Jesteśmy społecznością, która kocha książki

....cisza rzuca nagle człowieka na pastwę jego myśli. Albo te myśli były u przeciętnego obywatela trudne do wytrzymania, albo, jeszcze gorzej - nie było ich w ogóle i każda chwila ciszy uświadamiała mu boleśnie, jak bardzo jest w środku pusty.

To był chyba objaw starości; zaczynały go irytować głupie dziewczyny. Seks tracił większą część swego uroku, jeśli nie wiązał się z jakąś minimalną choćby grą, jeśli gimnastyki mięśni nie poprzedzał flirt, pozwalający choć odrobinę popisać się zręcznością w żonglowaniu słowami i myślami.

Że człowiek jest taki albo inny tylko w określonym momencie swego istnienia. To złudzenie, że jest się jedną i tą samą osobą przez całe życie. Całe życie jest za krótkie, by przesiedzieć je w jednej postaci. Trzeba się zmieniać w kogoś innego ...

To się rozpada. Ten świat. Daliśmy sobie namieszać w głowach. Daliśmy sobie wmówić, że szczęście to to samo, co przyjemność. Że lepsze życie to życie wygodniejsze. A drugi człowiek jest jak chustka do nosa: po użyciu zmiąć i wyrzucić. Nic nie powinno boleć, za nic nie warto nadstawiać karku, aby tylko jakoś prześliznąć się przez życie. Myśleliśmy, że wszystko da się załatwić chemikaliami, edukacją i mediami... A człowiek, żeby żyć, musi mieć komu służyć. Znać swoje miejsce w szeregu, cel i przyczynę...