Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Taki już jestem. Obracam rzeczy dopóty, dopóki nie będą pasować. Przynajmniej z pozoru. Oto prawdziwa przyczyna wszystkich tragedii w moim życiu.

To szczęście być zdrowym. Po prostu żyć. Ruszać się. Oddychać. Poczuć na skórze promienie słońca i wiatr muskający twarz. Nic więcej nie potrzeba.

Miała tylko jego. Nieważne, jak często ją rugał, trzymała się go niby pies swojego właściciela, nie mając innego wyboru.

(...) w życiu by­wa­ją sy­tu­acje, które wy­klu­cza­ją dobre roz­wią­za­nia. Nie­waż­ne, co się zrobi i jak się po­stą­pi.

Wszy­scy je­ste­śmy zwy­kły­mi ludź­mi w tym roz­go­rącz­ko­wa­nym co­dzien­nym życiu. Z per­spek­ty­wy czasu za­wsze do­kład­nie wi­dzi­my, jak po­win­ni­śmy byli kie­dyś po­stą­pić. W samym środ­ku wy­da­rzeń jest to o wiele trud­niej­sze.

Będąc ko­bie­tą, a szcze­gól­nie sin­giel­ką, trze­ba za­cho­wać siłę, pew­ność sie­bie oraz nie­za­leż­ność. A jed­nak (...) można za­ra­zem tę­sk­nić za part­ne­rem, jedno nie wy­klu­cza dru­gie­go. Nie­mniej jeśli zbyt czę­sto wy­ra­ża­ło się pra­gnie­nie sta­łe­go związ­ku, łatwo było ścią­gnąć na sie­bie po­dej­rze­nie, że nie po­tra­fi się ustać o wła­snych si­łach.

(...) śled­czy dzia­ła w innym wy­mia­rze cza­so­wym niż le­karz. Le­karz wie, że każdy pro­ces le­cze­nia wy­ma­ga czasu, że w zde­cy­do­wa­nej więk­szo­ści przy­pad­ków czas dzia­ła na ko­rzyść pa­cjen­ta. W po­li­cyj­nych do­cho­dze­niach było, z pew­ny­mi wy­jąt­ka­mi, zu­peł­nie od­wrot­nie. Czas upły­wa­ją­cy bez istot­nych usta­leń na­zbyt czę­sto dzia­łał na rzecz spraw­cy. Każdy mi­ja­ją­cy dzień coraz bar­dziej za­cie­rał ślady.

Zastanawiała się często, czy ludzie wiedzieli, że jest świadoma wszystkiego, co się wokół niej dzieje. Że wszystko słyszy. I rozumie. A może sądzili, że jej mózg jest tak samo martwy jak reszta jej ciała? Ten bezużyteczny worek kości, mięśni, tkanek. Nieruchomy, bez jakiegokolwiek czucia. Jej ciało nie było już ciałem. Było skorupą czegoś, co niegdyś zdawało się silne, prężne, spragnione ruchu. Ciało nigdy jej nie zawiodło. I dlatego nigdy tego faktu nie doceniła. Nie dość mocno. Nigdy nie czuła żarliwej wdzięczności. Za to, że tak rzadko chorowała. Że ciało nigdy nie sprawiało jej bólu. Że każdego ranka po prostu funkcjonowało bez najmniejszego problemu. Że wytrzymywało przez cały dzień, bez względu na to, co robiła, czy uprawiała jogging, jeździła na rowerze, stała przed szkolną klasą, remontowała dom, przekopywała ogród, czy też w towarzystwie kilkorga przyjaciół piła za dużo alkoholu. Jej serce zawsze biło silnie i miarowo, mięśnie pracowały, wszystko działało jak w zegarku, a ona nigdy nie musiała dawać za wygraną ani o cokolwiek się martwić.

Cóż za paradoks. Jedno wielkie samooszukiwanie się. Uspokaja mnie ktoś, kto nie zna faktów. Kto nie potrafiłby tego zrobić, gdyby je znał.

Kobieta, którą wszyscy znali i lubili, która miała liczne grono znajomych, pozostawała w jakimś sensie nieprzenikniona.

Łatwiej znaleźć igłę w stogu siana niż początek nitki w tym kłębku.

Cały dzień (...) się opie­rał. Po­ku­sie. Na stole stała przed nim bu­tel­ka whi­skey, wpa­try­wał się w zło­ci­sty tru­nek. Obie­cy­wał wy­ba­wie­nie, gdy oko­licz­no­ści sta­wa­ły się nie do znie­sie­nia, obie­cy­wał odu­rze­nie, za­po­mnie­nie, dry­fo­wa­nie w ob­sza­ry, w któ­rych świat tra­cił swoją ostrość i po­twor­ność.

(...) wie­lo­krot­ne prze­słu­chi­wa­nie ludzi, i to przez różne osoby, nie jest po­zba­wio­ne sensu. Pro­blem w tym, że lu­dzie czę­sto o czymś wie­dzą, ale nie ro­zu­mie­ją zna­cze­nia nie­któ­rych szcze­gó­łów i dla­te­go wiele waż­nych wska­zó­wek za­cho­wu­ją dla sie­bie. Jedno celne py­ta­nie, za­da­ne we wła­ści­wy spo­sób, może pro­wa­dzić do zu­peł­nie no­wych spo­strze­żeń. De­cy­du­ją­cą rolę za­rów­no w py­ta­niach, jak i w od­po­wie­dziach od­gry­wa nie­rzad­ko czy­sty przy­pa­dek.

Męż­czyź­ni tra­cą­cy z oczu ży­cio­wy cel, czu­ją­cy na sobie ogrom­ny cię­żar wła­snych pro­ble­mów i chcą­cy ze wszyst­kim skoń­czyć, nie­rzad­ko wi­kła­li w sa­mo­bój­stwo całe ro­dzi­ny. To wła­śnie męż­czyź­ni prze­ja­wia­ją skłon­ność do in­sce­ni­zo­wa­nia swo­je­go odej­ścia, jadąc au­to­stra­dą pod prąd i ska­zu­jąc przy tym na śmierć nie­win­nych ludzi. Po­dob­ne wy­pad­ki nie­zwy­kle rzad­ko po­wo­du­ją ko­bie­ty – one za­zwy­czaj od­bie­ra­ją sobie życie w sa­mot­no­ści.

Jednakże Kate Linville w zasadzie w niczym nie zawiniła. Cóż, prowadziła przeciw niemu dochodzenie, ale to była jej praca. Choć policjant to w jego oczach nie zawód, lecz wada charakteru.

Dzień mijał tak po­wo­li, jakby ktoś gdzieś zde­cy­do­wał, że od tej pory zmro­żo­ny czas nie bę­dzie biegł na­przód.

Nie wyobrażała sobie lepszego początku dnia. Przejechać spory dystans, odetchnąć świeżym powietrzem, porządnie rozruszać ciało - a potem powrót do domu, gorący, orzeźwiający prysznic, duży kubek kawy. Oto istota udanego życia.

To takie tabu, prawda? Jak można być matką i się nie cieszyć , jak można nie odczuwać miłości, wdzięczności, potrzeby zaangażowania? Wie pani, jestem wdzięczna za trójkę zdrowych dzieci, ale zarazem jestem tak potwornie zmęczona, że w ogóle nie czuję się sobą. Zmagam się z tym dzień za dniem, oglądam idiotyczne programy w telewizji i przez cały czas wmawiam sobie, że muszę, do cholery, być szczęśliwa.

Czę­sto się mówi, że prze­ciw­no­ści losu ce­men­tu­ją związ­ki. Je­ste­śmy przy­kła­dem tego, że nie za­wsze jest to praw­dą. Żal, po­czu­cie winy, wy­rzu­ty… wszyst­ko to stop­nio­wo nas zże­ra­ło, każde z osob­na. I uśmier­ci­ło naszą mi­łość.