Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ludzkość nigdy nie stawia przed sobą zadań, których nie jest w stanie rozwiązać. To jest niewątpliwie słuszne, ale może właśnie dlatego takie trudne...

Moim zdaniem ludzie w kosmosie wcale nie stają się ni stąd, ni zowąd jacyś galaktyczni.
Powiedziałbym, że na odwrót - ludzie niosą w kosmos Ziemię, ziemski komfort, ziemskie normy, ziemską moralność.

Jeśli mam być szczery, nie bardzo to wszystko do mnie przemawiało. Co znowu za galaktyczny ideał? Moim zdaniem ludzie w kosmosie wcale nie stają się ni stąd, ni zowąd jacyś galaktyczni.

Niczego rozsądnego nie mogłem wydedukować, więc tylko smętnie patrzyłem na robocze ekrany, gdzie wszystko było takie jasne i zrozumiałe, i myślałem z goryczą, że tępy człowiek w jakiś żałosny sposób przypomina robota. Oto siedzę, wypełniam polecenia (...), a co się dzieje, po co to wszystko, czym to się skończy - nie mam zielonego wyobrażenia.

(...) w istocie rzeczy interesuje nas nie problem rozumu jako takiego, ale problem naszego ludzkiego rozumu, inaczej mówiąc, najbardziej nas interesujemy my sami.

- Nic nie rozumiem. Ty coś rozumiesz? - zwróciła się do mnie.
Bardzo mnie bawi, kiedy Majka z dumą oświadcza, że nic nie rozumie. Sam tak często robię.

To ta cisza. Cisza i pustka. Van der Hoose co wieczór mi to tłumaczył bardzo przystępnie. To nie natura, ale człowiek nie znosi pustki. Kiedy znajdzie się w próżni, stara się czymś ją wypełnić. Wypełnia ją zwidami, nieistniejącymi głosami, jeżeli nie jest w stanie zapełnić jej czymś konkretnym.

Słońce już zaszło, szybko zapadał zmierzch. Dziwny tu jest zmierzch - ciemnofioletowy jak rozwodniony tusz. Księżyca nie ma, ale za to zorza polarna w dowolnych ilościach, i to jaka! Gigantyczny wodospad różnobarwnego blasku bezszelestnie rozwiewa się nad czarnym oceanem.

My ludzie czujemy się w kosmosie jak w domu. To nieprawda. I nigdy nie będzie prawdą. Kosmos zawsze będzie kosmosem, a człowiek zawsze zostanie tylko człowiekiem. Będzie dysponował
coraz większym doświadczeniem, ale nawet największe doświadczenie nie sprawi, że kosmos stanie się naszym domem...

- A to, że teoretycznie idealny robot-android może być zrobiony wyłącznie na wzór człowieka.
To będzie supermyśliciel, to będzie supersiłacz, superuczuciowiec, wszystko, co chcesz, w tym i superczłowiek, ale w żadnym razie nie człowiek...

To nie była miękka cisza komory akustycznej, która zatyka watą uszy, i nie ta cudowna cisza ziemskiego wieczoru za miastem - odświeżająca, łagodnie obmywająca mózg, która niesie ukojenie i sprawia, że człowiek staje się cząstką wszystkiego co najlepsze na świecie. To była szczególna cisza - przeszywająca, przeźroczysta jak próżnia, napinająca nerwy - cisza ogromnego, absolutnie pustego świata.

Ale człowiek galaktyczny to nie zwyczajny ziemski człowiek, który żyje w przestrzeniach galaktycznych według ziemskich praw. To już coś więcej. Ma inne cele i kieruje się innymi prawami. A przecież nie znamy ani tych praw, ani tych celów. A więc w istocie rzeczy chodzi o to, żebyśmy sobie zdali sprawę, jaki ma być ideał galaktycznego człowieka. Ideał ziemskiego człowieka powstawał w ciągu tysiącleci z doświadczeń naszych przodków, z doświadczeń wszystkich form życia na naszej planecie. Ideał człowieka galaktycznego najwidoczniej powstanie w oparciu o doświadczenia galaktycznych form życia, z doświadczeń historii istot rozumnych całej galaktyki.

-Jakie czynności ludzi powodują,że jest ci źle?
-Wszystkie.Ludzie są albo mogą przyjść-to źle.Odejdą na zawsze-to dobrze.