Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nauczyłem się, że tylko choroba określa ludzką materię, odróżnia pustkę od pełności. Kiedy organy, które zazwyczaj milczą w naszych ciemnościach, dają o sobie znać, nagle stajemy się swoim ciałem.

Dla siebie jesteś wszystkim, ale dla życia - niczym.

Każde życie posiada aleję, na której gasną lampy.

Samotna egzystencja w pewnym wieku czyni nas tchórzliwymi, na wszystko zaczyna się zważać, oszczędzać nawet oddech.

Nie ma nic gorszego od całego starzejącego się pokolenia, patrzysz na tych ludzi i naprawdę nie widzisz wokół siebie już nikogo młodszego. I nie patrzysz z wyrozumiałością. Nikt na starość nie staje się lepszy, bardziej dyskretny. Gdy mówią, zawsze chcą mieć rację, czują, że sobie na to zasłużyli. Gdy milczą, wcale nie po to, żeby się kilkakrotnie zastanowić, po prostu są smutni i podejrzliwi.