Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tkanka codzienności nie znosi próżni.

Miała dostęp do kilogramów jedzenia i nie mogła się nim dzielić. Z matką i ojcem, z proszącymi o skórkę od chleba siostrami, z dziećmi, które nie pamiętały, jak wyglądają porzeczki i czereśnie. Brała do ręki każde jabłko i każdą gruszkę, to dla Halinki, to dla Henrysia, utrze mu z cukrem, dla Izia maliny ze śmietaną, Adasiowi usmaży śliwkowe powidła, Marysiowi upiecze szarlotkę. Czy ich jeszcze zobaczy? Czy już kwitną sady w Relinie i kto tam zbiera owoce?