Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najważniejszy w życiu jest czas. Co ci po miłości? Rodzinie? Przyjaciołach? Studiach? Skoro nie możesz ich przeżyć. Ktoś właśnie odebrał mi coś co jest najcenniejsze.
Bez czasu nigdy nie skończę studiów, nie powiem więcej Jamesowi jak bardzo go kocham, nie zakocham się, nie założę rodziny.
Bez czasu jestem nikim.

Byłam egoistką. Byłam okrutna, ale chciałam kochać i być kochana. Chciałam go zatrzymać jak najdłużej, chociaż wiedziałam, że na niego nie zasługuję.

Jeśli kogoś naprawdę kochasz, to nie opuścisz go kiedy zacznie spadać na dno. Będziesz po prostu robił wszystko by go stamtąd wyciągnąć.

Pragnę dostać od życia jak najwięcej, właśnie teraz, nie później, bo jestem boleśnie świadoma tego, że później może nigdy nie nadejść.

Faceci są winni złu całego świata, nawet temu hipotetycznemu.

- Wiesz co?
- Co?
- Idź do diabła!
- Nie mogę.
- Bo?
- Diabeł stoi przede mną!

Nie ma takiego cierpienia, z którym człowiek nie mógłby sobie
poradzić.

Pacjent jest jak zepsuty samochód. A co robisz z zepsutym samochodem? Nie rozczulasz się nad nim, tylko go naprawiasz.

Faceci są winni złu całego świata, nawet temu hipotetycznemu.

Miałam prawo krzywdzić siebie jednak nigdy nie miałam prawa wyrządzać krzywdy jemu.

Choroba nigdy nie przychodzi zaproszona. Pojawia się i zwala Cię z nóg. Zostaje jednak na dłużej, by patrzeć, czy się podniesiesz.

Poznałem odpowiednią dziewczynę w odpowiednim czasie, w cholernie niesprzyjających okolicznościach. Los jest bardzo niesprawiedliwy.

- Wszyscy pacjenci się na ciebie skarżą.
To żart?! Bezczelni! Co jest nie tak z tymi ludźmi? Człowiek się stara, diagnozuje, wykonuje badania, leczy i odsyła zdrowych do domu, a Ci jeszcze mają do niego jakiejś pretensje.
- Przepraszam, niby za co? - zapytałem oburzony.
- Za brak empatii.
- E…tam. Nic nowego. Mogłem się tego spodziewać.
Płacą mi za leczenie, nie za empatię - odpowiedziałem obojętnie.

Jedyne co mogę ci obiecać to, to że zawsze będę przy tobie, bez względu na to jaką podejmiesz decyzję. I będę walczył za ciebie, gdy zabraknie ci sił…tylko tyle mogę dla ciebie zrobić, tylko tyle.

Zawsze chciałem po prostu leczyć. To było moje marzenie, dokładnie to „leczenie”, nigdy „leczenie pacjenta”.

Myślę, że wszyscy ludzie pragną miłości. Nawet siedem dni miłości, jest warte tego, by później cierpieć. Nigdy nie żałuj tego, że go poznałaś. Prawdziwa miłość jest warta późniejszego cierpienia, naprawdę. Po prostu musisz teraz ruszyć do przodu.

Nienawidziłem współczucia. Współczuciem się nie leczy. Współczucie to głupie usprawiedliwienie. Współczują lekarze, którzy nie potrafią wyleczyć twoich bliskich.

Obrzucam zirytowanym spojrzeniem jakąś parę staruszków, którzy wytykają mnie palcami. Podobno cała Polska biega, sprzęt do biegania jest wszędzie, a jogging jest w modzie. Na osiedlu mam dwóch maratończyków, a mimo to wszyscy się na mnie gapią. Nigdy nie zrozumiem polskiej mentalności. Czy Polacy rodzą się z genem „podglądactwa”? W Ameryce nikt nie zwracał na mnie uwagi. Biegasz? Biegaj tylko nie zawracaj mi głowy! Zdecydowanie wolę to podejście. Nie wiem co jest tak fascynującego w osobie, która biegnie.

Każdy ma prawo przeżyć miłość, każdy. Nieważne ile dni mu zostało.