może po prostu musisz od tego odpocząć. od wszystkiego można zmęczyć umysł. musisz sobie znaleźć inne hobby na jakiś czas i spróbować jka wyjdzie.

może po prostu musisz od tego odpocząć. od wszystkiego można zmęczyć umysł. musisz sobie znaleźć inne hobby na jakiś czas i spróbować jka wyjdzie.

To trudne,zadanie

To trudne,zadanie

może, ale nie musi. zależy jak długo trwa i jakie jeszcze symptomy są obecne.

może, ale nie musi. zależy jak długo trwa i jakie jeszcze symptomy są obecne.

https://www.wuj.pl/page,produkt,prodid,3207,strona,Niekoniecznie_depresja,katid,47.html

https://www.wuj.pl/page,produkt,prodid,3207,strona,Niekoniecznie_depresja,katid,47.html

Dziękuję :-)

Dziękuję :-)

Wspomniałeś o tym, że nie da się wyleczy od środka depresji. To nie tak, że nie zgadzam z tym stwierdzeniem. Uważam, że depresja to poważna choroba.
Zastanawiam mnie czy tylko w takim przypadku można użyć bez nadużycia słowa depresja? Jak określić stan, w którym młoda osoba straciła sens życia, odczuwa ból istnienia, smutek, straciła apetyt i jedzenie nie ma smaku?(okres ten trwał pół roku) Na skutek różnych wydarzeń, które nagromadziły się w krótkim okresie czasu. Między innymi wyparcie zdarzenia próby samobójstwa kolegi.

Wspomniałeś o tym, że nie da się wyleczy od środka depresji. To nie tak, że nie zgadzam z tym stwierdzeniem. Uważam, że depresja to poważna choroba.
Zastanawiam mnie czy tylko w takim przypadku można użyć bez nadużycia słowa depresja? Jak określić stan, w którym młoda osoba straciła sens życia, odczuwa ból istnienia, smutek, straciła apetyt i jedzenie nie ma smaku?(okres...

@Effy
Nie da się nikogo zdiagnozować na odległość, ale z tego co mi powiedziałas to stan w jakim była ta osoba depresja nie był. Symptomy i długość trwania tego stanu nie spełniają kryteriów wymaganych do stwierdzenia depresji.
Z młodymi osobami jeszcze jest ten problem, że często ciężko rozróżnić co jest symptomem jakiegoś zaburzenia a co po prostu wynikiem dojrzewania i rozwijania się płata czołowego mózgu i gospodarki hormonalnej.
To co opisalas wygląda mi na po prostu zły okres w czyimś życiu. Czasami się tak zdarza. Dzieje się wiele złego i człowiek wpada w chandrę, ale kiedy sprawy się już uspokajają, dużo rzeczy wychodzi na dobre tory to człowiek taki znów nabiera kolorów i energi na życie.
Z depresją jest inaczej. Żeby stwierdzić depresję kilka symptomów, które na nią wskazują muszą się w człowieku utrzymywać więcej jak pół roku i muszą spełniać inne warunki. I człowiek z takim zaburzeniem ma niemożliwość samemu wyjść z takiego stanu, mimo, że na przykład jego problem się rozwiązał. Człowiek taki pozostanie nadal chory. Pomoże terapia. Są różne. Musi być ta ingerencja profesjonalisty, kogoś kto się na tym zna. I najlepiej tez wsparcie rodziny bądź bliskich osób.

@Effy
Nie da się nikogo zdiagnozować na odległość, ale z tego co mi powiedziałas to stan w jakim była ta osoba depresja nie był. Symptomy i długość trwania tego stanu nie spełniają kryteriów wymaganych do stwierdzenia depresji.
Z młodymi osobami jeszcze jest ten problem, że często ciężko rozróżnić co jest symptomem jakiegoś zaburzenia a co po prostu wynikiem dojrzewania i...

Kubencjusz_z_Angmaru, Dziękuję za odpowiedź. Wiem, że nie da się kogoś zdiagnozować na odległość. Diagnozę postawiłby specjalista w gabinecie. I nie o to chodziło. Przykład miał posłużyć do wyciągnięcia wniosku ogólnego( bazuje co prawda na doświadczeniu istniejącej osoby, ale ona ma się dobrze). Więc tak jak myślałam, że jednak nie. Nie nadużyje słów, jeśli stwierdzę, że pani Beata Pawlikowska nie cierpiała na depresje i jej książeczka "Wyszłam z niemocy i depresji, ty też możesz" również zawiera treści szkodliwe. Zastanawia mnie, dlaczego dopuszczane są takie książki do publikacji. Przecież to może wielu osobą zaszkodzić, które faktycznie dotyka ta choroba. :c

Kubencjusz_z_Angmaru, Dziękuję za odpowiedź. Wiem, że nie da się kogoś zdiagnozować na odległość. Diagnozę postawiłby specjalista w gabinecie. I nie o to chodziło. Przykład miał posłużyć do wyciągnięcia wniosku ogólnego( bazuje co prawda na doświadczeniu istniejącej osoby, ale ona ma się dobrze). Więc tak jak myślałam, że jednak nie. Nie nadużyje słów, jeśli stwierdzę, że...

@Kubencjusz_z_Angmaru Ośmielę się nie zgodzić z twierdzeniem o niemożności wyjścia samemu z depresji. Przecież psycholog czy psychoterapeuta też sam nie wyrwie nikogo z tego stanu, nie poda choremu kilku magicznych rozwiązań, dzięki którym pacjent zostanie cudownie uzdrowiony. Może jedynie dać wskazówkę, naprowadzić, pomóc, ale to do chorego należy najtrudniejsza i najistotniejsza część wędrówki po korytarzach własnego umysłu – nikt tego za niego nie zrobi.
Właśnie przez tę wyjątkowość każdego przypadku nie jest możliwe znalezienie uniwersalnego środka dla wszystkich, dlatego wszelkie poradniki, które próbują wmówić, iż takie lekarstwo posiadają, są kłamstwem.
Jakkolwiek do osoby w depresji należy zrozumienie samego siebie. Bez pomocy z zewnątrz może być mu trudniej, w wielu przypadkach zapewne szybciej zakończy się zgonem niż własnoręcznym wyleczeniem, stąd rozumiem motywy użycia takiego uogólnienia, lecz w ciągu dalszym - nie jest to niemożliwe. Niebezpieczne? Prawdopodobnie. Trudne? Z pewnością. Ale nie niemożliwe.
Tak jak nauczyciel nie wtłoczy na siłę wiedzy do głowy ucznia, ale uczeń sam może pojąć pewne rzeczy bez mentora, po prostu będzie miał bardziej po górkę.

@Kubencjusz_z_Angmaru Ośmielę się nie zgodzić z twierdzeniem o niemożności wyjścia samemu z depresji. Przecież psycholog czy psychoterapeuta też sam nie wyrwie nikogo z tego stanu, nie poda choremu kilku magicznych rozwiązań, dzięki którym pacjent zostanie cudownie uzdrowiony. Może jedynie dać wskazówkę, naprowadzić, pomóc, ale to do chorego należy najtrudniejsza i...

@Effy
nie znam niestety tej książki pani Pawlikowskiej. widziałem jedynie okładkę w księgarni. może miała depresję. tego po prostu nie wiem. takie poradniki i książki można sobie czytać, jeśli ktoś potraktuje je z przymrużeniem oka. jeśli jednak chcemy czegoś akademickiego o depresji to czytajmy książki, które mają bibliografię pełną badań przeprowadzonych przez specjalistów, które były sprawdzone przez innych specjalistów. a najbezpieczniej jest czytać same badania i wyniki eksperymentów, jednak one są rzadko
tłumaczone i często trzeba płacić za dostęp do bazy danych z nimi. ja na uczelni mam taki dostęp darmowy do setek tysięcy badań z zakresu szeroko pojętej psychologii, to akurat mam szczęście.

@Effy
nie znam niestety tej książki pani Pawlikowskiej. widziałem jedynie okładkę w księgarni. może miała depresję. tego po prostu nie wiem. takie poradniki i książki można sobie czytać, jeśli ktoś potraktuje je z przymrużeniem oka. jeśli jednak chcemy czegoś akademickiego o depresji to czytajmy książki, które mają bibliografię pełną badań przeprowadzonych przez...

@Almara
chyba się trochę nie zrozumieliśmy, ja nigdzie nie mówiłem, że jest uniwersalny poradnik na depresję, a tym bardziej nie polecałem omawianego tu poradnika i się z nim nie zgadzałem.
i tak, masz rację dużo ludzi wychodzi z depresji samych, bez pomocy specjalistów, ale też nie wiemy ile pomocy otrzymali od swoich bliskich bądź ukochanych, a to też się liczy jako pomoc z zewnątrz i to są przypadki lekkiej lub średniej depresji. ja pisałem o przypadkach ciężkich i chronicznych. tu też się mogą zdarzyć wyjątkowe "cuda", zawsze jest możliwość.
problem pojawia się w tym, że depresja coraz częściej powraca. jest to rosnący przypadek. czasem nawet lata po rzekomo wyleczonej depresji potrafi ona wrócić, czasem zupełnie sama z siebie. a to dlatego, że depresja to choroba. jak rak. mózgi osób z depresją przechodzą biologiczne zmiany. przeprowadzono badania, które wskazują, że nawet mózgi osób wyleczonych z depresji długi czas temu reagują bardzo podobnie jak mózgi osób chorych obecnie i inaczej niż mózgi osób nigdy na depresję nie chorych.
sama nazwa depresja zawiera w sobie szerokie spektrum kilku podtypów, wiele czynników i symptomów. tak jak na przykład nowotwór.
nie obraź się proszę, ale chyba nie masz zbyt dużego pojęcia na czym polegają terapię. na pewno nie na dawaniu wskazówek i popychaniu osoby na właściwe tory. terapia jest po to, żeby terapeuta razem z pacjentem wszedł do jego umysłu i żeby razem odnaleźli źródło problemu i je zniszczyli. nie na każdego działa każda terapia. depresję leczy się na kilka sposobów: farmaceutycznie (co zazwyczaj stanowczo odradzam, bo wyniki nowych badań dowodzą, że równie dobre wyniki w walce z depresją daje spożywania placebo jak i prawdziwych antydepresantów), terapią elektrokonwulsywną i innymi stymulacjami mózgu, terapią kognitywno behawioralną, terapią interpersonalną, aktywacją behawioralną, czy rodzinną terapię. wierz mi, gdyby terapia polegała na tym co opisywałaś, to nikt nie trudziłby się z odkrywaniem i stosowaniem tak wielu różnych podejść do jednego problemu.

@Almara
chyba się trochę nie zrozumieliśmy, ja nigdzie nie mówiłem, że jest uniwersalny poradnik na depresję, a tym bardziej nie polecałem omawianego tu poradnika i się z nim nie zgadzałem.
i tak, masz rację dużo ludzi wychodzi z depresji samych, bez pomocy specjalistów, ale też nie wiemy ile pomocy otrzymali od swoich bliskich bądź ukochanych, a to też się liczy jako...

Ja też nigdzie nie twierdziłam, że polecasz poradniki. To był mój dopisek na marginesie, gdyby ktoś moją wypowiedź błędnie zinterpretował jako uznanie dla poradników. Proszę tę wzmiankę zignorować, jeśli wprowadziła zbyt duży zamęt.
Znam wszystkie metody, które wymieniłeś. Moje słowa typu ,,wskazówki’’ były pewnym uproszczeniem, ponieważ chciałam uniknąć rozbijania się na setki szczegółów. Absolutnie nie nokautuję tu terapii jako czegoś bezużytecznego – chciałam jedynie zwrócić uwagę na to, co sam napisałeś – psychoterapeuta/psycholog pomaga osobie chorej odkryć to, co już w niej siedzi. Ale nie zrobi tego przy całkowitej bierności i zamknięciu pacjenta, więc tu leży jego inicjatywa, aby sam zechciał się otworzyć na własną psychikę. Człowiek nie jest zdolny, aby wejść do głowy drugiej osoby. Może operować jedynie na tym, co zostanie mu udostępnione oraz swoich własnych wyostrzonych zmysłach i wiedzy. A żeby do tego doszło, pacjent sam musi zechcieć mu to ułatwić poprzez dostęp, bo z jednostki całkowicie zamkniętej niewiele raczej da się wyciągnąć. Żeby pacjent chciał pozwolić na wejście w jego świat, sam musi też znać choćby podstawy, jakieś szczątkowe informacje o samym sobie – taki swoisty klucz. A już te informacje mogą okazać się zbyt bolesne, aby chory chciał się z nimi zmierzyć. Tak samo przy każdej innej świadomości, jaką dany psycholog chce pomóc odkryć, ale pacjent zwyczajnie się przed nią broni. I jest to bariera, którą musi pokonać sam. Inni mogą mu pomóc, ale nie zrobią tego za niego. I to właśnie miałam na myśli.
Nie uznaję terapii za bezwartościowe – po prostu chciałam sprostować, że nie są jedyną rzeczą, od której chory jest uzależniony, aby wyjść ze swojego stanu, ponieważ takie coś dwa razy podkreśliłeś to w swoich wypowiedziach dość zdecydowanym tonem. Rozumiem motywy tego podkreślenia, ale mimo wszystko darzę pewną niechęcią tak definitywnie stawiane tezy,które nie są całkowitą prawdą.

Czy dysponujesz może jakimiś źródłami badań na temat słabej skuteczności farmakoterapii? Nigdy na to nie trafiłam. Zgaduję, że taki efekt mógł wystąpić głównie przy depresji reaktywnej. Ponadto, zawsze mi się zdawało, że leki też nigdy nie miały być rozwiązaniem problemu, a jedynie dostarczyć pewnej ilości energii potrzebnej do samego zmierzenia się z problemem, bo chory często w ogóle jej nie posiada w wystarczających ilościach.

Ja też nigdzie nie twierdziłam, że polecasz poradniki. To był mój dopisek na marginesie, gdyby ktoś moją wypowiedź błędnie zinterpretował jako uznanie dla poradników. Proszę tę wzmiankę zignorować, jeśli wprowadziła zbyt duży zamęt.
Znam wszystkie metody, które wymieniłeś. Moje słowa typu ,,wskazówki’’ były pewnym uproszczeniem, ponieważ chciałam uniknąć rozbijania się na...

Kubencjusz_z_Angmaru, W nie całości znam książce. Dzięki. Mają uczelnia też udostępnia darmowy dostęp do badań Sprawdziłam mam dostęp do badań dotyczących także psychologicznych np. Body Mass Index (BMI) and risk of depression in adults: A systematic review and meta-analysis of longitudinal studies (2018) Brzmi ciekawie.
Zupełnie inny kierunek studiuje, więc pewnie mam dostęp do mniejszej ilości badań, ale i tak jest tego pełno.

Kubencjusz_z_Angmaru, W nie całości znam książce. Dzięki. Mają uczelnia też udostępnia darmowy dostęp do badań Sprawdziłam mam dostęp do badań dotyczących także psychologicznych np. Body Mass Index (BMI) and risk of depression in adults: A systematic review and meta-analysis of longitudinal studies (2018) Brzmi ciekawie.
Zupełnie inny kierunek studiuje, więc pewnie mam...

Mnie kojarzą się słowa prof. Kępińskiego, o tym kiedy on uważa, że pacjent jest zdrowy. Wtedy kiedy przychodzi i uważa sugestie lekarza jako własne i wręcz się spiera, że zawsze tak było. Czy ktoś jest w depresji, czy nie może określić tylko wyłącznie specjalista. Dlatego jak ktoś mówi, że miał depresją, ale z tego wyszedł sami, to mam pewne wątpliwości. Wydaje mnie się, że jest jakaś różnica między depresją, a stanami depresyjnymi. Znałam kiedyś kobietę. Z zewnątrz była kobietą spełnioną, inteligentną. Miała jednak kłopoty ze snem i kłopoty z sercem. Objechała wszystkich znanych kardiologów i każdy stwierdził, że układ krwionośny ma w bardzo dobrym stanie. Wreszcie któryś skierował ją na psychoterapię. Przyjechała ze stwierdzeniem, że nie wie po co ona tu jest. Pomału dochodziła do tego, że jest w dobrym miejscu i cierpi na depresję. To czasami jak z alkoholikami, najtrudniej najtrudniej zaakceptować ten fakt przed samym sobą, a później rozpocząć trudną i bolesną drogę na zewnątrz.

Mnie kojarzą się słowa prof. Kępińskiego, o tym kiedy on uważa, że pacjent jest zdrowy. Wtedy kiedy przychodzi i uważa sugestie lekarza jako własne i wręcz się spiera, że zawsze tak było. Czy ktoś jest w depresji, czy nie może określić tylko wyłącznie specjalista. Dlatego jak ktoś mówi, że miał depresją, ale z tego wyszedł sami, to mam pewne wątpliwości. Wydaje mnie się, że...

@Almara
no ja już pisałem w odpowiedzi do innego użytkownika, że pacjent musi mieć nadzieję na zmiany na lepsze, bo jeśli jej nie ma, nie zawsze da się pomóc, ale mimo to, trzeba próbować.
i nie zgadzam się, że psycholog nie może wejść do umysłu pacjenta. może, a wręcz powinien. specjalista jest szkolony po to by obejść wszelkie bariery, zburzyć mury i odnaleźć źródło problemu i przedstawić je pacjentowi razem z programem wyjścia na dobre.
a jeśli chodzi o terapie to nie mówiłem, że chory jest od nich uzależniony. mówiłem tylko, że ciężkiej depresji nie da się wyleczyć tylko od środka. potrzebna jest pomoc kogoś z zewnątrz, a najlepiej specjalisty. i ja zdaję sobie z tego sprawę, że są ludzie na których żadna terapia nie zadziała. także nie uważam, żebym gdzieś zakrzywiał prawdę.
a jeśli chodzi o te leki to źródeł nie mam przy sobie. omawialiśmy to podczas zajęć z psychologii abnormalnej kilkukrotnie z naszą profesor. a kopię tego gdzieś zapodziałem po skończeniu semestru.
leki jako forma terapii miały być rozwiązaniem problemu, równemu innym terapiom, albo być wspomagaczem przy innej terapii. a to dlatego, że jak wspomniałem depresja biologicznie zmienia nasz mózg, a leki miały w założeniu przywrócić balans w tym mózgu. ale mają po prostu za dużo efektów ubocznych, które często są leczone innymi substancjami o przeciwnym działaniu i czasem to fatalne kółko się zamyka.

@Almara
no ja już pisałem w odpowiedzi do innego użytkownika, że pacjent musi mieć nadzieję na zmiany na lepsze, bo jeśli jej nie ma, nie zawsze da się pomóc, ale mimo to, trzeba próbować.
i nie zgadzam się, że psycholog nie może wejść do umysłu pacjenta. może, a wręcz powinien. specjalista jest szkolony po to by obejść wszelkie bariery, zburzyć mury i odnaleźć źródło...

@Effy
brawo, masz dostęp to korzystaj. najlepiej takie peer reviewed. niestety nie wiem jakby to po polsku określić. chodzi o to, że badania były sprawdzone przez inny zespół. albo zwracaj też uwagę kto badania fundował i jaki subiektywizm określili badacze w swoim eksperymencie.

@Effy
brawo, masz dostęp to korzystaj. najlepiej takie peer reviewed. niestety nie wiem jakby to po polsku określić. chodzi o to, że badania były sprawdzone przez inny zespół. albo zwracaj też uwagę kto badania fundował i jaki subiektywizm określili badacze w swoim eksperymencie.

Kubencjusz_z_Angmaru, Jak widać nie tylko humanistyczne kierunki mają dostęp do nich. Tam ten artykuł brzmi sensownie, że istnieje korelacja między wskaźnikiem BMI (otyłość).
Znalazłam na stronie Elsevier, z której wynika, że stosują peer reviewed . "Elsevier relies on the peer review process to uphold the quality and validity of individual articles and the journals that publish them."
Do badań, które mają konflikt interesów podchodzę z ostrożnością. Dobrze jest sprawdzić kilka innych badań o podobnym temacie i czy wnioski się pokrywają.

Kubencjusz_z_Angmaru, Jak widać nie tylko humanistyczne kierunki mają dostęp do nich. Tam ten artykuł brzmi sensownie, że istnieje korelacja między wskaźnikiem BMI (otyłość).
Znalazłam na stronie Elsevier, z której wynika, że stosują peer reviewed . "Elsevier relies on the peer review process to uphold the quality and validity of individual articles and the journals that...

@Kubencjusz_z_Angmaru
Wchodzenie w czyjaś psychikę w takim kontekście jak najbardziej może pozwolić na dotarcie do sedna problemu pacjenta, lecz jest to zależne od kompetencji samego terapeuty, który wchodzi tu w rolę jedynie gościa. Zgodzę się, że jeśli mamy do czynienia ze świetnym specjalistą, to jest w stanie choćby siłą wyciągnąć daną osobę z jej bagna. A przynajmniej większość osób.
,,ciężkiej depresji nie da się wyleczyć tylko od środka’’ – skoro czegoś nie da się zrobić bez x, tzn. że proces ten jest uzależniony od x. Jeśli nie da się wyjść z ciężkiej depresji bez pomocy z zewnątrz to znaczy, że jednostka jest uzależniona od pomocy z zewnątrz, jeśli chce wyjść z depresji (bez jednoczesnej gwarancji, że go to uzdrowi). – z tą drobnostką właśnie się nie zgodziłam i wciąż nie zgadzam, bo uważam, że zależy to w dużej mierze od samej osoby. Choć depresja sama w sobie ma swoje ustalone kryteria, to jest tworzona na matrycy indywidualnej jednostki, więc jedynie nie zgadzam się z tym, aby dla każdego było to absolutnie niemożliwe.
Jako sama terapia leki to faktycznie kiepskie rozwiązanie, jeśli źródło wciąż ma się dobrze, ale w lekach jako wspomagaczu - jeżeli zostaną uznane za przydatne przez psychiatrę - nie widzę nic złego, w momencie, gdy ktoś bez poprawionej chemii w ogóle nie potrafi ruszyć. Oczywiście, terapia również pomaga poprawić tę chemię, lecz innymi metodami i w niektórych przypadkach mogą okazać się zbyt powolne. Inną sprawą są lekarze, którzy rozdają proszki jak cukierki, bo to łatwe, ale to już raczej kwestia złych specjalistów. W każdym razie dziękuję za informację.

@Kubencjusz_z_Angmaru
Wchodzenie w czyjaś psychikę w takim kontekście jak najbardziej może pozwolić na dotarcie do sedna problemu pacjenta, lecz jest to zależne od kompetencji samego terapeuty, który wchodzi tu w rolę jedynie gościa. Zgodzę się, że jeśli mamy do czynienia ze świetnym specjalistą, to jest w stanie choćby siłą wyciągnąć daną osobę z jej bagna. A przynajmniej...

@Almara Zgadzam się z Tobą, że głównie to zależy od samej osoby, ale jest potrzebna pomoc.Może to być x, y lub grupa. Ktoś, kto widzi wszystko bez emocji i z pewnego oddalenia. Ktoś, kto może zauważyć rzeczy, które nam umykają lub nie chcemy zauważyć. Nie traktowałabym w formie uzależnienia, ale jako pomoc, by spojrzeć z innej perspektywy, zrozumieć pewne rzeczy.

@Almara Zgadzam się z Tobą, że głównie to zależy od samej osoby, ale jest potrzebna pomoc.Może to być x, y lub grupa. Ktoś, kto widzi wszystko bez emocji i z pewnego oddalenia. Ktoś, kto może zauważyć rzeczy, które nam umykają lub nie chcemy zauważyć. Nie traktowałabym w formie uzależnienia, ale jako pomoc, by spojrzeć z innej perspektywy, zrozumieć pewne rzeczy.

@jatymyoni Ależ ja naprawdę nie zaprzeczam, że odpowiednio dobrana pomoc jak najbardziej może dawać pozytywne efekty. Po prostu nie uważam jej za niezbędną w każdym przypadku.
Inny punkt widzenia się przydaje, chociaż może być mało przydatny przy depresjach, w których źródło wcale nie leży w czyichś myślach czy sposobie postrzegania świata oraz dominuje apatia.
Chociaż źle przedstawiony odmienny punkt widzenia może też nie przydać się przy depresji, w której człowiek jest całkowicie pochłonięty swoimi przekonaniami, które są dla niego oczywiste jak dla nas prawa fizyki.
No, ale to już kwestia dobrze dobranej pomocy.

@jatymyoni Ależ ja naprawdę nie zaprzeczam, że odpowiednio dobrana pomoc jak najbardziej może dawać pozytywne efekty. Po prostu nie uważam jej za niezbędną w każdym przypadku.
Inny punkt widzenia się przydaje, chociaż może być mało przydatny przy depresjach, w których źródło wcale nie leży w czyichś myślach czy sposobie postrzegania świata oraz dominuje apatia.
Chociaż źle...

@Almara
dobrze, swoim matematycznym równaniem wykazałaś, że mówiłem, że jest niemożliwe, ale jednocześnie ja też wcześniej mówiłem, że zawsze może się zdarzyć pewien wyjątek, albo dwa. to nie zmienia i tak kwestii pomocy ogólnej dla ogółu chorych na depresję.
jeśli zaś chodzi o leki to nawet lekarze rodzinni mogą przepisywać psychotropy, co jest sporym absurdem. nie powinno tego być. i też trzeba się raczej leczyć albo u psychiatry, albo u psychologa, bo coś mi się wydało, że mówisz, że można i tu i tu i to uzupełniać nawzajem. psychologowie kliniczni też mogą przepisywać leki, jeśli uznają to za konieczne. a szczerze mówiąc, psychiatrzy często sami nie wiedzą co robią. do tej pory tak naprawdę nie potrafią ustalić szczegółowych kryteriów wielu zaburzeń, w tym depresji, więc zapraszają na spotkania psychologów i im proponują pisanie tych kryteriów, żeby samym mieć czyste ręce.

jeszcze tylko mały komentarz do Waszej małej dyskusji @Almara & @jatymyoni

trzeba pamiętać, że nasze opinie są bardzo subiektywne. każde z nas ma swoje za sobą. dlatego właśnie przy leczeniu zaburzeń przydaje się ktoś obcy, obiektywny i posiadający odpowiednią wiedzę. to dużo pomaga, pozwala często dostrzec pacjentowi wiele rzeczy, na które wcześniej był ślepy i wnosi do takiego chorego umysłu, powiew świeżego, czystego powietrza.

@Almara
dobrze, swoim matematycznym równaniem wykazałaś, że mówiłem, że jest niemożliwe, ale jednocześnie ja też wcześniej mówiłem, że zawsze może się zdarzyć pewien wyjątek, albo dwa. to nie zmienia i tak kwestii pomocy ogólnej dla ogółu chorych na depresję.
jeśli zaś chodzi o leki to nawet lekarze rodzinni mogą przepisywać psychotropy, co jest sporym absurdem. nie...

Gdyby terapia była jedynym możliwym wyjściem z problemów psychicznych, to już wszyscy bylibyśmy martwi. Proszę nie przeceniajmy jej. Zawsze warto spróbować terapii, ale nie jest tak, że dla każdego jest zbawieniem. Większość pracy odbywa się w środku pacjenta. Z drugą osobą analizuje trudne obszary, które bez niej i tak by analizował. Przypadki w szpitalach psychiatrycznych, pacjent bez inicjatywy, nie myjący się, terapeuta, który przychodzi do niego i porusza go do życia - zgodzę się. W przypadku depresji średniej, chory robi naprawdę większość roboty sam. Człowiek z depresją chodzący do szkoły, pracy, musi czekać miesiącami na terapię NFZ, albo zdobywać środki na terapię prywatną, kilku pierwszych terapeutów/psychologów często w ogóle nie umie mu pomóc. Cała inicjatywa, trudny dobór metody leczenia i profesjonalisty, dobór psychiatry a czasem i konkretnych leków ("to zostawiamy te czy próbujemy jakieś inne?"), 99% pracy psychologicznej jest po stronie pacjenta. Jeśli samemu chodzimy w kółko, zawsze warto spróbować tej czy innej terapii, dać szansę osobie z zewnątrz - często naprawdę przynosi wsparcie. Ale to nie jest tak, że terapia jest jakimś warunkiem wyjścia z depresji, a chorzy którzy wyzdrowieli bez niej - ewenementem. Terapia jest po prostu kolejnym wzmacniającym organizm lekarstwem. Nastawiona na dużo trwalsze efekty niż poradniki "wyzdrowiej w godzinę". Nie jest warunkiem wyzdrowienia.

Gdyby terapia była jedynym możliwym wyjściem z problemów psychicznych, to już wszyscy bylibyśmy martwi. Proszę nie przeceniajmy jej. Zawsze warto spróbować terapii, ale nie jest tak, że dla każdego jest zbawieniem. Większość pracy odbywa się w środku pacjenta. Z drugą osobą analizuje trudne obszary, które bez niej i tak by analizował. Przypadki w szpitalach...

@Doris Zgadzam się z Tobą, że większość terapii odbywa się w środku pacjenta. Natomiast nie zgadzam się, że i bez terapii pacjent i tak analizuje trudne obszary. Bardzo często sam ich nie widzi, albo po prostu sprawiają mu ból. Mówi: :"Było, minęło, nie warto się w tym babrać". Choć nie twierdzę, że takich ludzi nie ma. Natomiast osobną sprawą jest dostępność leczenia.

@Doris Zgadzam się z Tobą, że większość terapii odbywa się w środku pacjenta. Natomiast nie zgadzam się, że i bez terapii pacjent i tak analizuje trudne obszary. Bardzo często sam ich nie widzi, albo po prostu sprawiają mu ból. Mówi: :"Było, minęło, nie warto się w tym babrać". Choć nie twierdzę, że takich ludzi nie ma. Natomiast osobną sprawą jest dostępność...

Są osoby, które wolą nie rozmyślać nad problemami - może dla nich terapia mówiona jest strzałem w dziesiątkę. Znam natomiast sporo osób (i sama do nich należę) wysoko wrażliwych, które same wielokrotnie sięgają po pomoc, bo chociaż myślą o swoich problemach ustawicznie i w mierzą się z nimi w życiu, to nadal nie mogą się poukładać. Dla mnie to jest typowy pacjent zgłaszający się na terapię - kobieta, która sobie nie radzi, a nie za mało myśli o trudnych obszarach. Może terapia pomaga przez to, że po prostu nie jesteśmy sami z problemem, a nie przez to, że ktoś ma cudowny wgląd, widzi więcej, niż my widzimy, albo bardziej nam zależy na naszym wyleczeniu? Próbowałam wielu terapii, skończyłam psychologię, i sama nie znam odpowiedzi na te pytania. Jedyne, co rozumiem, to jak wiele terapeutów ma w sobie taką butę, że wie coś lepiej na temat pacjenta. To absolutnie nie pomaga. To nie oni uleczają pacjenta, to pacjent robi im przysługę, że wpuszcza ich do swojego świata, do swoich problemów - ogromnie się odsłania ze swoimi prywatnymi sprawami, z którymi on i tak "terapeutyzuje się" na codzień, a w gabinecie jest tylko 50 min w tygodniu i pokazuje jedynie fragment swojego życia, swoich uczuć. Dotknęła mnie twoja wypowiedź o tym, że pacjent wyzdrowiał, kiedy sugestie lekarza uważa za swoje własne. Terapia nie działa w ten sposób, a terapeuta, który pomyślałby z dumą "o ho, wreszcie posłuchał i uważa to za własne sugestie, a nie moje" nadawałby się do kosza. I prawdopodobnie w istocie od początku nie słuchał pacjenta, tylko jest różnica pomiędzy "wiedzieć, jak ma być" a dojściem do tego w praktyce.

Jeśli ktoś ma dotkliwą depresję, powinien znaleźć się pod opieką profesjonalisty. Ale jeżeli ktoś wyszedł z tego sam, tylko się cieszyć! Tyle zaoszczędzonych pieniędzy. Prawdopodobnie zrobił to samo - zmiany w życiu, wsparcie otoczenia, analiza swoich uczuć, odpalenie naturalnych terapeutycznych mechanizmów, etc. Zdrowienie to jest suma wszystkich czynników, a terapeuta jest tylko i wyłącznie pomocnikiem w zdrowieniu - bardzo potrzebnym, jeśli o kogoś się boimy - ale nie osobą bardziej świadomą problemów pacjenta albo zmotywowaną. Jeżeli inicjatywa do podjęcia terapii jest po stronie pacjenta, nie jest to terapia narzucona, prawdopodobnie terapeuta pełni jedynie rolę gościa w życiu tej osoby. Dla ciebie pacjent to z zasady ktoś, kto się nie chce przyjrzeć swojemu życiu, ucieka od tego i zasługuje na traktowanie "z góry" przez terapeutę, który jako jedyny go może ocalić. Kompletnie się nie mogę z tym zgodzić i uważam, że jest to bardzo złe nastawienie terapeutyczne. I brak pokory, bardzo przydatnej w kontakcie z cierpiącym człowiekiem.

Są osoby, które wolą nie rozmyślać nad problemami - może dla nich terapia mówiona jest strzałem w dziesiątkę. Znam natomiast sporo osób (i sama do nich należę) wysoko wrażliwych, które same wielokrotnie sięgają po pomoc, bo chociaż myślą o swoich problemach ustawicznie i w mierzą się z nimi w życiu, to nadal nie mogą się poukładać. Dla mnie to jest typowy pacjent...

@Doris
w swojej odpowiedzi zdajesz się mieszać wypowiedzi moje i paru innych osób i ciężko mi się odnieść, bo nie wiem który zarzut jest przeciwko mnie.
ale powiem tak.
to prawda, że to człowiek sam w sobie musi wykonać większość pracy w drodze do poprawy zdrowia psychicznego. ale to, że jest to większość, nie znaczy, że jest to najważniejsza część procesu leczenia. a najważniejsza, choć jak mówiłaś nie zawsze konieczna jest odpowiednia terapia. i nie możesz zarzucić, że jest to złe podejście, bo jest to podejście jak najbardziej odpowiednie ze współczesną etyką.
wiadomo, że jest wiele złych specjalistów, zwłaszcza, ostatnimi czasy, kiedy to nastąpił prawdziwy wysyp amatorów psychologów po studiach. ale te złe jabłka nie mogą wpływać na błędne postrzegania psychologów i terapii ogólnie, ani tym bardziej odbierać im znaczenia w procesie leczenia. tak samo jak nie może na to wpływać nasza subiektywna opinia wynikająca z przykrych doświadczeń, jakie przeżyliśmy z psychologami ze względu na naszą chorobę.

posługując się statystykami amerykańskimi, 25% kobiet było w dzieciństwie ofiarami przemocy seksualnej. 20% mężczyzny było w dzieciństwie ofiarami przemocy seksualnej. a to są,te statystki o których wiemy, wierzchołek góry lodowej. większość z nich oczywiście nie dostała pomocy psychologicznej. i z tego wynikają dziesiątki różnych zaburzeń, depresje, zaburzenia odżywiania, PTSD i wszelkiej maści zaburzenia natury seksualnej, jak na przykład dysorgazmia, czy impotencja. i teraz powstaje pytanie, czy ci ludzie musieliby cierpieć na to wszystko, gdyby dostali odpowiednie wsparcie psychologiczne? większość z nich na pewno nie. nie doceniamy terapii, nie doceniamy pomocy jaka może płynąć od psychologów. i społeczeństwo amerykańskie i polskie cierpi na brak, niedobór pomocy psychologicznej. tego wszystkiego jest za mało, wydaje się to obce, uwłaczające i nieważne. dlatego taka duża niechęć do zaczerpnięcia z tej pomocy.
a po co się tak naprawdę męczyć samemu z zaburzeniami, nawet jeśli jest szansa, że wyjdziemy z tego sami, skoro są środki by wyzdrowieć łatwiej i szybciej. ale my jako społeczeństwo nie potrafimy rozmawiać. ani sami ze sobą, ani między sobą.

@Doris
w swojej odpowiedzi zdajesz się mieszać wypowiedzi moje i paru innych osób i ciężko mi się odnieść, bo nie wiem który zarzut jest przeciwko mnie.
ale powiem tak.
to prawda, że to człowiek sam w sobie musi wykonać większość pracy w drodze do poprawy zdrowia psychicznego. ale to, że jest to większość, nie znaczy, że jest to najważniejsza część procesu leczenia. a...

Dzięki za odpowiedź. Bardziej niż stawiać zarzuty, chciałam bardziej zabrać swój głos w dyskusji w sprawie tego, czy "nie da się samemu wyjść z depresji". Potem odnosiłam się bardziej @jatymyoni, bo niektóre zdania przypominają mi o nastawieniu terapeutycznym, którego bardzo nie lubię - w którym pacjent tylko broni mechanizmami obronnymi się przed wyzdrowieniem i gdyby nie długotrwała praca terapeuty nad nim, nigdy by nie pokonał swoich problemów. Uważam, że każda osoba planująca zajmować się pomocą powinna być bardzo ostrożna, żeby tego nie robić.

Zgadzam się z tym co mówisz i dlatego mimo sceptycyzmu mam motywację, żeby jako absolwent znaleźć zastosowanie psychologii/metody, które do mnie przemawiają i coś działać - to zawsze będzie kropla w morzu, ale może paru osobom pomogę, ważne, żeby nie szkodzić, znać swoje kompetencje i się dokształcać/być otwartym na feedback.

Sceptycyzm bierze się stąd, że mam wrażenie, że za kilkadziesiąt lat będziemy myśleć o dzisiejszych metodach terapii/psychologii tak jak myślimy o medycynie poprzednich wieków. To metody dalekie od doskonałości. Terapeuci próbują pomóc, najlepiej jak mogą, wspierając się metodami, jednak wciąż powstają nowe terapie, bo obecne wiążą się z dużymi kosztami finansowymi/czasu/emocjonalnymi i nie każdemu przynoszą efekty. Tak jak mówię - warto to robić - jednocześnie zmieniając świat na mniej toksyczny, w którym nie ma takiego wysypu zaburzeń in the first place. Warto promować terapię jako coś normalnego i pomocnego, jednocześnie bez promowania idei, że każdy _musi_ przejść terapię, żeby wystarczająco dobrze żyć.

Dzięki za odpowiedź. Bardziej niż stawiać zarzuty, chciałam bardziej zabrać swój głos w dyskusji w sprawie tego, czy "nie da się samemu wyjść z depresji". Potem odnosiłam się bardziej @jatymyoni, bo niektóre zdania przypominają mi o nastawieniu terapeutycznym, którego bardzo nie lubię - w którym pacjent tylko broni mechanizmami obronnymi się przed wyzdrowieniem i gdyby nie...

@Kubencjusz_z_Angmaru
 A nie można łączyć? Nigdy nie słyszałam o żadnej zasadzie/prawie, które by tego zakazywało, ale jeśli takowe jest to mój błąd, nie wiedziałam.
Jakkolwiek jeśli nie ma, nie widzę powodu, aby tylko jedno leczenie wdrażać. Oczywiście, bardzo istotne będzie tu dobre przekaźnictwo informacji od specjalisty do specjalisty - nie znam się na konkretnych procedurach, aby je rozwijać, ale zapewne w tym punkcie mogłyby wyjść największe problemy.
Lecz uważam, że dobrze dobrane leki jak najbardziej mogą pomóc właśnie po to, aby choć trochę uaktywnić pacjenta, bo do samej terapii i introspekcji też trzeba mieć siły.
Przyznam, że pierwszy raz spotykam się z tym, że osoba bez ukończenia medycyny może wypisać receptę. Zaś lekarz rodzinny moim zdaniem w ogóle przynosi więcej szkód niż korzyści. Dziwię się, że osobom niewyspecjalizowanym w ogóle pozwala się na wypisywanie poważniejszych leków.

@Kubencjusz_z_Angmaru
 A nie można łączyć? Nigdy nie słyszałam o żadnej zasadzie/prawie, które by tego zakazywało, ale jeśli takowe jest to mój błąd, nie wiedziałam.
Jakkolwiek jeśli nie ma, nie widzę powodu, aby tylko jedno leczenie wdrażać. Oczywiście, bardzo istotne będzie tu dobre przekaźnictwo informacji od specjalisty do specjalisty - nie znam się na konkretnych...

@Doris źle mnie zrozumiałaś, nie chodzi tu o mechanizmy obronne. Słowa cytowane przez zemnie napisał psychiatra prof. Antoni Kępiński w swojej książce, chyba "Poznanie chorego"

@Doris źle mnie zrozumiałaś, nie chodzi tu o mechanizmy obronne. Słowa cytowane przez zemnie napisał psychiatra prof. Antoni Kępiński w swojej książce, chyba "Poznanie chorego"

@Doris
niestety, jest tak jak mówisz. te metody nie są doskonałe. system jest pełen luk, dziur i niepotrzebnych zawiłości. no, ale to nie zmienia faktu, że jak mawiał generał MacArthur, "dobry plan wykonany dziś jest lepszy niż perfekcyjny plan wykonany za tydzień". nie ma co czekać na poprawę, wykorzystujmy co mamy.

@Doris
niestety, jest tak jak mówisz. te metody nie są doskonałe. system jest pełen luk, dziur i niepotrzebnych zawiłości. no, ale to nie zmienia faktu, że jak mawiał generał MacArthur, "dobry plan wykonany dziś jest lepszy niż perfekcyjny plan wykonany za tydzień". nie ma co czekać na poprawę, wykorzystujmy co mamy.

@Almara
no nie ma takiej zasady. po prostu właśnie z komunikacją będzie ciężko, rzadko się spotyka psychiatrę, który jest chętny współpracować z psychologiem i nie wtrącać swoich sposobów do procesu leczenie, itd. to prawdopodobnie będzie mieszanka wybuchowa.
ja mówiłem o sytuacji w Stanach, gdzie niektórzy psycholodzy bez medycyny mogą wypisywać recepty.
dobrze dobrane leki są w stanie pomóc osobie, ale żeby dobrze dobrać takie leki to tylko czasami się zdarza, żeby jeszcze nie było efektów ubocznych, które pogorszą sytuację. tu mówię tylko o depresji, bo wiadomo, że wiele innych zaburzeń da się leczyć, lub wstrzymywać symptomy tylko lekami. no, ale jeśli placebo ma taki sam efekt na ludziach jak antydepresanty, to też bym z tym efektem nie przesadzał. a inne badania tez wykazują, że dobrej jakości omega-3 jeśli spożywana regularnie przez ludzi z depresją ma jeszcze lepsze efekty niż antydepresanty.
moje podejście jest po prostu bardzo podejrzliwe w stosunku do antydepresantów. są wśród psychologów różne szkoły.

@Almara
no nie ma takiej zasady. po prostu właśnie z komunikacją będzie ciężko, rzadko się spotyka psychiatrę, który jest chętny współpracować z psychologiem i nie wtrącać swoich sposobów do procesu leczenie, itd. to prawdopodobnie będzie mieszanka wybuchowa.
ja mówiłem o sytuacji w Stanach, gdzie niektórzy psycholodzy bez medycyny mogą wypisywać recepty.
dobrze dobrane...

@Kubencjusz_z_Angmaru
Ah, w Stanach, ja myślałam cały czas o Polsce. Widocznie mają szersze studia o ten temat.
Rozumiem. Chociaż terapia ze złym psychologiem lub też niedobraną metodą do pacjenta również ma swoje skutki uboczne, z tym, że są mniej namacalne. Lecz myślę, że strach przed tymi ,,efektami niepożądanymi'' terapii jest jednym z powodów, dlaczego tak wielu ludzi nie ma ochoty z pomocy korzystać. I tutaj też niestety można powiedzieć, że dobrze dobrany psycholog/sposób za pierwszym razem rzadko się zdarza.

@Kubencjusz_z_Angmaru
Ah, w Stanach, ja myślałam cały czas o Polsce. Widocznie mają szersze studia o ten temat.
Rozumiem. Chociaż terapia ze złym psychologiem lub też niedobraną metodą do pacjenta również ma swoje skutki uboczne, z tym, że są mniej namacalne. Lecz myślę, że strach przed tymi ,,efektami niepożądanymi'' terapii jest jednym z powodów, dlaczego tak wielu ludzi...

@Almara
wiadomo, że czasami się tylko trafia na wybitnego psychologa/terapeutę. psychologów, jak w każdym zawodzie jest mnie z powołaniem niż tych bez niego. dlatego rzadziej się na tych dobrych trafia.
nie powiedziałbym, że to strach przed efektami ubocznymi terapii wpływa na niechęć ludzi do niej. tak po prawdzie to nie wiem jakie niepożądane efekty uboczne może mieć taka na przykład terapia kognitywna czy behawioralna. chodzi bardziej o społeczne tabu, o pewne możliwe wykluczenie ze społeczności, kiedy ludzie dowiedzą się, że dana osoba chodzi do psychologa czy uczęszcza na terapię. w wielu miejscach nadal funkcjonuje social stigma związana z tym tematem, także nie ma się też co dziwić.

@Almara
wiadomo, że czasami się tylko trafia na wybitnego psychologa/terapeutę. psychologów, jak w każdym zawodzie jest mnie z powołaniem niż tych bez niego. dlatego rzadziej się na tych dobrych trafia.
nie powiedziałbym, że to strach przed efektami ubocznymi terapii wpływa na niechęć ludzi do niej. tak po prawdzie to nie wiem jakie niepożądane efekty uboczne może mieć...

Nie należy zapominać zetknięcie z nieodpowiednim psychologiem też wpływa na niechęć do kolejnych wizyt. Chociaż dany człowiek może zdawać sprawę z tego, że nie każdy taki jest, ale nie smak i tak pozostaje. Do dzisiaj pamiętam jedno spotkanie z dziecięcą panią psycholog, która miała w dupie, że wpuszcza dziecko do zadymionego pomieszczenia dymem tytoniowym.

Nie należy zapominać zetknięcie z nieodpowiednim psychologiem też wpływa na niechęć do kolejnych wizyt. Chociaż dany człowiek może zdawać sprawę z tego, że nie każdy taki jest, ale nie smak i tak pozostaje. Do dzisiaj pamiętam jedno spotkanie z dziecięcą panią psycholog, która miała w dupie, że wpuszcza dziecko do zadymionego pomieszczenia dymem tytoniowym.

no ja też miałem parę nieprzyjemnych sytuacji z psychologami, ale jak mówiłem, trzeba oddzielać dobre owoce od złych

no ja też miałem parę nieprzyjemnych sytuacji z psychologami, ale jak mówiłem, trzeba oddzielać dobre owoce od złych

Kubencjusz_z_Angmaru, Zgadza się. Osoba,która ma poważne problemy może inaczej myśleć i takie spotkanie może być jego pierwszym i zarazem ostatnim. Osobą bliskim może być ciężko na mówić na spotkanie z innym psychologiem.

Kubencjusz_z_Angmaru, Zgadza się. Osoba,która ma poważne problemy może inaczej myśleć i takie spotkanie może być jego pierwszym i zarazem ostatnim. Osobą bliskim może być ciężko na mówić na spotkanie z innym psychologiem.

@Effy zgadzam się z tobą, ale na to mamy mały wpływ. nie zawsze jest to zły i niedouczony psycholog, ale w danym momencie postąpił głupio. Też miałam takie spotkania.

@Effy zgadzam się z tobą, ale na to mamy mały wpływ. nie zawsze jest to zły i niedouczony psycholog, ale w danym momencie postąpił głupio. Też miałam takie spotkania.

@Kubencjusz_z_Angmaru często spotykam się z opinią, że głupotą jest chodzić do psychologa, ze trzeba wziąć się w garść i nie roztkliwiać się nad sobą.

@Kubencjusz_z_Angmaru często spotykam się z opinią, że głupotą jest chodzić do psychologa, ze trzeba wziąć się w garść i nie roztkliwiać się nad sobą.

jatymyoni, No tak, mamy ograniczony wpływ na to. Oczywiście każdy popełnia błędy.
Niekoniecznie też musi wynikać z błędnej decyzji psychologa... nie każda metoda będzie sprawdzała u każdego tak samo i z tą samą skutecznością. Niekiedy zapominamy o tym, że każdy jest inny.

jatymyoni, No tak, mamy ograniczony wpływ na to. Oczywiście każdy popełnia błędy.
Niekoniecznie też musi wynikać z błędnej decyzji psychologa... nie każda metoda będzie sprawdzała u każdego tak samo i z tą samą skutecznością. Niekiedy zapominamy o tym, że każdy jest inny.