Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Móc powiedzieć o tym, o czym nie można powiedzieć, paradoks najbliższej osoby.

Czy każdą opowieścią, snutą za plecami, z naszej perspektywy, zaocznie, nie zabijamy opowiadanego? Łudzimy się, że dajemy drugie życie. Ale wiemy, że jest tylko to jedno, którego nie ma. Wypruwamy więc z innych żyły, jak nici, z wiązki opowieści wysnuwamy jedno cienkie włókno, czasem dwa lub trzy, potrzebne do warkocza, i przyglądamy się tej mizerii jak oszołomieni złotym samorodkiem. To prawda, fragment bywa całością, ale to bardzo marna pociecha. Cóż może zrobić w samotności?