Najnowsze artykuły
- Artykuły„Dzięki książkom można prawdziwie marzyć”. Weź udział w akcji recenzenckiej „Kiss cam”Sonia Miniewicz1
- Artykuły„Co dalej, palenie książek?”. Jak Rosja usuwa książki krytyczne wobec władzyKonrad Wrzesiński11
- ArtykułyTrendy maja 2024: w TOP ponownie Mróz, ekranizacje i bestsellerowe „Chłopki”Ewa Cieślik6
- ArtykułyKonkurs: Wygraj bilety na film „Do usług szanownej pani”LubimyCzytać18
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Godfrey Hardy
Źródło: https://prabook.com/web/show-photo.jpg?id=1981114
Znany jako: Godfrey Harold Hardy
1
6,0/10
Pisze książki: popularnonaukowa
Urodzony: 07.02.1887Zmarły: 01.12.1947
Angielski matematyk, profesor University of Oxford.
W roku 1896 został przyjęty do Trinity College w Cambridge. W 1903 uzyskał stopień magistra (Master of Art). Od 1906 był wykładowcą w Cambridge. W 1919 roku przeniósł się do Oksfordu, gdzie objął katedrę geometrii (Savilian Chair of Geometry) na tamtejszym uniwersytecie, opuszczoną przez usuniętego ze stanowiska Bertranda Russella. W roku 1928 i 1929 wykładał na Uniwersytecie Princeton. Do Cambridge powrócił w 1931 roku i objął profesurę (Sadlerian Professor of Pure Mathematics),którą piastował do 1942.
Pozostawał pod wpływem matematyków z kontynentalnej Europy (Cours d'analyse de l'École Polytechnique Camille'a Jordana),pasjonowała go matematyka czysta. Współpracował z Johnem E. Littlewoodem w rozwoju analizy matematycznej i teorii liczb. Wspólnie opracowali uogólnienie problemu Waringa oraz systemy liczb bliźniaczych. Jego prace dotyczyły teorii liczb, teorii szeregów i równań całkowych. Jednym z jego osiągnięć było odkrycie talentu hinduskiego matematyka Srinivasy Ramanujana, z którym współpracował od 1914. Udowodnił, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga – będące kamieniem węgielnym w genetyce populacji, na równi z prawami Mendla). Znany jest także z wydanego w 1940 eseju "A Mathematician's Apology" opisującego jego życie i poglądy. Książka ukazała się również w Polsce pod tytułem "Apologia matematyka".
Pomimo, iż uważał się za czystego matematyka, którego dorobek nie znajdzie żadnego praktycznego zastosowania, jego prace zostały wykorzystane m.in. przez Nielsa Bohra przy konstruowaniu modelu atomu oraz w termodynamice i fizyce kwantowej, przy opisie statystyki Bosego-Einsteina. Sformułował jedno z podstawowych praw genetyki populacji, udowadniając, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga).
Jego prace zostały wydane w siedmiu tomach przez wydawnictwo Oxford Univerisity Press.
W roku 1896 został przyjęty do Trinity College w Cambridge. W 1903 uzyskał stopień magistra (Master of Art). Od 1906 był wykładowcą w Cambridge. W 1919 roku przeniósł się do Oksfordu, gdzie objął katedrę geometrii (Savilian Chair of Geometry) na tamtejszym uniwersytecie, opuszczoną przez usuniętego ze stanowiska Bertranda Russella. W roku 1928 i 1929 wykładał na Uniwersytecie Princeton. Do Cambridge powrócił w 1931 roku i objął profesurę (Sadlerian Professor of Pure Mathematics),którą piastował do 1942.
Pozostawał pod wpływem matematyków z kontynentalnej Europy (Cours d'analyse de l'École Polytechnique Camille'a Jordana),pasjonowała go matematyka czysta. Współpracował z Johnem E. Littlewoodem w rozwoju analizy matematycznej i teorii liczb. Wspólnie opracowali uogólnienie problemu Waringa oraz systemy liczb bliźniaczych. Jego prace dotyczyły teorii liczb, teorii szeregów i równań całkowych. Jednym z jego osiągnięć było odkrycie talentu hinduskiego matematyka Srinivasy Ramanujana, z którym współpracował od 1914. Udowodnił, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga – będące kamieniem węgielnym w genetyce populacji, na równi z prawami Mendla). Znany jest także z wydanego w 1940 eseju "A Mathematician's Apology" opisującego jego życie i poglądy. Książka ukazała się również w Polsce pod tytułem "Apologia matematyka".
Pomimo, iż uważał się za czystego matematyka, którego dorobek nie znajdzie żadnego praktycznego zastosowania, jego prace zostały wykorzystane m.in. przez Nielsa Bohra przy konstruowaniu modelu atomu oraz w termodynamice i fizyce kwantowej, przy opisie statystyki Bosego-Einsteina. Sformułował jedno z podstawowych praw genetyki populacji, udowadniając, że częstości genotypów w populacji diploidalnej nie zmieniają się z pokolenia na pokolenie, przy spełnieniu określonych warunków (prawo Hardy’ego-Weinberga).
Jego prace zostały wydane w siedmiu tomach przez wydawnictwo Oxford Univerisity Press.
6,0/10średnia ocena książek autora
26 przeczytało książki autora
42 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
Apologia matematyka Godfrey Hardy
6,0
W życiu jest dużo rzeczy, które warto. Warto być uczciwym, słuchać muzyki, poznawać wielkie idee, tworzyć coś z pasją, mięć ambicje. Wszystkie te powody przemawiają za pochyleniem się nad światem matematyki, choć na chwilę.
W "Apologii matematyka" wszystko jest klasyczne. Forma, przesłanie, potencjał do zaskakiwania czytelnika. W tej małej książeczce doświadczamy czegoś, co nadaje sens życiu. Poznajemy wybitnego brytyjskiego matematyka Godrfeya Hardy'ego, który sam ujawnia intencje stworzenia eseju (str. 97):
"Napisana przeze mnie apologia życia profesjonalnego matematyka w gruncie rzeczy musi być usprawiedliwieniem mojego życia"
Wstęp do apologii, napisany został przez wybitnego myśliciela Charlesa Snowa, twórcę "Dwóch kultur", najważniejszej pracy minionego wieku o rozłamie miedzy naukami ścisłymi i humanistycznymi. Snow, prywatnie przyjaciel Hardy'ego w ostatnich latach jego życia, odmalował obraz ideowca i pasjonata królowej nauk. Twierdzi on, że matematyka usprawiedliwiała istnienie Hardy'ego. Sam Hardy, za swój największy sukces uważał długoletnią współpracę z innym wybitnym matematykiem, Littlewoodem i odkrycie hinduskiego geniusza, Ramanujana (str. 23).
Ramanujan, człowiek z nizin, niewykształcony kancelista, stworzył matematykę sam. Wiele jego twierdzeń było nieznanych środowisku. Wszystko 'wylatywało mu z głowy'. Nie potrzebował liczyć. On to wiedział bez dowodu. Na szczęście Hardy poznał się na geniuszu (dostał dziwny list od Hindusa z wzorami, które początkowo uznał za kolejny bełkot szaleńca). Sprowadził do Anglii i do przedwczesnej śmierci Ramanujana, opiekował się nim pomagając mu zawodowo i prywatnie. Jedna z ich ostatnich rozmów w szpitalu wyglądała tak (str. 29):
"- Moja taksówka miała numer 1729. Odniosłem wrażenie, że to raczej nieciekawa liczba.
Na to Ramanujan odparł:
- Ależ nie, Hardy! Wcale nie! To bardzo interesująca liczba. To najmniejsza liczba, którą można przedstawić na dwa sposoby jako suma dwóch liczb podniesionych do sześcianu"
Sam Hardy w eseju skupia się na doświadczaniu piękna uprawianej nauki: "na świecie nie ma miejsca dla brzydkiej matematyki". Pokazuje własne motywacje i fascynacje. Wychodzi z założenia, że matematyka wymaga uzasadnienia nawet, jeśli dla niego jest to oczywiste. Dla Hardy'ego prawda matematyczna jest gwarancją ponadczasowości, która nie przeminie w przeciwieństwie do literatury (str. 61). Sam proces tworzenia matematyki porównuje do poezji i malarstwa, gdzie idea to szkielet struktury. Pojęciu idei poświęca sporo miejsca. Uważa je za istotny element matematyki nietrywialnej, którą charakteryzuje głębia i ogólność (str. 75). Aby jednak móc w pełni doświadczać mistycznych przeżyć, należy obcować z matematyka długie lata.
Dla poparcia własnych tez estetycznych, analizuje dwa twierdzenia, które zawdzięczamy starożytnym (str. 68-71) . Jedno Euklidesa (o nieistnieniu największej liczby pierwszej),drugie Pitagorasa (o niewymierności pierwiastka z 2). W opisie dowodu skupia się na pokazaniu fundamentu myślenia matematycznego, procesu twórczego który odsłania nowe składniki świata platońskiego, działając na odkrywcę jak narkotyk.
Końcowe partie eseju to analiza rozróżnienia matematyki czystej i stosowanej (str. 86-88) . Dla Hardy'ego tylko ta pierwsza jest ciekawa, gdyż uprawia się ją dla niej samej. Te intencje według niego, to gwarancja szczerości i pełnej wartości.
W trakcie pisania "Apologii matematyka", Hardy był w depresji. Da się to momentami wyczuć melancholijnym tonie. Jednak dominująca w tekście pasja i przekonanie o wyjątkowości matematyki, są argumentami za podejmowaniem prób przygody z matematyką, nawet przez zadeklarowanych humanistów.
Apologia matematyka Godfrey Hardy
6,0
"Po przeczytaniu „Wybrańców bogów” – genialnej książki autorstwa Leopolda Infelda, polskiego fizyka teoretycznego, będącej zbeletryzowaną historią wybitnego matematyka francuskiego, Evarista Galois, który przeżywszy jedynie 20 lat zdeklasował wszystkie sławy matematyczne..."
Pełna recenzja:
https://lebartoshe.blogspot.com/2019/10/r7-apologia-matematyka-g-h-hardy.html