Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tylko przedrzeźniacz śpiewa na skraju lasu.

Moje życie bez wagi czeka na wiatr śmierci,jak ptasie piórko na wierzchu mej dłoni.

Opowiadała o nauce czytania. Śniło jej się, że czyta - że przeczytała tysiące książek i dowiedziała się wszystkiego o życiu.
- A czego można się dowiedzieć o życiu? - spytałem.
- Wszystkiego - odparła. - Oni trzymają nas w niewiedzy.

Kiedy w blasku wiosennego słońca przemierzam stare wyjeżdżone zielone autostrady, mając ocean po swojej prawej, a puste pola po lewej stronie, czuję się wolny i silny. Nie mógłbym się tak czuć, gdybym nie czytał książek. Cokolwiek mnie spotka, dziękuję Bogu za to, że potrafię czytać i mogłem prawdziwie dotknąć umysłów innych ludzi.

Patrząc na tę głupią, sztuczną twarz, zrozumiałem, że po raz pierwszy dostrzegam, że ta kretyńska parodia człowieka jest całkowicie pozbawiona znaczenia. Roboty wymyślono ze ślepej miłości do technologii, która pozwoliła na ich skonstruowanie. Stworzono je i podarowano ludzkości na tej samej zasadzie co broń, która kiedyś niemal zniszczyła świat, jako "konieczność". A pod tym pustym obliczem pozbawionym wyrazu, identycznym z tysiącami innych przedstawicieli tej samej marki, wyczuwam pogardę - pogardę dla zwyczajnego życia mężczyzn i kobiet, którą odczuwali technicy budujący roboty. Podarowali światu swoje dzieło, kłamiąc, że uchroni nas przed pracą lub uwolni od harówki, żebyśmy mogli wzrastać i rozwijać się wewnętrznie. Ktoś musiał bardzo nienawidzić ludzi, skoro stworzył coś takiego - taką obrzydliwość w oczach Pana.

- Jezu Chryste! - zawołała.
- Co takiego?
- To tylko takie wyrażenie.

Wydaje się, że Bob wie niemal wszystko, a jednak nie ma pojęcia, kiedy i dlaczego ludzie przestali czytać.
– Większość ludzi jest zbyt leniwa – twierdzi. – Szukają tylko rozrywek.

Z jednej z książek nauczyłem się dodawać i odejmować. Nauka z tak zwanej "Arytmetyki dla chłopców i dziewcząt" okazała się nudna, więc przerwaliśmy po dodawaniu i odejmowaniu. Jeśli masz siedem brzoskwiń i zabierzesz trzy, zostaną ci cztery. Ale czym jest brzoskwinia?

Niektórym z tych znaków odpowiadają dźwięki, które z kolei tworzą słowa. Patrzysz na znaki, a wtedy dźwięki pojawiają się w twoim umyśle. Jeśli odpowiednio długo ćwiczysz, zaczynają brzmieć, jakby ktoś do ciebie mówił - bardzo cicho.

I tak się właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem.

Zobaczył ją, pokochał i zapragnął umrzeć.

Jestem człowiekiem. Mówię, słucham i czytam.

Chociaż wielokrotnie w swoim życiu oglądałem telewizję w taki sam sposób, okazało się, że już nie potrafię tego robić bez jednoczesnego myślenia "Poddaj się Ekranowi", tak jak nas nauczano. Była to już podstawowa zasada, tak samo jak "O nic nie pytaj; odpręż się". Już nie potrafiłem się poddać. Nie chciałem uciszyć swojego umysłu ani używać go jako narzędzia bezładnej rozkoszy; pragnąłem czytać, myśleć i rozmawiać.

Zaczął mnie ogarniać gniew. Po co mi moja Prywatność, Niezależność i Wolność, skoro tak się czuję? Przepełniała mnie tęsknota, już od wielu lat. Nie byłem szczęśliwy i ten stan towarzyszył mi niemal od zawsze.

To dziwne, że w robocie mogą się kryć pokłady miłości i melancholii - potężnych uczuć, z których ludzkość zrezygnowała.

Dopóki nie nauczyłem się czytać, żyłem w niedostatecznie zaludnionym świecie egocentrycznych, uzależnionych idiotów, tak samo jak wszyscy przestrzegając Zasad Prywatności i ulegając szalonemu marzeniu o Samorealizacji.

- Wszystkie takie jesteśmy. Wszystkie myślobusy są sympatyczne. Zaprogramowano nam Serdeczne Uczucia i lubimy swoją pracę.
To lepsze programowanie niż otrzymują ludzie, pomyślałem z pasją.
- Tak - przyznał myślobus. - Zgadza się.

Ocean musi być niezwykle rozległy. Dla mnie oznacza wolność i możliwości. Sprawia, że w moim umyśle otwiera się coś tajemniczego; bywa, że tak samo działają na mnie czytane książki. Czuję się wtedy bardziej żywy, niż wydaje mi się to możliwe, i bardziej ludzki.

Sądzę, że to wszystko zaczęło się od nauki rozpalania ognia, żeby ogrzać jaskinię i odpędzić drapieżniki, a skończyło na valium o przedłużonym działaniu.

To straszne! - pomyślałem. Tyle kłamstw! Robiło mi się od tego niedobrze: widziałem siebie jako dziecko, siedzącego z szeroko otwartymi ustami przed telewizorem, a potem w sali lekcyjnej, gdzie roboty uczące wmawiały mi, że "wewnętrzny rozwój" jest celem życia, "szybki seks jest najlepszy", a rzeczywistość istnieje tylko w mojej świadomości, którą można zmienić chemicznie. Już wtedy pragnąłem być kochany i kochać. A oni nawet nie nauczyli mnie tego słowa. Chciałem kochać staruszka leżącego na łóżku z psem przy nogach. Chciałem kochać i karmić zmęczonego konia z uszami sterczącymi przez otwory starego kapelusza. Chciałem być z mężczyznami w podkoszulkach, którzy spędzali wieczory nad kuflami piwa w starej gospodzie, czuć woń ich piwa i ciał ściśniętych w cichej sali pełnej ludzkich kształtów i rozmiarów. Chciałem słyszeć ich gwar oraz własny głos mieszający się z ich głosami po zmierzchu. Chciałem wyraźnie poczuć na swoim ciele powietrze tamtego pomieszczenia, poczuć znamię na swoim lewym nadgarstku, cienką warstwę mięśni wokół pasa i silne zęby tkwiące w czaszce.

Samochód zmienił życie człowieka bardziej niż wynalezienie prasy drukarskiej. Doprowadził do powstania przedmieść oraz rozwinięcia setki zależności - seksualnych, gospodarczych i narkotycznych. Jak również przygotował drogę dla poważniejszych - bardziej wewnętrznych - uzależnień: od telewizji i robotów, a ostatecznie, co można było przewidzieć, do udoskonalenia chemii umysłu.