Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Słucham pana. W czym mogę pomóc?
Mężczyzna wykonał ruch dłonią sugerujący, żeby się nad nim pochyliła. Harriet zbliżyła ucho do ust pasażera i czekała.
- Mam wiadomość dla kapitana - szepnął.
- Słucham? - zdawało jej się, że się przesłyszała.
- Mam wiadomość dla kapitana - powtórzył - czy mówię niewyraźnie?
Krew odpłynęła jej z twarzy. Poczuła strach.
- O co chodzi? - szepnęła zduszonym głosem.
- Przede wszystkim zachowaj spokój. Zaraz wstanę i pójdziemy razem do kokpitu - instruował ją półgłosem - i żadnych numerów. Zrozumiałaś? Widzisz ten przycisk? - pokazał jej trzymany w prawej dłoni mały, czarny przedmiot z czerwonym guzikiem, od którego biegł cienki kabelek i znikał w eleganckiej, wykonanej z krokodylej skóry walizeczce, stojącej pod jego kolanami.
- Chyba ci nie muszę tłumaczyć, co to jest?

- Masz o to do niego żal? - spytał John.
- Nie mam żalu do niego, raczej żal o to, że ta przyjaźń się skończyła.
- Żal do ślepego losu?
- Trudno mieć żal do czegoś, co nie istnieje. To przeczyłoby mojemu światopoglądowi chyba, że za ślepy los uznasz przypadek kierowany prawami fizyki kwantowej i upływem czasu.
- Brawo! Niezła definicja ślepego losu.