Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Do­brze, że Po­la­cy to we­so­ły naród.

– Kpisz?

– Nie, serio. Zo­bacz po­pu­lar­ność ka­ba­re­tów, głów­nie śmie­je­my się tam z nas sa­mych.

– Ko­cha­ny, Polak może się śmiać z Po­la­ka, ale nikt inny. W do­dat­ku nie ze wszyst­kie­go. My, Po­la­cy, mamy jakiś ge­ne­tycz­nie odzie­dzi­czo­ny kij w dupie. Chce­my być uzna­wa­ni za we­soł­ków i kpia­rzy, ale nie daj Bóg ktoś za­śmie­je się z nas, to ob­ra­za ma­je­sta­tu. Zaraz pozew, skan­dal, na­gon­ka. Nie znam smut­niej­sze­go na­ro­du. Jeśli nie po­tra­fisz śmiać się sam z sie­bie, to nigdy nie wiesz, czy śmie­ją się z cie­bie, czy do cie­bie, i nawet przy­ja­zny uśmiech od­bie­rasz jak cios w mordę.

Nie wjebiecie mnie w nic. Ja jestem zresocjalizowany, i to w chuj wzorowo.

Facet po­wi­nien ro­zu­mieć, że ko­bie­ta roz­po­czy­na kłót­nię, pro­wa­dzi ją i koń­czy w wy­bra­nym przez sie­bie mo­men­cie i on nie można ot tak, po pro­stu wyjść sobie na samym jej po­cząt­ku.

Ćwicz słu­cha­nie, bo nie ma dla po­li­cjan­ta nic waż­niej­sze­go, niż umieć słu­chać. Jak wiesz, co chcesz usły­szeć, to bę­dziesz też wie­dział, jakie chcesz zadać py­ta­nie.

Po­li­ty­ka to nie jest bagno, tylko gówno. Trze­ba cią­gle za kimś bie­gać i mu wła­zić w dupę, nie­ustan­nie. I po co? My­ślisz, że jak je­steś mi­ni­strem, to się to koń­czy? O nie, nic z tego. W na­szym domu by­wa­ją na okrą­gło naj­róż­niej­si po­li­ty­cy, wszy­scy mają te same miny, psa cze­ka­ją­ce­go, aż mu ktoś rzuci patyk. A gdy rzuci, to za­gry­zą wszyst­kich, któ­rzy będą chcie­li po niego po­biec.

(...) po­sta­no­wi­ła nad­ro­bić czy­tel­ni­cze za­le­gło­ści, co po­skut­ko­wa­ło od­wie­dze­niem księ­gar­ni. Już na star­cie za­la­ła ją fala ksią­żek tak zwa­nej li­te­ra­tu­ry obo­zo­wej. Oka­za­ło się, że można za­po­znać się z przy­go­da­mi przed­sta­wi­cie­la wła­ści­wie każ­de­go za­wo­du, jaki po­wstał na świe­cie, a miał pecha w wy­obraź­ni au­to­ra tra­fić do obozu kon­cen­tra­cyj­ne­go. Był ta­tu­aży­sta, fry­zjer, po­łoż­na, bi­blio­te­kar­ka, skrzy­pacz­ka, far­ma­ceu­ta, fo­to­graf, sza­chist­ka i wiele in­nych. Dalej było wcale nie le­piej: hi­sto­rie o na­rze­czo­nych na­zi­stów, cór­kach, sy­nach, ko­chan­kach. Od­wró­ci­ła się na pię­cie i wy­szła z księ­gar­ni, stwier­dza­jąc, że wróci tam w lep­szych cza­sach.

Po­li­cja to nie filmy Vegi, gdzie wrzesz­czy się na każ­de­go prze­słu­chi­wa­ne­go, to bar­dzo czę­sto roz­mo­wy de­li­kat­ne, z ro­dzi­ca­mi skrzyw­dzo­nych dzie­ci, mał­żon­ka­mi za­ła­ma­ny­mi po stra­cie part­ne­ra, także oso­ba­mi na sta­no­wi­skach i pro­mi­nent­ny­mi.

Męż­czy­znom cięż­ko przy­cho­dzi trak­to­wa­nie wszyst­kich na równi, mocno ka­te­go­ry­zu­ją. Baba, to pew­nie się nie zna. Bez­dom­ny to gor­szy, śmieć, można go zje­bać. No, ale ksiądz to per­so­na, trze­ba z sza­cun­kiem. A tu nie­spo­dzian­ka, tak samo może zabić ko­bie­ta, bez­dom­ny czy ksiądz i każdy z nich, gdy już trafi za krat­ki, bę­dzie po pro­stu więź­niem z nu­me­rem po­rząd­ko­wym.

Wy­ci­na­ją lasy na po­tę­gę, bez opa­mię­ta­nia. Kie­dyś się ma­wia­ło, że nie było nas, był las, nie bę­dzie nas i też bę­dzie las, a jed­nak rzą­dzą­cy po­ka­zu­ją nam, że gówno praw­da.

Tu była Pusz­cza San­do­mier­ska, wy­cię­to ją pod mia­sto. Sta­lo­wa Wola to nowy twór, klej­not PRL-u. Z racji roz­ma­chu wła­dzy lu­do­wej po­wsta­ło tu mnó­stwo te­re­nów prze­my­sło­wych, część jest dziś opusz­czo­na.

Oglą­da­nie zdjęć z miej­sca prze­stęp­stwa za­wsze po­wo­do­wa­ło u Gleby pe­wien nie­po­kój. Nie­okre­ślo­ny nie­po­kój. Dziw­ny, bo na miej­scu zbrod­ni, wi­dząc zwło­ki, krew, nawet wdy­cha­jąc smród roz­kła­da­ją­ce­go się ciała, dzia­ła­ła za­da­nio­wo, wy­pa­try­wa­ła szcze­gó­łów, nie­ści­sło­ści, tej wą­skiej, ledwo wi­docz­nej ścież­ki bie­gną­cej w bok, która może pro­wa­dzić do spraw­cy. Gdy tra­fia­ły do niej zdję­cia, wszyst­ko się zmie­nia­ło. Czy to dla­te­go, że tech­ni­cy po­li­cyj­ni ra­czej rzad­ko mieli ar­ty­stycz­ne za­cię­cie i sku­pia­li się na szcze­gó­łach? Na tych zdję­ciach nie było miej­sca na uczu­cia, kró­lo­wa­ły suche kadry, bez dba­ło­ści o barwę, kom­po­zy­cję i kon­tekst. Fo­to­gra­fie mó­wi­ły jasno: może to jest dla cie­bie czło­wiek, ale dla nas ko­lej­ny dzień w pracy.

Nie­bie­skie świa­tło po­li­cyj­ne­go ra­dio­wo­zu mi­ga­ło me­to­dycz­nie, w rów­nym tem­pie, a z każ­dym roz­bły­skiem zda­wa­ło się padać ko­lej­ne słowo: Patrz – Mamy – Ko­lej­ne­go – Trupa. Już od wielu lat Gle­bie ten od­cień nie­bie­skie­go ko­ja­rzył się ze zbrod­nią, nie z błę­kit­nym nie­bem ozdo­bio­nym uro­czy­mi, skłę­bio­ny­mi chmur­ka­mi, rów­nież nie z cud­nym oce­anem, nad jaki ma­rzy­ło się jej kie­dyś wy­je­chać, tylko z tru­pem, krwią i smro­dem.

Bo to przecież pragnienia pchały do grzechu, a właściwie troski związane z niemożnością ich zaspokojenia.

Za­bur­cza­ło mu w brzu­chu na widok wy­ło­żo­nych na ta­le­rzyk ru­mia­nych bu­łe­czek. Kiedy ostat­nio jadł śnia­da­nie, takie praw­dzi­we, ze świe­żym pie­czy­wem?

– To tak można? – za­py­tał tro­chę po głu­pie­mu, zda­wał sobie z tego spra­wę, ale go nieco onie­śmie­li­ła.

– Śnia­da­nie zjeść? – za­py­ta­ła zdzi­wio­na. – Trze­ba, to po­dob­no naj­waż­niej­szy po­si­łek dnia. Ja dzi­siaj jesz­cze nic nie ja­dłam, to po­sta­no­wi­łam, że zro­bi­my sobie takie wspól­ne. Po­ste­run­ko­wy przy­nie­sie kawę i zje z nami. My­ślał pan, że czym kar­mią się po­li­cjan­ci? Ję­ka­mi prze­słu­chi­wa­nych?

Pies ma słu­chać, a szcze­kać tylko wtedy, gdy jest po­trze­ba, a nie kła­pać w kółko ozo­rem.

- Wi­dzisz, tak to jest w tym wa­szym mę­skim świe­cie. Jeśli ko­bie­ta nie zo­sta­ła zgwał­co­na, to miała szczę­ście. Jeśli ktoś zgwał­ci fa­ce­ta, to ten miał ku­rew­skie­go pecha, ale jeśli ko­bie­ta w jakiś spo­sób unik­nę­ła gwał­tu, to miała szczę­ście. Ja pier­do­lę, co za świat.

- Dla­cze­go je­steś głupi? Bo nie czy­tasz. A dla­cze­go nie czy­tasz? Boś głupi.

(...) stał nadal w swo­jej pla­mie ciem­no­ści, jakby szu­ka­jąc schro­nie­nia przed bru­tal­ną praw­dą, ale co się miało wy­da­rzyć, to się prze­cież wy­da­rzy­ło, i żadna kry­jów­ka nie miała prawa się spraw­dzić.

Strach przed burzą mamy w ge­nach, jeden z tych pier­wot­nych lęków, więc i pierw­sze jej zwia­stu­ny rów­nież na­peł­nia­ją nas pod­skór­nym nie­po­ko­jem.

Kie­dyś my­śla­ła, że w wy­bra­nym przez nią życiu to pogoń za mor­der­cą bę­dzie naj­cięż­sza, a jed­nak życie przy­gnia­ta­ło czło­wie­ka moc­niej.

Dla­cze­go jesz­cze nie po­wsta­ła taka gałąź nauki jak „co­dzien­no­sty­ka”? Wy­kła­dy z ukła­da­nia sobie re­la­cji na linii dziec­ko–ro­dzic czy po pro­stu czło­wiek–czło­wiek ewi­dent­nie wiele by w życiu uła­twi­ły.

Książ­ka wcią­gnę­ła ją kom­plet­nie, już za­po­mnia­ła, jakie to uczu­cie dać się po­rwać opo­wie­ści. Gdzie tam filmy, se­ria­le i inne net­fli­xy. Gdy czy­tasz, nie mo­żesz z nikim roz­ma­wiać, prze­glą­dać wia­do­mo­ści na te­le­fo­nie, od­da­jesz się au­to­ro­wi kom­plet­nie, tutaj nie ma mięk­kiej gry. Czy­ta­nie to jak ta­niec wy­ma­ga­ją­cy zna­jo­mo­ści od­po­wied­nich kro­ków. Jeśli bę­dziesz zer­kać za ramię part­ne­ra, a on sam, o okrut­ny losie, nie po­tra­fi pro­wa­dzić, wszyst­ko le­gnie w gru­zach. Jeśli jed­nak po­dej­dzie ci rytm czy­ta­nych słów i styl pro­wa­dzą­ce­go au­to­ra, to znik­nie tech­ni­ka za­stą­pio­na przez eks­ta­zę.

Mogła sobie tak po­wta­rzać w my­ślach, mogła tam wła­ści­wie mówić wszyst­ko. Wła­sna głowa jest je­dy­nym na świe­cie miej­scem, gdzie pa­nu­je praw­dzi­wa wol­ność słowa i można po­wie­dzieć wszyst­ko. Jesz­cze jest. Zo­ba­czy­my, co przy­nio­są nowe tech­no­lo­gie, może i myśli będą cen­zu­ro­wa­ne? Może stare „myślą, mową, uczyn­kiem i za­nie­dba­niem” na­resz­cie bę­dzie w pełni spraw­dzal­ne?

Czy spokój sam w sobie może być przerażający?

Jak jest jakiś problem, to odczekaj pół godziny, z dużą dozą prawdopodobieństwa rozwiążą go za ciebie.

Czytanie to jak taniec wymagający znajomości odpowiednich kroków.

Trzeba uważać, czego człowiek sobie życzy, bo może się to spełnić.

jeśli dzień się miło zaczął, to zło pierdolnie znienacka.

Od górnolotnych haseł to są politycy i taka ich zasrana natura, żeby żądać od innych tego, co sami mogą jedynie obiecać.

A zajebał ci ktoś kiedyś w ryj, buraku? – rzuciła Gleba.