Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z tym największy jest ambaras, żeby dwoje chciało naraz

...Nawet przy szklance wódki,/ Społeczeństwa wyrzutki/ Śnią o własnym domeczku/ W ciepłym szyneczku...

...Ciotka uczy, kto był Gallus, / On poprawia: 'Ciociu, Phallus ! / Ciotka znów z innego wątku / Baje o świata początku, / Józio się ząb za ząb kłóci, / że świat cały powstał z chuci./ (Mruknie ciotka w pasji szewskiej: / 'Wciąż ten łajdak Przybyszewski)' / Ciotka znów o ideałach - / Józio: 'Ciociu, co to wałach ?

Byle chciał tylko, znajdzie szczęście człowiek,
　　Nie ma co mówić: dobrze jest, jak jest!  
　　Więc choć świat biada: «lepiej wcale nie żyć»  
　　I pesymizmu słychać zewsząd jęk,  
/ Najmilsi bracia, zechciejcie mi wierzyć,
　　Życie jest piękne, życie ma swój wdzięk!!  

Pamiętajcie, drogie dziatki,/ nie żartować z ojca, matki,/ bo paraliż postępowy / najcenniejsze trafia głowy.

Bierze się starego pryka i uroczyscie się go tyka

Barbara się bawiła z Bernardynem bardzo,
Lecz że taką zabawą zacni ludzie gardzą,
Teraz każde z osobna winy swoje maże,
Bernardyn beczy Bogu, a bęben Barbarze.

Pamiętajcie, drogie dziatki,
Nie żartować z ojca, matki,
Bo paraliż postępowy
Najzacniejsze trafia głowy.

Takiej dostał dziwnej manii,
Że chciał tylko od Stefanii.

Bo to zawsze jest najgłupsze,
Kiedy się kto przy czym uprze.

Z kobietami trzeba twardo,
A nie cackać się z pulardą.

Ojciec najgorsze wyrazy
Powtarzał po kilka razy.

Złe sobie daje świadectwo,
Gdy kto wyszydza kalectwo.

Nie masz nic milszego ponad
Ciągnący żeński pensjonat.

Literacki nasz ogródek
Pachnie wśród księgarskich półek
Wonią mirtów, niezabudek
I przeróżnych innych ziółek.

(...) I ty, uroczysta klempo,
W twojej wiecznej sukni bordo,
Z twoją beznadziejnie tępą
— Powiedzmy otwarcie — mordą (...).

Rzecz aż nazbyt oczywista,
Że jest piękną polska mowa:
Jędrna, pachnąca, soczysta,
Melodyjna, kolorowa (...).

Wy! «świetlanych duchów związek»
Wy! «idei stróże czystej»,
Wasz to jest psi obowiązek
Kształcić język ten ojczysty!

Język naszym skarbem świętym,
Nie igraszką obojętną;
Nie krwią, ale atramentem
Bije dzisiaj ludów tętno;
Musi naprzód iść z żywemi,
A nie tępić życia zaród,
Soków pełnię czerpać z ziemi:
Jaki język — taki naród!!!

Wszędzie nową czuć herezją —
W całym stawku płytko-grząskim,
Gdzie obowiązek poezją,
A poezja obowiązkiem,

Wszystko czeka z utęsknieniem,
Skąd zaświta nowa era:
Wreszcie słyszym z serca drżeniem,
Że — — kabaret się otwiera!

Choć pod oknem trubadury
Giną w lirycznej agonii,
Drwij z całej literatury,
Oknem właź bez ceremonii!

Do pracy są zwykłe dzionki,
A Niedziela dla małżonki.

Ale, kto ma liczną dziatwę,
Nic mu w życiu nie jest łatwe.

Kiedy człowiek sobie podje,
Dziwnie tkliw jest na melodie.

Lada kiep, co od kolebki
Ani pije, ani… pali,
Afiszuje swoje klepki
Wprawdzie cztery — lecz ze stali.

I choć wrogie siły czasem
Sznur pępkowy… panie… przedrą…
(Cóż u diabła z tym kutasem!
Jak powiada stary Fredro…)» (...).

Miałam cienkie rączyny i nóżki,
Ciałko różowe,
Zawinięto mnie mocno w pieluszki
Po samą głowę.
Co chwileczkę potrzeba je było
Zmieniać na inne,
Ale znowu to samo robiło
Dziecię niewinne.

Myśli zmęczone rozpuścić samopas,
Niech senne błądzą w ulicznym rozgwarze,
Niech w każdym szynczku przystaną na popas,
Pomarzą tęsknie w każdym lupanarze,
I niech wędrówki swojej znaczą szlaki,
W atramentowe kreśląc się zygzaki...

Gdy się człowiek robi starszy,
Wszystko w nim po trochu parszy-
wieje;
Ceni sobie spokój miły
I czeka, aż całkiem wyły-
sieje.

Smutek w sercu moim mieszka
I tak gryzie mnie jak weszka.