Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cholera, ależ byłem tamtego dnia dumny! I szczęśliwy. Tak, wydaje mi się, że mogę tak powiedzieć, szczęśliwy. Wciąż bowiem byłem w takim wieku, kiedy człowiekowi się wydaje, że wszystko dobre, co mu się przytrafia, jest początkiem czegoś, a nie końcem.

Zakochanie to w istocie najsłodsza psychoza, lecz w jej przypadku stało się również najgorszą torturą, ledwie mignęło jej przed oczami i natychmiast zniknęło.

Absolutnie wszystko to, co dopuszczają prawa fizyki, może się zdarzyć i się zdarzy, to jedynie kwestia czasu.

W kolejnych latach próbowałem to zrekonstruować, próbowałem cofnąć się w głąb własnego mózgu, ale to niemożliwe. Mogę tylko konkludować, że w zaskakująco niewielkim stopniu jesteśmy w stanie przypomnieć sobie, co myśleliśmy, ponieważ myśli są jak sny, uciekają nam, i wnioskujemy, co musieliśmy myśleć, tylko na podstawie tego, co faktycznie zrobiliśmy, co jest udowodnione, niczego więcej.

Czyżby makijaż był w zasadzie jedynie burką, którą same sobie narzucamy? (...) A tak w ogóle to wiesz, że kobiety w ciągu całego życia poświęcają na makijaż tyle czasu, ile trwa służba wojskowa dla mężczyzn w takich krajach jak Izrael i Korea Południowa?

Czasami może się wydawać, że życie jest pełne najtrudniejszych wyborów. Może dlatego że tych łatwych nie postrzegamy jako wyborów.

Mój mózg automatycznie wyprodukował obraz małżeństwa trzydziestokilkulatków, w którym on zarabiał pieniądze, i to niemałe, a ty decydowałaś o wyborze pościeli. NAsze mózgi to eksperci od stereotypów. Czasami się mylą. Czasami mają rację.

Zawsze pozwalam wodzić się na pokuszenie temu, co mnie do siebie nie dopuszcza. Niewiarygodnym opowieściom. Kobietom. Problemom logicznym. Ludzkim zachowaniom. Sprawom zabójstw. Wszystkiemu temu, czego nie rozumiem. Jestem człowiekiem o ograniczonym intelekcie, za to o niegraniczonej ciekawości. To, niestety, frustrująca kombinacja.

(...) lęk przed śmiercią nie jest gorszy, niż lęk przed życiem.

Wszyscy jesteśmy żywymi trupami, które krążą po ulicach napędzane tylko jednym: chęcią wypełnienia tej wielkiej czarnej dziury, która jest w nas.

Nasze spojrzenia się spotkały i po raz pierwszy zobaczyliśmy siebie nawzajem. I choć być może działa tu proces późniejszej racjonalizacji, to jednak wydaje mi się, że oboje dostrzegliśmy przebłysk czegoś, co sprawiło, że już wtedy zaczęliśmy przeczuwać, iż to spotkanie może zmienić wszystko - ba, już wszystko zmieniło.

Sytuacje są jak śruby, pasuje do nich tylko jedna konkretna nakrętka i trzeb atak długo grzebać w szufladzie aż się ją znajdzie.

Odd Rimmen miał teorię, że pisarze boją się śmiertelnie urazić innych pisarzy, ponieważ wiedzą lepiej niż ktokolwiek inny, że wrażliwa dusza uzbrojona w pióro jest jak dziecko z karabinem Uzi w ręku.