Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Albo "późno", jak wtedy, gdy spóźniła się na kolację
i wszystkie słowa są już zimne lub zjedzone.

U mnie, to raczej serce:
tego organu mi brak.
Chciałam go mieć:
czerwoną poduszeczkę z jedwabiu,
zwisającą na krwawej tasiemce,
na szpilki w sam raz.
Ale zmieniłam zdanie:
serce zawsze w poniewierce.

Nie oglądaj się – mówią – za siebie,
zamienisz się w słup soli.
A czemu nie? Czemu się nie oglądać?
Czy rzeczy tam się nie skrzą, nie błyszczą?
Czy nie jest cudnie tam, wtedy, za plecami?