Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Koszula lniana pęka, w katarze bieli tonie,
Wzorzystych mgieł przebiśnieg zakrócił się nade mną,
Mam marne krótkie życie i dwie zmęczone dłonie,
Nikt nie wie nic i nicość ma wiedzę niezupełną.

Uranowy zalew z mych łzawic wstręt wypija,
Wraz z losem człekoksztatłnym, gaszącym w płucach dymy…
I jesteś taka moja, lecz jednak wciąż niczyja,
Niczyja a ja taki, wciąż twój i wciąż jedyny.

Bajdurzysz swym jestestwem, rzygam twoim ciałem,
W Platonie kwitniesz iście w toni jego łajna,
Brzmisz jak dzieci z Downem - żyjące swym chorałem,
Jesteś tak obskurnie, obrzydle nadzwyczajna.