Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) każda odpowiedź jest w tobie. Wystarczy, że po słuchasz.

W mroku dostrzeżesz światło. W ciszy usłyszysz prawdę. W strachu odnajdziesz odwagę.

Często boimy się tego, czego nie znamy.

Decyzje zawsze niosą za sobą konsekwencje. Czasem ledwie zauważalne, delikatne, niczym dotknięcie skrzydeł motyla. Czasem tak ciężkie, że wgniatają w podłoże.

- Zawsze łatwiej mówi się stojąc z boku.
- Na pewno, ale ja jestem z tobą. Nie z boku.

Nie wiem, co pani przeżywa, ale czasem trzeba coś zmienić, żeby sobie pomóc.

Podobno najlepiej oswajać to, czego najbardziej się obawiamy. Ale nie polecam robić tego na siłę.

Prawda. Ona nie potrzebuje obrońców. Cisza. W niej wybrzmiewa szczerość. Czas. W nim rozpływa się to, co nieistotne.

Jeśli nie wiesz, dokąd idziesz, to nie dojdziesz tam, gdzie będzie ci dobrze. Jeśli nie wiesz, co czujesz, nie wykrzeszesz z siebie miłości.

Zajmuję się swoim otoczeniem, tworzę bezpieczną przestrzeń, dbam o ciało, o umysł. Relaksuję się. Odpuszczam wszystko, co nie należy do mnie.

Otacza mnie jeszcze większy chłód. Chłód budynku. Chłód ludzkich, obojętnych spojrzeń i niewiele wartych słów. Wszystko to unosi się w powietrzu. Rozsadza mi głowę.

Mógłby powiedzieć coś jeszcze. Chętnie naładowałabym się brzmieniem jego głosu i zabrała ze sobą. Zamknęła w szkatułce i otwierała, by usłyszeć tę melodię. By się nasycić. Przypomnieć te chwile i żyć. Żyć dalej.

Po prostu wchodzę. Wchodzę do jeziora. Przypomina mi się moje rodzinne mieszkanie. I ja, kilkuletnia, spacerująca boso w naszym ogródku. Lubiłam to. Zbierałam owoce z krzaczków i wrzucałam do ust. Co z tym zrobiłam? Dlaczego wybrałam ogromne, betonowe miasto? Bo on tego chciał? Bo sama nie wiedziałam, co robić?

Ucieczka przed zmianą jest jak próba zatrzymania czasu.

Siła wynika ze słabości. Z lęków, które mamy do pokonania. Odwaga nie jest brakiem strachu, ale mierzeniem się z obawami. Stawaniem z nimi oko w oko każdego dnia.