Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dlatego powrót do poprzedniego życia jest jak chwytanie własnego odbicia w miejscu publicznym. Pierwszą reakcją, zanim zdasz sobie z tego sprawę, jest podejrzliwość. Tracisz równowagę, ale na czas ją odzyskujesz. Wiem teraz, że moim spacerom, czy to dla zabicia czasu, czy dla lepszego zapoznania się z obcym miastem, czy też odbywanym w pośpiechu - żeby wrzucić list, zdążyć na pociąg, nie spóźnić się za bardzo na spotkanie - towarzyszyło niejasne podejrzenie, że mógłbym w jakiś sposób natknąć się na samego siebie, to znaczy na drugie 'ja', które żyje w harmonii z otoczeniem, znajduje się, jak rozdział w książce, na właściwym miejscu, niewydarte i niepozostawione samemu sobie, by szukać sensu.

Nie jestem inny. Żyję, jak my wszyscy, wśród skutków rzeczy minionych.

Smutek rozdziela ludzi; sprawił, że każde z nas znalazło się na terytorium swoich osobistych cieni, gdzie męczarnia była niemożliwa do opowiedzenia, bo żaden język nie potrafi jej wyrazić.