Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdą jest, że miłość wznosi się ponad inne namiętności, ale może też upaść niżej.

(...) w oczach większości kobiet mężczyzny nie hańbi złamanie danego słowa, o ile łamie je dla kobiety...

(...) nieszczęście ma moc boleć i jednocześnie oczyszczać.

Nie znamy ani nie możemy osądzać samych siebie. Inni mogą nas osądzać, ale nie poznać. Tylko Bóg osądza i jednocześnie zna.

Cokolwiek dobrego możemy zrobić na tym świecie z naszymi uczuciami czy talentami, wznosi się ku wiecznemu światu ponad nami jako pieśń pochwalna ludzkości do Boga.

W zwyczajnych warunkach samowiedzy rzadko jesteśmy w stanie odkryć, jaki silnie owa duchowa część nas, która jest nieśmiertelna, potrafi przywiązać do siebie i swoich czynności najlichsze elementy otaczającego nas przemijającego świata. W splątanym motku najtrudniej prześledzić bieg najcieńszych nici. Kiedy analizuje się skojarzenia i wzruszania kierujące grą naszych namiętności, najprostsze i najbardziej swojskie z nich są ostatnimi, które dostrzegamy. Dopiero gdy nadchodzi wstrząs i umysł się przed nim wzdraga, gdy radość zmienia się w smutek albo smutek w radość, zauważamy w zewnętrznym świecie błahostki, które nasze najszlachetniejsze umysłowe przyjemności albo najdotkliwsze bóle uczyniły częścią siebie; drobiny, które wir wciągnął w swój odmęt tak zachłannie i niezawodnie jak największą masę.

(...) czy najbardziej niepozorne życie(...) nie może zostać uszlachetnione trwałą ambicją i poświęcone wzniosłemu celowi?

(...) często owa instynktowna wiara we znaki i przeznaczenie, którą lekceważąco nazywamy przesądem, w chwili jakiegoś ważnego wydarzenia w naszym życiu upomina się o swoje naturalne prerogatywy nawet wobec umysłów wyszkolonych w odpieraniu się jej.

Są dwie sytuacje krytyczne, w których najmądrzejszy człowiek próbuje przemówić sobie do rozsądku i zamiast impulsem znów kierować się rozumem, i robi to na próżno: ta, w której kobieta po raz pierwszy go zauroczy, i ta, w której również po pierwszy zdarzy się jej go urazić.