Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Dziennik upadku” Michela Lauba to z pewnością ważna i wartościowa książka. Poznajemy w niej historię dziadka, ojca i syna. Dziadek przeżył Auschwitz i wyemigrował do Brazylii, gdzie urodził się jego syn. Mężczyzna unikał rozmów o Auschwitz jak tylko mógł. Mimo to przekazał traumę na syna. „Nawet nie wiem, jak udało mu się przeżyć, nie wiem, w jakim stanie wyszedł stamtąd i czy wracał do zdrowia w Polsce, czy w Niemczech, czy gdziekolwiek indziej, i jak zakombinował, żeby wsiąść w statek płynący do Brazylii, przezwyciężając, nawet nie wiem, jakiego rodzaju, problemy (…)” Bardzo doceniam „Dziennik upadku” za rozważania na temat pamięci oraz przekazywania traum z pokolenia na pokolenia. Mimo to mam wrażenie, że nie wybrzmiało to tak dobrze jak by mogło, a forma zdominowała treść. Mamy tu do czynienia z bardzo długimi, wielokrotnie złożonymi zdaniami (często na pół strony),które wybijały mnie z rytmu i utrudniały czytanie. Książka podzielona jest na kilka części, ale autor właściwie bardzo luźno trzyma się tego podziału i przeplata swoją historię z historią taty i dziadka, skacząc między jedną a drugą. Często się powtarza, wraca do tematu, dodając parę nowych myśli, co wprowadza niepotrzebny chaos i sprawia, że łatwo się tu pogubić. To bardzo dobra, przejmująca i trafna książka, która nie do końca mnie usatysfakcjonowała, jednak mimo wszystko uważam, że warto po nią sięgnąć.