Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ian: Kiedy jestem przy tobie, nie mogę
myśleć o niczym innym.
Zabierasz mnie gdzieś indziej.
Cate: To zupełnie tak jak ja, kiedy mam
atak.
Ian: Po prostu ty.
Cate: Ten świat nie istnieje, nie w ten
sposób. Wygląda tak samo, ale...
Czas płynie wolniej.
We śnie, w którym tkwię, nie mogę nic
zrobić.
Pewnego razu...

Cate: To źle zabijać siebie.
Ian: To nieprawda.
Cate: Bogu by się to nie spodobało.
Ian: Nie ma boga.
Cate: Skad wiesz?
Ian: Nie ma boga. Ani św. Mikołaja, ani
dobrych wróżek, ani Narni.
Nic, kurwa, nie ma.
Cate: Musi coś być.
Ian: Dlaczego?
Cate: Bo inaczej to wszystko nie ma sensu.
Ian: Nie bądź tak kurewsko głupia,
to wszystko nie ma sensu i tak.
Nie ma powodu, by bóg istniał, tylko
po to, żeby było lepiej, gdyby
istniał.

Ian: Nie mogę tego znieść.
(podchodzi do mini baru i nalewa sobie
dużą szklankę ginu i zapala papierosa.)
Cate: Czego?
Ian: Śmierci. Nieistnienia.
Cate: Zasypiasz, po czym budzisz się.

Cate: Myślisz, że to trudne kogoś zastrzelić?
Ian: Proste jak bułka z masłem.
Cate: Czy mógłbyś mnie zastrzelić?
Ian: Czy mógłbyś mnie zastrzelić - przestań
w kółko o to pytać - czy mogłabyś mnie
zastrzelić - mogłabyś mnie zastrzelić?
Cate: Nie sądzę.
Ian: Gdybym cię skrzywdził?
Cate: Nie sądzę, byś mógł.
Ian: Ale jeśli?
Cate: Nie, jesteś łagodny.
Ian: W stosunku do ludzi, których kocham.
(Patrzy na nią, rozważając możliwość
zbliżenia się do niej).

Ian: Ile?
Cate: Co ile?
Ian: Kasy. Ile dostaniesz?
Cate: Mama mówiła, że sporo. Nie obchodzi
mnie to, dopóki mam za co wyjść raz
na czas.
Ian: Nie gardź pieniędzmi, nawet jeśli
łatwo przychodzą.
Cate: Ja wcale nie mam pieniędzy.
Ian: Nie, i nie masz dzieci na utrzymaniu.
Cate: Na razie nie.
Ian: I nawet nie myśl o tym. Kto by tam
chciał dzieci? Masz dzieciaki, które
dorosną, znienawidzą cię a potem
umrzesz.
Cate: Nie nienawidzę mamy.
Ian: Bo jej wciąż potrzebujesz.
Cate: Myślisz, że jestem głupia? To
nieprawda.
Ian: Obawiam się, że tak.