnik.
Strażnicy nie tylko strzegą drzwi, lecz również odłamka Czarnego Kamienia Zagłady, ukrytego za drzwiami w innym równoległym świecie. Te odłamki są poszukiwane przez Chochliki, które złączając je w jeden wielki kamień, tworzą coś, co pozwala niszczyć światy.
Jedyną bronią przeciwko Chochlikom jest proszek Alchemika.
No i tu na scenę wkracza dziesięcioletnia Zuzia, która jest niepokorna, potrafi wszystkim zaleźć za skórę, ale przede wszystkim lubi filmy i seriale o magii. Uwielbia rozmawiać z koleżankami, słuchać muzyki i rozmawiać z pluszakiem, gdy nikt tego nie widzi. Nie znosi swojej nowej sąsiadki, pani Genowefy. A dlaczego nowej sąsiadki? Już wyjaśniam. Zuzia przeprowadziła się na Podlasie, ponieważ na Śląsku jej ojciec stracił pracę, lecz ją odnalazł właśnie w tym regionie, gdzie się przeprowadzili. Dziewczynka jest zła na swoich rodziców, że zabrali ją od koleżanek.
No to by było na tyle, na ile mogę zdradzić z opisu fabuły.

Niebawem wkleję fragment jakiegoś rozdziału.

Mogę dorzucić kilka szczegółów.
Początkowo nie planowałem żadnej serii. Miała to być jedna książka i tyle. Jak się rozpisałem i prawie skończyłem pisać (aktualnie poprawiam niedociągnięcia w fabule), to się zorientowałem, że nie mogę tak tego zostawić, gdyż większość wątków pozostałaby na wieki otwarta. A na to nie mogę sobie pozwolić.

Co do samej fabuły.
W tej powieści...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Prolog

Część 1. Pięćdziesiąt lat później
Rozdział 1. Rodzina Werner
Rozdział 2. Wizyta u pani Genowefy
Rozdział 3. Mała złośnica
Rozdział 4. Mroczna historia domu
Rozdział 5. Przypadkowe znalezisko

Część 2. Pamiętnik Ani
Rozdział 6. Nowe zainteresowanie Zuzi
Rozdział 7. Dziwne zdarzenie
Rozdział 8. Zaskoczeni rodzice
Rozdział 9. Czarny Kamień Zagłady
Rozdział 10. Ojciec Zuzi odkrywa drzwi

Część 3. Tajemnicze Drzwi
Rozdział 11. Rozpacz dziewczynki
Rozdział 12. Zuzia wyrusza po proszek Alchemika
Rozdział 13. Bitwa z Chochlikami

Epilog

Prolog

Część 1. Pięćdziesiąt lat później
Rozdział 1. Rodzina Werner
Rozdział 2. Wizyta u pani Genowefy
Rozdział 3. Mała złośnica
Rozdział 4. Mroczna historia domu
Rozdział 5. Przypadkowe znalezisko

Część 2. Pamiętnik Ani
Rozdział 6. Nowe zainteresowanie Zuzi
Rozdział 7. Dziwne zdarzenie
Rozdział 8. Zaskoczeni rodzice
Rozdział 9. Czarny Kamień Zagłady
Rozdział 10. Ojciec...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej