Najnowsze artykuły
- ArtykułyTeatr Telewizji powraca. „Cudzoziemka” Kuncewiczowej już wkrótce w TVPKonrad Wrzesiński4
- ArtykułyCzytamy w weekend. 17 maja 2024LubimyCzytać354
- Artykuły„Nieobliczalna” – widzieliśmy film na podstawie książki Magdy Stachuli. Gwiazdy w obsadzieEwa Cieślik3
- Artykuły„Historia sztuki bez mężczyzn”, czyli mikrokosmos świata. Katy Hessel kwestionuje kanonEwa Cieślik16
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jewgienij Krinow
Źródło: publ.lib.ru
Znany jako: E. L. Krinow. E. Krinow,...Znany jako: E. L. Krinow. E. Krinow, Yevgeny Leonidovich Krinov
2
5,8/10
Pisze książki: popularnonaukowa
Urodzony: 03.03.1906Zmarły: 02.01.1984
Rosyjski radziecki astronom i geolog, ceniony badacz meteorytów. Odkryty w 1966 minerał, krynowit, został nazwany w uznaniu jego osiągnięć naukowych. Pod kierownictwem Leonida Kulika (1883-1942) brał aktywny udział w pracach nad badaniem meteorytu tunguskiego, w latach 1929-1930 w charakterze astronoma uczestniczył w najdłuższej z ekspedycji Kulika do miejsca jego upadku.
Z ważniejszych książek: Тунгусский метеорит (1949),Планеты-карлики. (Астероиды) (1952),Основы метеоритики (1955),Вестники Вселенной (1963),Железный дождь (1981). Z prac naukowych: Спектральная отражательная способность природных образований (1947).
Z ważniejszych książek: Тунгусский метеорит (1949),Планеты-карлики. (Астероиды) (1952),Основы метеоритики (1955),Вестники Вселенной (1963),Железный дождь (1981). Z prac naukowych: Спектральная отражательная способность природных образований (1947).
5,8/10średnia ocena książek autora
3 przeczytało książki autora
1 chce przeczytać książki autora
0fanów autora
Zostań fanem autoraKsiążki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma
Najnowsze opinie o książkach autora
METEORYTY OLBRZYMY Jewgienij Krinow
5,5
„Meteoryty Olbrzymy” to zaledwie 85-stronnicowa książka wydana w 1955 roku, która na swoich początkowych kartach zawiera ogólne informacje na temat meteorytów, natomiast w dalszej części możemy przyjrzeć się bliżej dwóm zdarzeniom, jakie miały miejsce na Syberii w 1908 oraz 1947 roku, a więc – odpowiednio - katastrofie tunguskiej(celowo nie używam tutaj określenia „meteoryt tunguski”, którym posługuje się autor) oraz spadkowi meteorytu Sikhote-Alin.
Zważywszy na to, ile lat już minęło od publikacji niniejszego opracowania - a co za tym idzie – przeprowadzonych do dnia dzisiejszego badań i nowych odkryć, na uwagę zasługuje fakt, iż część informacji zawarta w książce jest już nieaktualna.
Pozostawię bez komentarza krótki, aczkolwiek niezwykle zabawny kilkuzdaniowy manifest komunistyczny na końcu tejże książki.