Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Znany, wykuty na pamięć smutek osamotnienia z nową siłą ściął moją istotę. Odartą ze wszystkiego, biedną. Godną pożałowania. Nikomu nie potrzebną.

Człowiek niezadowolony ze swego losu jest kandydatem na alkoholiku lub samobójcę.

Stracona chwila jest okrutnym narzędziem wyrzutów sumienia.

Nieuporządkowane życie i on sam tragicznie bezbronny, lekkomyślnie tragiczny.

Potem poszli. Jak idzie się na krótki, wieczorny spacer. Dla nich miał on trwać w nieskończoność, czyli do samego końca ich życia. Z mego zaś życia odchodzili tym na pozór spokojnym krokiem, opuszczając mnie na zawsze, jak wszyscy, których kiedykolwiek kochałem. Tak odpływają rzucone do rzeki kwiaty, a człowiek pozostaje na brzegu sam i patrzy na powierzchnię wody. Wiecznie zmiennej i stale tej same. Jak życie.

Urojony świat wariatów był w tymże stopniu beznadziejny, co i świat pozornie normalny.

Czy pani nigdy nie miała uczucia zaniku czasu? Ja tak, i wtedy wydawałem się sam sobie mieszkańcem grobów, który pod ziemią dmucha we własne kości jak w fajkę i kiwa głową do taktu muzyki.

Nigdy nie zaznałem do końca rozkoszy dotykania kochanych przeze mnie istot. Z tym można umrzeć. Z tym należy umrzeć. Jesteś sam złudą, więc możesz dać mi każde złudzenie. Bez tego już jestem wewnętrznie martwy. Czuję chłód w kościach i żyłach. Podaruj mi jeden dotyk ręki, tylko dłoni...

Sen, halucynacje, obłąkanie wydawały się ratunkiem tam, gdzie świadomy udział w życiu mógł przynieść jedynie beznadziejność i cierpienie.

Sztuka? Może... ale ze wszystkich jej rodzajów jest mi dostępny jedyni ten który ma postać książki. Korzystałem z owego dobrodziejstwa łapczywie, póki wierzyłem w te cienie. Może trafiłem na złe książki? Wyłapywałem wszystko, co zachwalano jako arcydzieła indywidualności. Czułem się jak Dante w piekle. Książki zanieczyściły moją wyobraźnię i podały w wątpliwość wszystko, w co mogłem jeszcze wierzyć. Przeżywałem je jak maglinę. Po co mi maglina innych, kiedy mam własnej pod dostatkiem? Wreszcie zatraciłem zdolność do bezpośrednich uczuć. Wszystko, co spotykałem, nasuwało mi skojarzenie z przeczytanych książek. Każe zjawisko miało już nalepioną etykietkę. Przekonałem się, że książka to najskuteczniejsza trucizna, która działa na umysł i duszę jak kwas solny. Wypala indywidualność, pozostawiając pustą powłokę ciała.

Znienawidziłem tykanie zegarka, przypominające o czasie trawionym w grymasie, wymuszonym wyłączeniu z życia. Czułem strach wobec olbrzymich, płynnych mas czasu. Nieodwracalnego, nieuchronnie znoszącego ku pustce unicestwienia.

Niezadowolenie ze świata jest chroniczną torturą.

Nie umierałem fizycznie, a jednak również wolałem sen niż jawę. Kiedyś, jeszcze w dzieciństwie, słyszałem od matki twierdzenie, które przyjąłem na wiarę, że w pewnych okresach życia sen nabiera większego znaczenia od rzeczywistości. Teraz sama rzeczywistość przekonywała mnie o słuszności tej "prawdy umarłych", jak ją nazywałem.

Był kiedyś człowiek, który wszystko stracił. Wzrok mu wyżarł kał ptaka. Pokryty trądem leżał na śmietniku i drapał się kawałkiem stłuczonego garnka. Ale on prowadził rozmowę z Bogiem. Ja nie mam nawet tego. Mam tylko ciemność w oczach i rany trądu na ciele. Inny mógł i został wskrzeszony. Ale ja żyję i mnie nie można wskrzesić, choć moje życie jest gorsze od śmierci...

W tej pierwszej rozmowie, jak i we wszystkich późniejszych, nie było logiki. Każde z nas mówiło swoje i o swoim, ale prawdopodobnie słowa nasze posiadały inne jeszcze znaczenia, które przekazywaliśmy sobie w sposób niedostępny ludziom w stanach normalnych.

Przyzwyczajony do niezdradzania się z moim wnętrzem, drętwiałem z chytrością wariata.