Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jej imię było w jego ustach niczym zapałka, która w ułamku chwili roznieciła piekło tlące się w jej głowie”.

I przez chwilę nie istniało nic poza kołyszącą melodią, jego kojącym zapachem i jakimś przemożnym uczuciem, jakie budziło się w jej duszy. [...] To uczucie przypominało prawdziwy spokój.

Chwyciła przyjaciółkę za ręce i kiedy tylko zaczęły tańczyć, pozwoliła, by muzyka przeniosła ją do innego świata. Tego właśnie pragnęła- czuć. Wyjść z ciemności na światło. Żyć.

Nagle w jego spojrzeniu zaszła zmiana. Aya stężała. Czas zatrzymał się, gdy błądziła spojrzeniem po jego twarzy. I wtedy poczuła, jak otula ją miękka cisza. Przypominała wielki spokój, który ogarniał ją podczas walki, tyle że pozbawiona była ostrości, kantów, jakie zawsze towarzyszą przemocy. Czuła, jak to coś wsącza się w głąb jej kości, rozluźnia każdy mięsień. Z jej ust dobył się długi, świadczącym o pełnym zrelaksowaniu oddech. To czego teraz doświadczała, mogłaby porównać z przyjemnością, jaką dawało trzymanie w dłoniach gorącej chaucholdy. Albo z siedzeniem przy kominku w mroźną noc. Albo z chwilą, gdy wracała do domu.

Umysł, w którym panuje chaos, to umysł bezbronny.

Visza mieli wykorzystywać swoje powinowactwa w dwóch celach: w służbie bogom i do ochrony ludzi - niewinnych, cierpiących na skutek konfliktu, z którym nie mieli nic wspólnego. Jak łatwo się domyślić, na przestrzeni stuleci w różnych królestwach pojawiły się rozbieżności w rozumieniu tak wyznaczonych ról. Wielu Visza porzuciło stare zwyczaje czczenia bogów i zaczęło poszerzać zakres stosowania swoich powinowactw. Działo się tak zwłaszcza w Trahirze, gdzie większość Visza w powinowactwach widziała narzędzie służące nie czczeniu i ochronie, lecz bogaceniu się.

Według legendy bogowie stworzyli święte wilki, Athatis, aby u boku Visza strzegli Tali, Pierwszego Królestwa. Wilki miały być równe Visza, być ich świętymi krewnymi. Ażeby zadzierzgnąć między nimi tę więź, bogowie uczynili Athatis odpornymi na powinowactwa Visza, ponieważ więź taka mogła powstać jedynie w sytuacji, gdy obie strony były równe.