Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Nie miałem ze sobą broni.
- Nie no, wzorowy policjant. Pewnie jakbyś jednak został księdzem, to na poświęcenie nowej szambiarki poszedłbyś bez kropidła!

To, że nie ma sprawiedliwości na świecie, to chyba największy truizm.

Bycie dobrym to zawsze jest wybór.

Przekleństwo w jej ustach zabrzmiało jakoś nienaturalnie, jakby z ust pluszowego misia wypadł kamień.

Wiesz, oglądam ostatnio namiętnie serial Ojciec Mateusz i wiem trochę, na czym polega policyjna robota, Gabrysiu.

- Jest pan żonaty? - zapytał proboszcz, uśmiechając się pod nosem.
- Nie.
- To nic pan nie wie o kobiecych humorach czy jak to teraz modnie się nazywa, fochach. Dodam tylko, że te u góralek są potężne i trwałe niczym góra Synaj.

Kobieta jest bramą, przez którą wdziera się diabeł. (Tertulian).

To, co człowiek potrafi uczynić bliźniemu, jasno dowodzi, że nie ma w nas pierwiastka boskiego, bo jeśli wierzyć, że Stwórca uczynił nas na swój obraz i podobieństwo, to musiałby być straszliwym ***.

Z moim intelektem, znajomościami i przenikliwością oraz z twoją odznaką policjanta i rozkoszną głupotą, jesteśmy postrachem wszystkich przestępców.

– Ko­cha­ny mój, jakim trze­ba być im­per­ty­nen­tem, jak pysz­nym za­ra­zem i but­nym czło­wie­kiem, żeby uzur­po­wać sobie prawo do roz­ma­wia­nia z Bo­giem? Jakim trze­ba być bez­den­nym głup­cem, żeby w ogóle do­pusz­czać myśl ob­ja­wień Boga w po­sta­ci za­cie­ku na desce, ukła­dzie kory na drze­wie, cie­nia na szy­bie czy uka­za­nia się dziec­ku lub ja­kie­muś Zen­ko­wi z za­pa­dłej biesz­czadz­kiej wsi. To jest Bóg Wszech­mo­gą­cy! I co, ob­ja­wia się je­dy­nie jako za­ciek na ścia­nie? Ja­kimż to jest świę­to­kradz­twem, ja­kimż bluź­nier­stwem! Naj­po­tęż­niej­szy w świe­cie jako plama na szy­bie?! To jaki z niego Wszech­mo­gą­cy? Nie, tak Bóg nie dzia­ła, to jest aż uwła­cza­ją­ce nam, lu­dziom, wier­nym Ko­ścio­ła ka­to­lic­kie­go. Tylko na tyle za­słu­gu­je­my? Na ja­kieś plamy, ma­za­je i po­dej­rza­ne ob­ja­wie­nia? Przez ty­sią­ce lat mo­dlitw za­słu­gu­je­my tylko na or­ga­ni­stę Zenka? Jeśli to praw­da i tak ma być, to ja nie chcę ta­kie­go boga, wy­pie­ram się go, bo on nic nie może i ma nas na końcu swej listy spraw co­dzien­nych.

Od dwóch ty­się­cy lat cze­ka­my, a tu ani słowa. Ani jed­ne­go znaku. Je­ste­śmy zwie­rzę­ta­mi stad­ny­mi, a nasz prze­wod­nik znik­nął, po­wie­dział, że wróci, i go nie ma.

– To ra­czej nie Ze­no­nu­sa, a Sa­mu­ela, jak każe sie­bie na­zy­wać, a ra­czej jak po­le­cił mu przed­sta­wiać się sam Jezus Chry­stus.
– Serio? – Tym razem za­py­tał Kac­per.
– Tak.
– Bzdu­ra – za­prze­czył ksiądz. – Mój szef nie robi ta­kich rze­czy. Ogól­nie nie wtrą­ca się w dzia­ła­nie swo­jej kor­po­ra­cji, a już na pewno w obce start-​upy. Widzi, że jego biz­nes ge­ne­ru­je kro­cio­we zyski, i nie w gło­wie mu do­to­wa­nie kon­ku­ren­cji, w do­dat­ku do­sko­na­le zdaje sobie spra­wę, że drugi raz mu już taka firma nie wyj­dzie.

Jeśli raz już przej­rzysz na oczy, to pa­trzysz na to jak na kiep­skiej ja­ko­ści cyrk. Jakiś chłop w Biesz­cza­dach twier­dzi, że roz­ma­wia z Je­zu­sem, no i co? Ze wszyst­kich ob­ja­wień w hi­sto­rii świa­ta nie wy­ni­kło kom­plet­nie nic oprócz po­bu­do­wa­nia ko­lej­nych ko­ścio­łów, żeby wy­cią­gać pie­nią­dze od wier­nych.