Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cały czas starał się obserwować widnokrąg. Taki samotny nie był jeszcze nigdy,przerażająco samotny, na tej pozbawionej granic ziemi mrocznych lasów i skalistych, przepastnych parowów. Ale to mu nie przeszkadzało. Bardziej bał się wydarzeń, które następowały w obecności ludzi.

Zresztą okalająca ich pustka niosła niejaką pociechę: okropna i cudowna anonimowość, stawianie kroków w miejscach, gdzie nie stanęła jeszcze ludzka stopa, ze świadomością, że ślady wkrótce zostaną zatarte. Ta kraina niczego nie wymagała i oddawała tylko siebie.

There’s a phrase pastor liked to use: „His heart cried out to God”. (…) But you have to parse the sentence „His heart cried out” – I think that’s all of us, it’s universal. (…) When people come to understand how big the universe is and how short a human life is, their hearts cry out. Sometimes it’s a shout of joy (…) but for most of us it’s a cry of terror. The terror of extinction, the terror of meaninglessness. Our hearts cry out. Maybe to God, or maybe just to break the silence.

There are so many kinds of time. The time by which we measure our lives. Months and years. Or the big time, the time that raises mountains and makes stars. Or all the things that happen between one heartbeat and the next. It’s hard to live in all those kinds of time. Easy to forget that you live in all of them.

Guilford czuje ich gniew, ich bezsilną złość.
Nie wie, jak ich nazwać. Nie istnieją w pełni. Są zawieszeni między ideą a stworzeniem, niepełni, nie do końca czujący, tęskniący do wcielenia. Pod względem fizycznym są niewyraźnymi zielonymi kształtami, większymi od ludzi, w pancerzach. Pokryte szpicami ogromne pyski otwierają i zamykają się w milczącej furii.