Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak dla mnie wszyscy jesteśmy, dzięki Bogu, tacy sami. W żyłach wszystkich płynie ta sama krew, mamy te same organy. Jeden chory człowiek niczym się nie różni od drugiego chorego człowieka. Kiedy leżą przed tobą na stole operacyjnym, nie zastanawiasz się nad niczym innym. Istota ludzka to istota ludzka.

Tak bardzo chciałabym wyjechać gdzieś za granicę. Ten problem dotyczy nas, ludzi o jasnej skórze urodzonych tutaj. Przecież nie jest to ziemia rodzinna naszych przodków, więc nie jesteśmy ani stąd, ani z jakiegokolwiek innego miejsca na Ziemi. Jesteśmy znikąd. Nasi rodzice, dziadkowie i pradziadkowie pochodzili z Europy, lecz większość Afrykanerów w moim wieku nigdy tam nie była. Ludzie mówią o nas: "Och, przecież jesteście Europejczykami!", lecz prawie nikt z nas nie widział na oczy Europy. Nie jesteśmy też Afrykanami. Tkwimy gdzieś pośrodku. Nie mamy dokąd wracać, lecz nie wiemy także, dokąd mielibyśmy wyruszyć, szczególnie w obecnej sytuacji.

Jen siedziała dłuższą chwilę w milczeniu. Wiedziała, że
oddycha coraz szybciej, a Kemi robi nagle przerażoną minę.
Dotknęła dłonią swojej twarzy. Znów leciała jej krew z nosa.
Coś zepchniętego dawno temu do podświadomości zaczęło
powoli wynurzać się z głębin... Czuła to i jednocześnie się
tego bała.

Ale dlaczego? – Jen była zdumiona.
Kemi popatrzyła na nią. W jej spojrzeniu widniał spokój.
– Ponieważ zamierzamy obalić rząd – powiedziała zupełnie
zwyczajnie.

Kiedy kameleon wypatrzy muchę, przez pewien czas pozostaje
w całkowitym bezruchu, a potem zbliża się do niej bardzo
powoli, niezwykle płynnymi ruchami, przestawiając do przodu
jedną nogę, a dopiero potem kolejną. W końcu, kiedy mucha
znajdzie się w zasięgu jego języka, błyskawicznie wyrzuca go
przed siebie i mucha znika. Anglia to kameleon, a ja jestem tą
muchą.