Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Odkąd pamiętam, towarzyszy mi w życiu głębokie przekonanie, że jestem coś winna światu, czy to uwagę, pieniądze, czy też czas, że istnieje gdzieś jakiś rachunek za to wszystko i ja w tych księgach jestem na wiecznym minusie.

Ja zaś zna­la­złam sobie coś, co nie mogło uj­rzeć świa­tła dnia – a mimo to roz­świe­tla­ło całe moje życie.

W jed­nej chwi­li je­ste­śmy tam, gdzie za­wsze, po­chło­nię­ci umo­wa­mi, obo­wiąz­ka­mi i gra­fi­kiem zadań do wy­ko­na­nia, w na­stęp­nej zaś kuś­ty­ka­my po­śród gru­zów i ruin.

Nikt nie wspo­mi­nał o eks­ta­zie, o haju, eu­fo­rii, tych drzwiach za­wie­szo­nych w po­wie­trzu, w samym środ­ku co­dzien­no­ści, drzwiach, które można otwo­rzyć, przejść przez nie i zna­leźć się nagle w zu­peł­nie innym miej­scu.

Niepokój i nerwice nie są odstępstwem od reguły ani chorobami, tylko stanem naturalnym, gdybyśmy bowiem mieli wrodzoną umiejętność życia w harmonii tu i teraz, nasi przodkowie zostaliby pożarci i wyginęliby na długo, zanim udało im się wypełznąć na ląd. Jesteśmy tu, ponieważ pochodzimy od wielu tysięcy pokoleń rozdygotanych neurotyków, którzy się nie poddawali, lecz metodą prób i błędów, pełni lęku, czuwając po nocach, wreszcie wykombinowali, jak zapewnić swoim dzieciom przetrwanie i chronić się przed drapieżnikami. Nie żyjemy na tej planecie, żeby się dobrze bawić, ci zaś, którzy tego nie rozumieli, bujali w obłokach, nie dostrzegali zagrożeń i byli nieprzygotowani na wypadki i ataki, ginęli ze śmiechem na ustach i mogli zapomnieć o przedłużeniu gatunku. Żyjemy tu, bo nasi przodkowie zdołali się rozmnożyć, zanim zostali zabici lub pomarli z głodu, a to wszystko dlatego, że woleli wypatrywać czających się w wysokich trawach drapieżników, zamiast cieszyć oczy pięknymi kwiatami w tej samej trawie. Od takich właśnie neurotyków pochodzimy, to im możemy podziękować za naszą egzystencję.