Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Moja kochana, dla mężczyzny takiego jak ja wymuszanie i mieszanie szyków to sens życia.

Dopóki cię nie spotkałem, Ptaszyno, byłem żywy, lecz nie żyłem.

- Może opuszczenie tego pokoju to ryzykowny pomysł.
Jak pnącza, które mogą wyrastać z dłoni Phoebusa, mój
uśmiech dojrzewa, jego korzenie przenikają moją klatkę piersiową i oplatają serce.

Te zmiennokształtne istoty słyszą doskonale nawet przez zatrzaśnięte drzwi.
Poza tym, wcale nie jestem zazdrosna.
Ten skrzydlaty mężczyzna musiałby mnie coś obchodzić, a przecież tak nie jest.

Więzienie choćby podniebne, to nadal więzienie. Żadna ilość
gwiezdnego blasku nie sprawi, że zacznie błyszczeć.

- Jak… - W gardle zaschło mi tak bardzo, że muszę kilkukrotnie
przełknąć ślinę, nim jestem w stanie dokończyć pytanie. – Jak
można to odwołać?
Lore unosi brew.
- Odwołać? - Wydaje się rozbawiony, co jest absurdalne, bo ta
sytuacja nie jest ani trochę zabawna. - Więzi przeznaczenia to nierezerwacja stolika.

Bogowie, jakżebym chciała się od tego uwolnić… Zastanawiam się, czy ta „łączność” kiedyś osłabnie, czy muszę aktywnie bronić przed nim swoich myśli?

- Puść.
Zabiera rękę tak szybko, że tracę równowagę i wpadam plecami na regał z książkami.
- Dlaczego tu jestem?
- W mojej głowie? Bo jesteś moją przeznaczoną.

- Jaki jest zasięg tej mentalnej łączności?
- Więzi.
- Mentalnej łączności. - Mój upór tylko jeszcze bardziej go bawi.
- Nie ma zasięgu. Dopóki nasze serca biją, możemy wnikać nawzajem do swoich umysłów.

Uważałam króla Wron za przyjaciela. Kogoś, kto zasługiwał
na moje zaufanie i szacunek. Kogoś, na kim mogłam polegać.
Ale on musiał to wszystko popsuć swoją chciwością i egoizmem.

Każdy ma jakąś słabość. Musiałabym tylko odkryć, w czym tkwi jego.

Rozważałem spalenie twojego domu, żebyś nie zobaczyła,
co się z nim stało. Głos Lorcana jest jak ciepły balsam, ale nie
ogrzewa mojej skutej lodem krwi.
Zamykam oczy i skupiam się na oddechach, na powietrzu
wchodzącym i wychodzącym z moich bolących płuc. A jednak
tego nie zrobiłeś, bo chciałeś, żebym to zobaczyła, prawda?
Nieświadomość czyni słabym.
Przeciągam palcem, po literze „V”, jakbym była w transie,
i myślę, jak się zemścić, nie zniżając się do ich poziomu.
Jeśli mi pozwolisz, Behach Éan, z przyjemnością przywrócę
ci honor.

- Może w ten sposób chcę pokazać, że nic ci z mojej strony nie grozi.
Patrzę na niego gniewnie.
- Bardzo śmieszne, Lore. Kto by pomyślał, że demoniczny
król może być obdarzony tak bardzo rozwiniętym poczuciem humoru?
- Zwykle to nie na moje poczucie humoru kobiety zawracają uwagę, gdy jestem nagi, i nie moje poczucie humoru mają na myśli, gdy używają słowa „obdarzony”.

Jego klatka piersiowa usiana jest niedoskonałościami. Szkoda,
że nie jestem miłośniczką doskonałości.

Nie mam zamiaru odpowiadać i tracić powietrza na kogoś,
kto ma mnie za demona.

Światło księżyca oświetla twarz Lorcana, malując ją na złoto,
czarno i biało. Nie wiem, o czym myśli. Odwracam wzrok, zanim wejdę do jego głowy. Dość mam zacierania granic między nami.

- Nie ufam już swoim opiniom.
- A moim tak? - dziwi się.
- Ufam, że chcesz mieć mnie żywą, przynajmniej dopóki nie
dorwiesz Meriam, a Bronwen nie dowie się, jak na dobre złamać klątwę.

- Wróć do domu, a dam ci wszystkie odpowiedzi.
Do domu… Ja nie mam domu. Mam miejsca, gdzie śpię, trzymam ubrania - które nawet nie należą do mnie - ale nie mam już miejsca, które mogłabym nazwać swoim.
- Zdradź mi je w moich myślach, żeby nikt nie posłuchał.
- Przygryzam wargę.
- Tyle że już nie chcesz mnie w swojej głowie.
- Mogę nie chcieć cię tam, ale na tę chwilę nadal mamy tę łączność, więc równie dobrze możesz jej użyć.

Dlaczego musi tak wszystko komplikować? Dlaczego zawsze,
gdy jest blisko, mam mętlik w głowie?

- Twoje życzenie się spełniło, Fallon. Muszę iść.
Moje serce rusza i się zatrzymuje, rusza i się zatrzymuje. To
nieregularne bicie jest skutkiem złych wieści, jakie najwyraźniej
przyniosła ze sobą Imogen.

Bogowie, kim ja się stałam?
Królobójczynią, podpowiada mój umysł.
Uciszam go i wybieram dla siebie inne określenie, od którego nie dostaję mdłości.
„Królotwórczynią”.

Po tym, jak wielokrotnie moje serce przyspieszało i zwalniało,
wreszcie zaczyna bić miarowo. Jak brzmiała ta definicja szaleństwa? A tak. Szaleństwem jest robić to samo i oczekiwać różnych rezultatów.

Chyba umieram.
Myślisz, że bym na to pozwolił?
Może potrafisz kontrolować wiele rzeczy, Lorcanie Ríhbiadh, ale na pewno nie należy do nich bicie mojego serca.
Kontroluję wszystko, co do mnie należy, Behach Éan. Jego głos jest jednocześnie twardy i delikatny. Ostry i subtelny.
Moje serce należy do ciebie?
Zawsze do mnie należało. Mam nadzieję, że wkrótce to rozumiesz i przestaniesz marnować jego cenne uderzenia na mężczyzn, którzy nie są mną.

Teraz Lore uśmiecha się szeroko, jakby był lekko stuknięty.
Dlaczego spośród wszystkich Wron na świecie Cauldron związał mnie kajdanami z tym szaleńcem? Czy nie można było przeznaczyć mnie jakiemuś łagodniejszemu egzemplarzowi, który nie miałby fizjologicznej potrzeby przeciwstawiania się każdej mojej decyzji… a już szczególnie tym lepszym.

- Fallon Báeinach, nie potrafisz milczeć, gdy jestem w pobliżu
- szepcze zmysłowo.

Jego deklaracja wiecznej miłości nie tylko zatrzymuje mój
oddech, ale także bicie serca. Zamiast czuć je w klatce piersiowej, czuję je w żyłach i pod skórą. Czuję, jak próbuje wyrwać się do Lorcana i wniknąć do jego dzikiego serca.

- Kto tak powiedział?
- Wielka niedobra wrona.
- Dupa wężowa - mamroczę pod nosem.

Coś ociera się o moje kolano. O bogowie, w tej wodzie są węgorze? Generalnie nie boję się węgorzy, ale słyszałam, że potrafią poważnie porazić prądem dorosłego mężczyznę. A ja jestem już wystarczająco porażona.
Kiedy znów czuję muśnięcie z boku nogi, nie potrafię powstrzymać krzyku. Zanurzam rękę, by odgonić zwierzę, zastanawiając się jednocześnie, dlaczego Lorcan nie wydaje się ani trochę zaniepokojony czymś pływającym blisko jego... Zamieram, gdy moja dłoń dotyka... [...]
-Węgorza?- podrzuca Lore.
Moja twarz płonie".

- Jestem gotowa.
- Na… wojnę?
Uśmiecham się pierwszy raz od dawna.
- Nie, jestem gotowa wypić tyle wina, ile ważę. Dlaczego
uważasz, że wyglądam na gotową do zabijania?
- Przez twoje oczy. Błyszczą.