Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pobyt w tym środowisku pozostawił nam wizystkim dawnym Arkonom niezatarte wspomnienia na całe życie. Był to jakby zastrzyk młodości, pogody i dobrego humoru, jakąś wiecznie tlejacą iskrą w duszy.
Jakże często w późniejszym życiu, w chwilach ciężkich lub krytycznych cztowiek zwracał się myślą ku
owym dawnym czasom i z tych wspomnień czerpał otuchę i wiarę w przyszłość i we własne siły.

Jakże wesoło i beztrosko bawilismy się w owych odległych czasach,
nie przeczuwając, że nad naszym życiem zbierają się groźne a wrogie siły, które obrócą w proch wszystko,
co było nam drogie i święte, wszystko w cośmy wrośli całą naszą duszą, całym naszym istnieniem. Nie jedna z moich dawnych tancerek zginęła w okropnych odmętach dzisiejszych strasznych czasów, nie jedna poniosła śmierć męczeńską w niemieckich obozach, więzieniach bolszewickich lub gdzieś w dalekich tundrach Syberji lub stepach Mongolji. A wiele mocy ducha, niezłomnej wiary i odwagi tkwiło w
tych waszych wątłych postaciach.
A gdy dziś tak często wracam do Was myślą, moje drogie tancerki, to nie tylko dla miłych wspomnień związanych z waszą osobą, ale dlatego, że mi na myśl o was usta mimowolnie szepczą słowa modlitwy, a ręce składają sie w błaganiu.

Moja wielka przyjaciółka, czcigodna autorka „Dewajitisa" przyznała się kiedyś, jak niesłusznie skrzywdziła Arkonje w jednej ze swych powieści i jak
żałowała tego kroku, spowodowanego fałszywymi zarzutami i oświetleniem naszej korporacji przez pewne skrajne elementa.