Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wolny jak ptak? Gówno prawda. Tak sobie tylko wmawiamy, bo chcemy w to wierzyć. Poruszamy się w tym samym przeklętym kręgu, jesteśmy ptakami w klatce, tylko klatka jest na tyle duża, a pręty tak cienkie, że tego nie widzimy.

,, Zaletą utraty wszystkiego jest to, że nie zostaje ci już nic do stracenia’’.

(…) Ponieważ poruszamy się w koło. Jedyne miejsce, do którego zmierzamy, to powrót tam skąd wyszliśmy. To dotyczy wszystkich.

Udręka wyboru, wiecie co – to jest? Kiedy dusi samo podejmowanie decyzji, a nie wybór, którego się dokonuje. Kiedy wiesz, że bez względu na to, co wybierzesz, i tak nie będziesz mógł spać w nocy, zadręczając się pytaniem, czy wybrałeś właściwie.

Kiedy się tkwi w gównie po szyję, mądrze jest się nie schylać.

Kiedy się tkwi w gównie po szyję, mądrze jest nie schylać głowy.

Dlaczego mielibyśmy żyć dalej, skoro tego nie lubimy. „Bo śmierć może być jeszcze gorsza”.

Życie w gruncie rzeczy jest prostym mechanizmem. Jego jedynym celem jest zmaksymalizowanie przyjemności. Nawet nasza gloryfikowana ciekawość, nasz skłonność do badania wszechświata i ludzkiej natury bierze się z pragnienia pogłębienia i przedłużenia przyjemności. Kiedy więc ten rachunek wychodzi na minus, kiedy życie przynosi więcej bólu niż zadowolenia i nie ma już nadziei, że to się zmieni, kończymy je. Zapijamy się albo zajadamy na śmierć, płyniemy tam, gdzie prą jest silny, palimy w łóżku, jeździmy po pijaku, wstrzymujemy się z pójściem do lekarza, chociaż guz na szyi rośnie. Albo po prostu wieszamy się w stodole. Banalne, kiedy już zdasz sobie sprawę, że to w pełni nadająca się do zrealizowania możliwość. Tak nawet nie ma się wrażenia, że to najważniejsza decyzja w życiu. Budowa domu czy zdobywanie wykształcenia wymagały trudniejszych decyzji niż ta, kiedy postanawiasz zakończyć życie wcześniej, niż skończyłoby się samo z siebie.

,, Człowiek żyje z kimś i wydaje mu się, że wie wszystko o tych osobach, ale co wie naprawdę?

Jeśli człowiek będzie się przyglądał światu trochę zbyt długo i zbyt wnikliwie, okaże się, że jest mnóstwo smutnych rzeczy. Właściwie więc powinniśmy być ślepi na jedno oko.

Zaletą utraty wszystkiego jest to, że nie zostaje Ci już nic do stracenia. I to w pewnym sensie przynosi ulgę, bo już nie ma się czego bać.

Udręka wyboru, wiecie, co to jest? Kiedy dusi samo podejmowanie decyzji, a nie wybór, którego się dokonuje. Kiedy wiesz, że bez względu na to, co wybierzesz, i tak nie będziesz mógł spać w nocy, zadręczając się pytaniem, czy wybrałeś właściwie.

(...) wydaje ci się, że znasz kogoś, jak własną kieszeń, i nagle okazuje się, że w tej osobie kryją się strony, o których nie miałeś pojęcia. Ale też oczywiście kieszenie - nawet twoja własna - są po prostu ciemnością, wśród której błądzisz po omacku. Czasami w załamaniu poszewki znajdziesz dziesięcioorówkę, los na loterię lub tabletkę od bólu głowy. Albo potrafisz zakochać się w jakiejś dziewczynie tak beznadziejnie, że jesteś na granicy odebrania sobie życia, choć właściwie w ogóle jej nie znasz. Zaczynasz się zastanawiać, czy ta dziesięcioorówka trafiła ta wczoraj, czy to zakochanie jest czymś, co sobie wmówiłeś, a dziewczyna jedynie wykrętem, powodem, aby wybrać się tam, dokąd pragniesz pójść: daleko stąd.

Aby mieć coś, co kochasz, jesteś uzależniony od kogoś, kogo nienawidzisz.

Zaletą utraty wszystkiego jest to, że nie zostaje ci już nic do stracenia", powiedział mi stryj Bernard, gdy odwiedziłem go w szpitalu - wiedział już wtedy, że umiera. "I to w pewnym sensie przynosi ulgę, Roy. Bo już nie ma się czego bać".

Odwróciłem się i odszedłem. Wyraźnie czułem, że na mnie patrzy. Nie żeby się mną interesowała, ale przecież zawsze sprawdza się te tyłki, które można sprawdzić.

Zdolność wybierania (...) nie drogi linii najmniejszego oporu, lecz drogi najwyższej moralności odróżnia ludzi od zwierząt.

A jeśli zawieszenie broni trwa dostatecznie długo, można je pomylić z pokojem.

Jesteśmy rodziną. Mamy siebie i nikogo poza tym. Przyjaciele, kochanki, sąsiedzi, współmieszkańcy z wioski, państwo – wszystko to iluzja, gówno warta w dniu, w którym dzieją się rzeczy naprawdę ważne.
Wtedy musimy stanąć przeciwko wszystkim, Roy. My przeciwko absolutnie wszystkim. Okej?

Może największa krzywda dzieje się nie w momencie, gdy dochodzi do samego molestowania, ale kiedy orientujemy się, że stało się coś złego.

Kiedy tkwi się w gównie po szyję, mądrze jest nie schylać głowy.

Nie istnieje żaden happy end, ale zdarzają się momenty bezsensownego szczęścia, a każdy z nich może być ostatni, dlaczego więc nie śpiewać na całe gardło. Niech świat się dowie. Niech życie-ewentualnie śmierć- powali cię na ziemię kiedy indziej.

Wszystkim nam się wydaje, że jutro będziemy lepszymi ludźmi.

Wydaje mi się, że motywy, które nami kierują, są tak złożone, że nawet sami nie do końca je rozumiemy.

Powiedziała, że jest jej przykro i ma nadzieję, że pewnego dnia będę mogła złamać jej serce, tak jak ona złamała moje.
Uśmiechnąłem się i schowałem do torby tablicę rejestracyjną z Barbadosu.
– I jaka nauka z tego płynie?
– Że czasami poczucie winy idzie całkiem na marne i nie służy żadnej ze stron.

Z zewnątrz dobiegł przeciągły, piękny, smutny ton. Siewka. Samotny górski ptak, chudy i poważny. Ptak, który towarzyszy człowiekowi wędrującemu po górach, pilnuje go, ale zawsze z bezpiecznej odległości. Jak gdyby bał się z kimś zaprzyjaźnić, lecz mimo wszystko potrzebował kogoś, kto będzie słuchał jego śpiewu o samotności.

Wydaje mi się, że sprawy praktyczne bardziej decydują o naszym życiu uczuciowym, niż mamy tego świadomość - powiedziałem. - Wprawdzie powieści na ogół opisują niemożliwą miłość, ale dziewięć na dziesięć osób zakochuje się w tych, których mogą dostać.

Poruszamy się w tym samym przeklętym kręgu, jesteśmy ptakami w klatce, tylko klatka jest na tyle duża, a pręty tak cienkie, że tego nie widzimy.

Tak jak tęcza rozpięta nad górami znika, gdy podjeżdża się bliżej, tak samo rozpłynęłaby się moja miłość. Nie dlatego, że sobie to wmówiłem, lecz dlatego, że tęcze wymagają patrzenia na nie pod pewnym kątem z zewnątrz i pewnego dystansu. I nawet gdyby po dotarciu na szczyt góry okazało się, że tęcza ciągle tam jest, i tak nie znalazłoby się na jej skraju żadnych skarbów, tylko tragedie i zniszczone życie.

Wszyscy kłamiemy. Nawet wtedy, kiedy wydaje nam się, że mówimy prawdę. To, co nazywamy prawdą, jest po prostu kłamstwem, które najlepiej nam służy. A nasza zdolność wiary w konieczność kłamstwa nie ma granic.