Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chcemy tego, czego chcemy.

Wykorzystanie może przecież udawać akt miłości, Głodujący zje wszystko, co mu podadzą.

Zło nie istnieje. Jest tylko wymówką ludzi poszukujących prostych odpowiedzi na skomplikowane pytania, ponieważ są zbyt leniwi, by zastanowić się nad czymś głębiej. Wszystko ma swój powód.

Pozorne opanowanie dawało poczucie siły tak samo, jak prawdziwe. Podejmij decyzję i działaj tak, jakby wszystko szło zgodnie z planem.

Łatwiej jest udawać, że panujemy nad tym, co się nam przytrafia. (...) Popłynąć z prądem i zanurzyć się w spokoju.

Niech nic cię nigdy nie zaskakuje (...). Postępuj tak, jakbyś spodziewała się danej rzeczy od zawsze. Udawaj, że była częścią planu. Przemieszczaj się wraz z cyklonem, Emory. Spokojna, cicha, cierpliwa, a potem... To ty przytrafisz się jemu.

Jej ob­ję­cia spra­wia­ły, że byłem gotów spro­stać wszyst­kie­mu.

To typowa dla dyktatorów taktyka. Gdy społeczeństwo zmuszone jest walczyć całymi dniami o żywność, schronienie i bezpieczeństwo, nie ma już czasu ani sił, by postawić się władzy. Dlatego trzymają ludzi w biedzie, głodzie i ciemnocie.

Lu­dzie szczę­śli­wi nie boją się śmier­ci, po­nie­waż nie po­trze­bu­ją od życia ni­cze­go wię­cej ponad to, co już mają.

Nikt nie będzie mi mówił, jak mam się czuć. Nikt nie sprawi, że poczuje coś czego nie chce czuć. To Ja mam nad wszystkim kontrolę”.

Ludzie chowają się w ciemnościach. Zaspokajają swoje pragnienia. Tworzą swoje sekrety. W ciemności jesteśmy najbardziej sobą …. Kiedy zapada noc”.

Uśmiechasz się i śmiejesz nie dlatego, że robi ci się lżej na sercu, tylko dlatego, że po alkoholu lub prochach czujesz się jak na wakacjach. Z dala od ciągle tych samych ludzi, miejsc, pracy... Nie myślisz o nich. To jak przerwa od wszystkiego, co przysparza zmartwień, napawa lękiem i czyni twój świat małym i płytkim. Od tych, którzy ciągle czegoś od ciebie chcą.

- Zmie­ni­łeś się – stwier­dził.
Przy­tak­ną­łem.
– Tak, do­ro­słem.
– Szko­da.
Za­mar­łem i utkwi­łem w nim wzrok.
– Nigdy nie do­strze­ga­łeś, jak bar­dzo inni cię po­trze­bo­wa­li. – Uśmiech­nął się de­li­kat­nie. – Cie­bie. Ta­kie­go, jaki byłeś.

(...) tak naprawdę nie mamy nic do stracenia, gdy podążamy za czymś, czego pragniemy. W pewnym momencie trafia się okazja - i albo ją wykorzystujemy, albo nie.

-Wybaczyliście mu? -(...)
-Rodzina wybacza.

Drżącymi rękami chwyciłam jego maskę, zdjęłam mu ją i upuściłam na podłogę. Wciąż będąc w jego ramionach, zsunęłam mu z głowy kaptur, żeby zajrzeć w jego ciemnozielone oczy.

Każdy ma pewną gra­ni­cę świa­do­mo­ści, po prze­kro­cze­niu któ­rej su­mie­nie scho­dzi na dal­szy plan. Je­ste­śmy, kim je­ste­śmy, chce­my tego, czego chce­my i nie za­sta­na­wia­my się nad tym, co musi się stać.

Emory Scott mnie nie­na­wi­dzi­ła. Ale ona nie­nawi­dzi­ła pra­wie wszyst­kich. Dla­te­go mu­sia­łem się wy­si­lić. No i co z tego? Gdyby było ina­czej, roz­cza­ro­wa­ła­by mnie. Mi­cha­ela, Kaia i Da­mo­na też nie sza­no­wa­ła. Nie po­win­no więc boleć.

Tyle że bo­la­ło.

Za­wsze mi się po­do­ba­ła. Zawsze jej wypatrywałem.

- Pod­czas gdy moi przy­ja­cie­le za­kła­da­li ro­dzi­ny, ja nie byłem w sta­nie zwlec się z łóżka tak ku­rew­sko przy­tło­czo­ny sa­mot­no­ścią… – Pró­bo­wa­łem po­wstrzy­mać płacz, aż gar­dło mi się ści­snę­ło. – Jak my­ślisz, co utrzy­my­wa­ło mnie wtedy przy życiu? – za­py­ta­łem su­ro­wym tonem, na­pi­na­jąc szczę­kę. – Wspo­mnie­nie o tobie. Nigdy o tobie nie za­po­mnia­łem.

I znowu, jak gdyby nigdy nic, nie pa­mię­ta­łem, dla­cze­go nie była dla mnie od­po­wied­nia. Chcia­łem tylko, by zna­la­zła się tam, gdzie po­win­na. Czyli u mo­je­go boku.