Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W chwilach przytomności nigdy przed nikim nie odsłoniłby swego wnętrza. Jednak ona wiedziała, może lepiej niż ktokolwiek inny, jak to jest żyć w całkowitej samotności, tęsknić za więzią z innym człowiekiem.
Rozumiała też głębię otchłani, w którą spychała go ta samotność.

Była jego oparciem, jego tarczą [...] i jednocześnie zaskakiwała go czułością, za którą tęsknił, nawet kiedy się od niej odżegnywał.

Czasami pęknięcia w dwóch oddzielnych duszach stają się zawiasami, które trzymają je razem.