Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żyć w rozpaczy tylko dlatego,że życie ma swój kres albo że nie ma wyższego celu czy jakiegoś wpisanego planu to chamska niewdzięczność. Nie warto śnić o wszechwiedzącym stwórcy i poświęcać życia wiecznym pokłonom. A poza tym, to strata: po co trwonić całą tę miłość na urojenie, jeśli na Ziemi wciąż jest za mało miłości?

Zawsze staram się pamiętać, że wszyscy jesteśmy skazani na istnienie pełne nieuchronnego cierpienia, istnienie, którego nikt z nas by sobie nie wybrał, gdybyśmy wiedzieli zawczasu jak będzie wyglądać. W tym sensie wszyscy, jak ro ujął zawczasu Schopenhauer, jesteśmy towarzyszami w cierpieniu i wszyscy potrzebujemy tolerancji i miłości bliźnich.

Im mocniej się kocha, tym większą miłością traktuje się dzieci i wszystkich innych ludzi.

Tak było; nigdy naprawdę nie smakował chwili, nigdy nie chwytał teraźniejszości, nigdy nie powiedział sobie: "To jest to, ten czas, ten dzień- to jest to, czego chcę! To są te złote fawne dni, właśnie teraz. Niech pozostanę w tym momencie, niech na zawsze się w nim zakorzenię". Nie, zawsze wierzył, że najsoczystsze kąski życia ma przed sobą, i zawsze pragnął przyszłości- czasu, gdy będzie starszy, mądrzejszy, większy, bogatszy... A wtedy nadszedł wstrząs, czas wielkiego odwrotu, nagłe katastrofalne odidealizowanie przyszłości i początek bolesnej tęsknoty za tym, co było.

Pamiętam, że podczas naszej terapii powiedzialeś raz, że życie to "stan tymczasowy, który się kończy rozwiązaniem ostatecznym"; toż to czysty Schopenhauer.

Ale teraz, myśląc o tej medytującej młodej kobiecie, doświadczał uczuć łagodniejszych - przypływu współczucia dla niej i dla wszystkich nieszczęsnych bliźnich, których ewolucja, w jakimś dziwacznym wybryku, wyposażyła w samoswiadomość, ale nie dała psychicznych narzędzi, za pomocą których mogliby sobie radzić z bólem przemijania. I w efekcie przez lata, stulecia, tysiąclecia niestrudzenie konstruowaliśmy prowizoryczne sposoby zaprzeczania skończoności.

Teraz zrozumiała źródło swojego ambiwalentnego stosunku do Vipassany. Goenka miał rację. Dał dokładnie to, co obiecał: spokój, pogodę ducha albo, jak to często ujmował, równowagę. Ale za jaką cenę? Czy gdyby Shakespeare praktykował Vipassanę, narodziłby się "Król Lear" albo "Hamlet"?

Z punk­tu widze­nia mło­do­ści życie jest przy­szło­ścią bez końca; z punk­tu widze­nia sta­ro­ści – nie­zmier­nie krót­ką prze­szło­ścią.

Każdy kocha to, czego mu brak.

Nie ma nic złego w odda­wa­niu czci zmar­łym… nie, nie zmar­łym, bar­dziej ich życiu.

Jak ma­wiał Scho­pen­hauer, wy­star­czy tro­chę cie­pła i życz­li­wo­ści, by mani­pu­lo­wać ludź­mi, jak się chce.

...dzie­ciń­stwo jest okre­sem nie­win­no­ści i szczę­ścia, rajem życia, rajem utra­co­nym, za któ­rym roz­glą­damy się tęsk­nie w całej dal­szej dro­dze w na­szym życiu.

A. Scho­pen­hauer, Świat jako wola i przed­sta­wie­nie.

Kwiat od­rzekł: Ty głup­cze! Są­dzisz, że kwit­nę po to, by mnie wi­dzia­no? Kwit­nę ze wzglę­du na sie­bie, nie dla in­nych, kwit­nę, bo tak mi się po­do­ba; na tym, że kwit­nę i je­stem, po­le­ga moja ra­dość i moja roz­kosz.

A. Scho­pen­hauer, W poszu­ki­wa­niu mądro­ści życia.

Obie są za­kład­nicz­kami kapry­śnych ocen in­nych ludzi.

Im więcej człowiek ma w sobie, tym mniej chce od innych.

Bo co więcej jest nam dane, poza tym cudownym, błogosławionym okresem istnienia i samoświadomości? Jeśli coś zasługuje na hołd, to tylko to - bezcenny dar zwykłej egzystencji. Poddawanie się rozpaczy, bo nasze życie jest skończone, bo nie zmierza do żadnego celu, bo nie kryje się w nim wielki zamysł, jest rażącą niewdzięcznością.

Myśląc o tej medytującej kobiecie, doświadczał uczuć łagodniejszych – przypływu współczucia dla niej i dla wszystkich nieszczęsnych bliźnich, których ewolucja, w jakimś dziwnym wybryku, wyposażyła w samoświadomość, ale nie dała psychicznych narzędzi, za pomocą których mogliby sobie radzić z bólem przemijania. I w efekcie przez lata, stulecia, tysiąclecia niestrudzenie konstruowaliśmy prowizoryczne sposoby zaprzeczania skończoności.

Nie pozo­sta­wiaj za sobą nie­prze­ży­tego życia.

Tera­pia za­czy­na się wtedy, gdy koń­czy się obwi­nia­nie in­nych i wyła­nia się odpo­wie­dzial­ność.

Od lat, od stuleci, od tysiącleci zawzięcie tworzymy rozmaite formy negowania skończoności.

Ju­lius rozu­miał te słowa tak, że trze­ba wy­brać swoje życie. Być jego pod­mio­tem, a nie przed­mio­tem. In­ny­mi słowy, powi­nien poko­chać swoje prze­zna­cze­nie.

Bo czyż można za­prze­czyć, że dwu­nożni sami czy­nią pie­kło na Ziemi? Scho­pen­hauer wie­rzył, że homo ho­mi­ni lupus, czło­wiek czło­wie­ko­wi wil­kiem.

Każ­demu „tak” odpo­wiada ja­kieś „nie”, wybie­ra­jąc jedno, mu­si­my odrzu­cić dru­gie.

Mój na­uczy­ciel powie­dział kie­dyś, że to nie druga osoba wywo­łuje w nas nie­po­kój. Tylko my sami mo­że­my zakłó­cić swoją rów­no­wagę.

Wszyst­ko jest nie­trwa­łe, napo­mi­nał się; całe życie, wszyst­kie nasze do­świad­cze­nia prze­pły­wają obok nas natu­ral­nie i nie­od­wra­cal­nie ni­czym kra­jo­braz za oknem jadą­cego po­cią­gu.

Na drze­wie mil­cze­nia wisi owoc jego: spo­kój.

...choć jak mówi Scho­pen­hauer, do­brze jest wie­dzieć, że inni cier­pią bar­dziej niż my.

Wczo­raj i jutro nie ist­nieją. Wspo­mnie­nia i plany na przy­szłość jedy­nie wywo­łują nie­po­kój. Ścież­ka rów­no­wagi po­le­ga na obser­wo­wa­niu teraź­niej­szo­ści, pozwa­la­niu, by pły­nęła bez prze­szkód rzeką na­szej świa­do­mo­ści.

...ta­lent po­zwa­la tra­fić w cel nie­osią­galny dla in­nych, a ge­niusz w cel dla in­nych nie­wi­do­czny.

Kiedy wyła­nia się przed nami ko­niec drogi, zazwy­czaj tro­chę zwal­niamy.