cytaty z książki "Nad rzeką wspomnień"
katalog cytatów
[+ dodaj cytat]
Ludzie dokonują w życiu różnych wyborów (...). Ich słuszność rozstrzyga czas. Czasami człowiek tak się zapętla, że trudno mu odnaleźć droge, z której wyszedł. A czasami..(...) Czasami nie chce tej drogi odnaleźć.
Niczego, co przychodzi prosto i łatwo, człowiek nie jest w stanie docenić (...) Tacy już jesteśmy. Mamy przewrotną naturę. Dopiero wysiłek i trud uświadamiają nam, jak bardzo coś było tego warte.
(...) życie człowieka jest jak witraż. Złożone z tak wielu dni, będących jak szkło, na którego powierzchni dopasowane barwą i fragmentem elementy obrazu układaja się w jakiś kształt, z pozoru chaotyczny, często nawet niezrozumiały, zanim dzieło nie zostanie dokończone, i nie spojrzy się na nie z pewnego dystansu i odległości. Dopiero wtedy bowiem, po wypaleniu i wyszlifowaniu, po obróbce zespalającej niepowtarzalną całość, widać jego doskonałość.
Nie jest trudno znaleźć w sobie odwagę, kiedy ma się przyjaciół, którzy cię wspierają. Przyjaźń jest jak skała (...). Nie rozkruszy się tak łatwo i zawsze będzie fundamentem, na którym możesz budować wszystko na nowo.
(..) każdy przeżyty rok uczy nas dystansu do życia. Młodość jest bardzo emocjonalna i wielokrotnie zniekształca obraz rzeczywistości, przerysowując wiele elementów. sztuka dojrzewa wraz z wiekiem. Wcześniej wielokrotnie są to tylko próby(...).
(...) namiętności nie można mylić z miłością. Tak naprawdę sa to zupełnie skrajne uczucia i niewiele maja ze sobą wspólnego.
(...) w życiu trzeba sięgać po marzenia, bo bez nich człowiek usycha i staje się jedynie pustą skorupą. A wszystko co jest puste, tak łatwo zgnieść...
Gdybyśmy uważniej potrafili słuchać innychi wierzyć, że często mają rację, mniej byśmy sie kaleczyli odłamkami naszych własnych zaciętości.
W życiu już tak jest, że obcych ludzi rozgrzeszamy łatwo i jesteśmy wobec nich bardziej wyrozumiali niz wobec tych, których kochamy. Im najtrudniej wybaczyć i ich najtrudniej nam nie oceniać i nie osądzać.
Czego mi żal? Nie wiem. Może tylko smutno, że coraz bardziej, jako ludzie, oddalamy się od siebie, zaczynamy żyć jak w miastach, w pośpiechu, jakby było za czym gonić. Bo przecież życie nie ucieknie, jeśli będzie się szło wolniej, ale uważniej.Nie trzeba za niczym gonić. To, co ma do nas przyść, i tak przyjdzie.