Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muzyka mauretańska jest niesamowita. Słucham muzyki z całego świata, nie ma właściwie kraju, którego muzyki bym nie znał, ale dźwięki, które powstają w tym wypalonym, pustynnym kraju zawsze sprawiają, że popadam w jakiś hipnotyczny stan.
To jest niewypowiedziana transcendentalna rozpacz i radość jednocześnie. Rozdzierający powietrze krzyk, w którym czuć tęsknotę za Bogiem i błaganie o jego litość. Te dźwięki przeszywają mnie na wskroś i wyzwalają w mojej duszy lęk i ekstazę. Ta muzyka jest organicznie, nierozerwalnie przypisana temu miejscu, tej nieurodzajnej, rozpalonej ziemi. Tej biedzie i dumie. Dumie, którą Mauretańczycy mają w sobie od urodzenia, i biedzie, z jaką muszą się zmagać przez całe swoje życie.

Wcale mi się nie spodobała nowa Polska. Czułem, ze ci kolesie w czerwonych garniturach w swoich zachodnich samochodach, którymi zajeżdżali jak paniska przed knajpy z krewetkami to takie same mendy jak peerelowskie dyrektory albo jeszcze gorsze.

Muzyka mnie wyzwoliła. Zmieniła całe moje życie. Ukoiła moje serce. Bóg podał mi rękę i przemówił do mnie. Nie po arabsku. Przemówił do mnie W tym zapomnianym języku - języku Jednego Narodu. Języku Jego Jedności.