Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niemal usłyszałam trzask pękającego serca. Mojego serca.

Była dobrem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się już spotkać. Była szansą na wyjście z mroku własnych lęków, uprzedzeń, kompleksów. Była nadzieją na kolejny lepszy dzień..

Pocałunek, w którym on oddawał mi siebie i brał ode mnie to, co czułam, lecz bałam się wypowiedzieć na głos.

Tyle że jej uśmiech był jak pierwsze promyki wiosennego słońca po pochmurnej jesieni i śnieżnej zimie. Przedarł się przez skorupę, jaką się otoczyłem, i zaczął ją rozbijać kawałek po kawałku.

Nikt z nas nie był idealny, każdy posiada jakieś niedoskonałości fizyczne i wady.

Dał mi odłamek siebie, ale zaraz spakował całą resztę i odsunął się, nie pozwalając poznać go bardziej.

Coś w moim życiu niezaprzeczalnie drgnęło. Było dziwne, nieznane i tajemnicze, ale chciałem w to brnąć, czując, że dobrze będzie po prostu żyć.

(...) nadszedł sobotni wieczór, a ja znów poczułem się cholernie, beznadziejnie sam.

Zostań.
To jedno słowo zaczęło zwielokrotniać mi się w myślach, jak gdyby ktoś uderzał mnie nim raz za razem.

Dziś przez ułamek sekundy zatęskniłem za czyjąś obecnością.

Była dobrem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się już spotkać.
Była szansą na wyjście z mroku własnych lęków, uprzedzeń, kompleksów.
Była nadzieją na kolejny lepszy dzień...

Ten widok odbierał mi chęci do życia. I przypominał o tym koszmarnym wydarzeniu oraz wszystkich jego następstwach.