Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeba umieć się dobrze bawić w zwykły dzień, bo zwykły dzień wypada bardzo często.

Wśród wielu powołanych niewielu jest prawdziwych wybrańców.

Każda żałoba jest ciężkim brzemieniem, ale najczarniejszą tragedią jest żałoba po dziecku.

Miłość do dziecka jest czymś tak fundamentalnym, że nie podlega absolutnie żadnym negocjacjom.

Nigdy tego nie umiałem pojąć. Co to takiego jest, czego należy się bać w ciemności, a czego nie ma przy świetle?

Żałoba ma tak wiele twarzy, tyle etapów. (...) noszenie ciężkiej żałoby jest równie trudne jak stąpanie po zamarzniętym przez noc lodzie. Są momenty, kiedy człowiek czuje się całkiem dobrze, a chwilę potem lód się załamuje i człowiek pogrąża się w najciemniejszym mroku zła.

Szczęście boli, gdy jest ogromne.

Są pewne podstawowe zasady (...). Nie wolno bić kobiet. Nie wolno bić dzieci. Nie wolno kłamać. I trzeba opiekować się starszymi ludźmi.

Wydaje nam się, że powinniśmy w każdej sytuacji umieć wykazać się zrozumieniem i rozsądkiem, ale niestety, to tak nie działa. Nie umiemy czytać w cudzych myślach, potrafimy tylko już po wszystkim, kiedy znamy fakty, „zrozumieć”, jak powinniśmy byli postąpić. Potem obarczamy się odpowiedzialnością, zupełnie niepotrzebnie.

Dzieci nie znikają tylko są gubione.

Wszyscy chcą wierzyć, że znają swoich przyjaciół na wylot (…).

Kobiety trzeba ukarać, nie zasługują na swoje dzieci.

Kobiety nie zasługują na swoje dzieci, bo jak się nie lubi wszystkich dzieci, to nie powinno się ich mieć wcale.

Kwiaty trzeba było zbierać w ciszy, inaczej nie miałoby to sensu.

Tylko samotność jest prawdziwym nieszczęściem.

Ludzie są w tym w tym względzie mistrzami w samooszukiwaniu się. Nigdy nie doskwiera im brak czegoś, co już mają, i dlatego też tego nie doceniają.

Pewne problemy przechodziły z pokolenia na pokolenie niczym pałeczka w sztafecie.

Jakich czynów jest w stanie dokonać człowiek, który stracił wszystko, by zapewnić sobie lepsze życie?