Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Och, jakie dobre to było!

Jakie mocne i prowokacyjne!
Jak inteligentne i wodzące za nos!


Tylko moja silna wolna i wysoko rozwinięta samokontrola ustrzegły tę niepozorną książeczkę przed roztrzaskaniem o ścianę, przed fruwającymi strzępami, które miałam ochotę z niej zostawić. Uwierzcie, nieczęsto zdarza mi się tak emocjonalnie reagować na czytaną pozycję. Sheenie Patel wyprowadzanie mnie z równowagi, poszło jak z płatka! Jestem zachwycona! I piszę zupełnie szczerze.

Kocham takie książki!
Kocham prozę niecodzienną, obrazoburczą, prowokującą i intensywną, pozostawiającą czytelnika w stanie wzmożonego napięcia emocjonalnego i z gonitwą myśli.

Taka właśnie jest debiutancka powieść Sheeny Patel, w której to bezimienna narratorka - o której dowiadujemy się jedynie tego, że jest w związku, pracuje jako freelancer, a jej rodzina pochodzi ze skolonizowanego przez Wielką Brytanię francuskojęzycznego kraju - poprzez dywagacje na temat swojej relacji z żonatym meżczyzną, przemyca opinie na tematy polityczne, tematy związane z klasowością, ras*zmem, patriarchatem, s*ksualnością, kultem konsumpcjonizmu, roli social mediów.
Jest w tym niezwykle radykalna i odważna (a także, o czym jestem przekonana, że było celowym zabiegiem autorki - jest hipokrytką), co tak często wywoływało mój sprzeciw (ale i pełną zgodę), gdyż daleka jestem od widzenia świata w formie zerojedynkowej.

Ach! Zapomniałabym. I ma obsesję na punkcie kobiety, z którą romansuje Mężczyzna, z Którym Chciałaby Być). Mamy tu więc do czynienia z gejzerem emocji, macie moje słowo…

To nie tylko znakomite studium kobiety odrzucanej, obsesyjnie pragnącej mężczyzny, dla którego jest zaledwie jedną z wielu, odskocznią od małżeńskiego marazmu, kobiety pożądającej atencji, uczucia, spełnienia (także w łóżku). To przede wszystkim głęboka analiza współczesnego świata.

Mogłabym o tej powieści napisać jeszcze wiele, jednak pozwalam sobie zostawić Wam pole do rozważań na jej temat. Czytajcie wnikliwie i z czystą głową. Gwarantuję, że czeka Was jedna z najciekawszych książkowych dyskusji tego roku.

Znakomita!

Och, jakie dobre to było!

Jakie mocne i prowokacyjne!
Jak inteligentne i wodzące za nos!


Tylko moja silna wolna i wysoko rozwinięta samokontrola ustrzegły tę niepozorną książeczkę przed roztrzaskaniem o ścianę, przed fruwającymi strzępami, które miałam ochotę z niej zostawić. Uwierzcie,...

Rozwiń

Zwiń

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. Oto powieść, która bawiła ówczesnych, a która bawi i nas, współczesnych, dacie wiarę? :) Oto dowód geniuszu Cervantesa, dowód na wielkość tej historii.

„Don Kichot” to przede wszystkim pozycja niejednoznaczna. Z jednej strony, jak wspomniałam, bawi do łez za sprawą głównego bohatera i jego nietuzinkowego podejścia do życia, z drugiej zaś ogromnie (mnie przynajmniej) smuci, ponieważ dla mnie tytułowy Don Kichot z La Manchy jest postacią na wskroś tragiczną, którą w pewnym sensie rozumiałam: umieszczona w czasach, do których nie pasowała, wyznająca „niemodne” zasady kodeksu rycerskiego - jak prawość, odwaga, lojalność, czyste serce - stała się wyrzutkiem.

Wspaniała, nietuzinkowa, ważna pozycja z kanonu literatury klasycznej, której mam nadzieję, dacie szansę, mimo jej znacznych gabarytów. Obiecuję, że warto. Tak bardzo warto, szczególnie, że ukazało się właśnie jej przepiękne wydanie. Sami tylko spójrzcie :)

Któż nie słyszał o tym najsłynniejszym błędnym rycerzu zakochanym w swojej wyimaginowanej Dulcynei? Postać to była szalona, niezwykła i z pewnością niezapomniana, która pod wpływem miłości do romansów rycerskich, wyrusza na poszukiwanie przygód, tocząc w swojej wyobraźni nieustanne bitwy. ...

Rozwiń

Zwiń

Sylwia Kubik to pisarka, której twórczość kojarzy mi się ze wszystkim, co robi ciepełko na sercu, ze wszystkim, co przyjemne, dobre, wzruszające.
Tymczasem autorka zaskoczyła mnie ogromnie swoją najnowszą powieścią „Bez przebaczenia”, drugim tomem serii Harde babki, w której to opowiada o silnych kobietach, które choć powalone na kolana przez życie, stawiają czoła przeciwnościom losu i wychodzą na prostą.
Tak jest i w przypadku historii Lilki, dziewczyny pochodzącej z patologicznej rodziny, wychowanej w Młodzieżowym Ośrodku Wychowawczym. Wydawałoby się, że nic dobrego jej nie czeka, jednak Lilka nie jest z tych, co to się poddają. Czeka na moment, w którym będzie mogła odpłacić temu, kto kiedyś okrutnie ją skrzywdził…

Kiedy skończyłam czytać „Bez przebaczenia”, nasuwało mi się na myśl jedno określenie tej powieści: terapeutyczna. To historia o nadziei, o tym, że nic w życiu nie jest przesądzone. I to prawda, nie od nas zależy, w jakiej rodzinie się wychowaliśmy, z jakiego środowiska pochodzimy, mamy jednak wpływ na to, czy powielimy schematy, czy damy sobie szansę na lepsze życie. Kiedy zaś będziemy mieć szczęście spotkać na swojej drodze ludzi, którzy wyciągną do nas pomocną dłoń, wszystko stanie się łatwiejsze do osiągnięcia.

Wiem, ja wiem, jak to brzmi. Jak fabuła z serialu Netflixa, możecie mi jednak wierzyć, że „Bez przebaczenia”, chociaż na taki serial świetnie by się nadawała, nie ma nic wspólnego z głupiutką i nierealną serialową historyjką. Mocna, dająca nadzieję powieść o walce jaką musi stoczyć kobieta w świecie rządzonym przez mężczyzn. Książka, która motywuje, dmucha w skrzydła i daje przysłowiowego kopa do działania.

Nabrałam ogromnej ochoty na nadrobienie poprzedniej pozycji z serii, „Noc na Alasce”. Co za świetny pomysł na cykl! Czekam na kolejne książki, a Wam ogromnie polecam historie tych niesamowitych kobiet :)

Sylwia, dziękuję!

Sylwia Kubik to pisarka, której twórczość kojarzy mi się ze wszystkim, co robi ciepełko na sercu, ze wszystkim, co przyjemne, dobre, wzruszające.
Tymczasem autorka zaskoczyła mnie ogromnie swoją najnowszą powieścią „Bez przebaczenia”, drugim tomem serii Harde babki, w której to opowiada o ...

Rozwiń

Zwiń

Ogromnie czekałam na polską wersję tej głośnej biografii Królowej Kryminału.

Zaciskałam mocno kciuki, by okazała się godna swojej popularności.

I tak! Warto było wyglądać tej świeżutkiej premiery Wydawnictwa Świat Książki :)
Na dodatek polskie wydanie jest tak piękne! Po raz kolejny nasza rodzima wersja okazała się atrakcyjniejsza od międzynarodowego oryginału. Trzymanie tej pozycji w dłoniach to prawdziwie estetyczne przeżycie, a kiedy jeszcze dodam do tego naprawdę zajmujące, arcyciekawe wnętrze, „Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta” stanie się w mig obowiązkowym elementem biblioteczki każdego książkoholika :)

Wspaniale czytało się tę książkę. Nie tylko z powodu niewątpliwej niezwykłości jej bohaterki, ale także ze względu na wspaniałą robotę, jaką wykonała autorka, mająca dostęp choćby do niepublikowanych listów, dokumentów dotyczących Agathy Christie. Ogromnie podobało mi się podejście Lucy Worsley do pisarki, ponieważ postawiła sobie za cel przestawienie Christie jako… człowieka. Człowieka, a nie jedynie albo „aż” kultowej postaci, która była wręcz gwiazdą swoich czasów. Pewnie dziś określilibyśmy ją mianem celebrytki, choć o swojej prywatności praktycznie się nie wypowiadała.

To, co mnie zachwyciło, to fakt, iż pisarka nie przejmowała się konsekwencjami i żyła według swoich własnych zasad, co, zważając na epokę, w którym przyszło jej żyć, było czymś nie tyle niecodziennym, a wręcz skandalicznym. Wiecie, że ubóstwiam silne kobiety, które nie przejmują się konwenansami, tym, co wypada, a co nie i mają odwagę żyć po swojemu, dlatego też postać Agathy Christie totalnie mnie zafascynowała. Przyznaję, nie wiedziałam dotychczas zbyt wiele o autorce, zawsze koncentrowałam się głównie na jej twórczości. Dzięki lekturze „Agatha Christie. Nieuchwytna kobieta”, przeżyłam nie tylko wyśmienitą czytelniczą przygodę, ale przede wszystkim zyskałam nową idolkę :)

Ogromnie polecam!

Ogromnie czekałam na polską wersję tej głośnej biografii Królowej Kryminału.

Zaciskałam mocno kciuki, by okazała się godna swojej popularności.

I tak! Warto było wyglądać tej świeżutkiej premiery Wydawnictwa Świat Książki :)
Na dodatek polskie wydanie jest tak piękne! Po raz kolejny nasz...

Rozwiń

Zwiń

Podbiła moje serce. Przepięknie napisana książka, niczym klasyczny przedstawiciel literatury pięknej, opowiadająca niezwykłą historię wielkiej miłości silniejszej od śmierci. Historię ogromnej straty, tęsknoty za tym, co bezpowrotnie utracone. To w końcu historia poszukiwania swojego miejsca w świecie.

Dwie (momentami trzy) linie czasowe, epicki romans, który porwał i wzruszył nawet taką antyromansiarę jak ja - a więc to naprawdę coś oznacza - i zachwycający styl. To po prostu musiało się udać, kiedy za opisanie tej historii zabrała się Santa Montefiore.

Wzruszająca i ogromnie, naprawdę o g r o m n i e poruszająca, emocjonująca opowieść, której oddałam serducho.

Jestem urzeczona.
9/10!

Uwaga: POWIEŚĆ OPARTA NA PRAWDZIWYCH WYDARZENIACH!

Podbiła moje serce. Przepięknie napisana książka, niczym klasyczny przedstawiciel literatury pięknej, opowiadająca niezwykłą historię wielkiej miłości silniejszej od śmierci. Historię ogromnej straty, tęsknoty za tym, co bezpowrotnie utracone. To w końcu historia poszukiwania swojego miejs...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam kryminały z wątkiem obyczajowym, które nie epatują brutalnością, z których krew nie wylewa się z każdej strony, a kluczowe w fabule jest rozwiązanie skomplikowanej kryminalnej zagadki. Kiedy zaś do tego wszystkiego dochodzi tło kulturowe charakterystyczne dla małomiasteczkowości, mogę być pewna, że czeka mnie wyśmienita lektura.

I tak właśnie było w przypadku „Ci, którzy zostali”. Przeczytałam tę książkę w sobotę. Kiedy przed południem nad nią zasiadłam, oderwałam się od niej dopiero późnym wieczorem. Rewelacyjny kryminał! Na wstępnie zaznaczyłam, że nie uświadczycie w nim brutalnych zbrodni, nie oznacza to jednak, że jest… błahy. Z Hanną Greń taka zagrywka by nie przeszła. Autorkę w pisaniu książek wspiera mąż, były policjant i dzięki temu powieści, które wychodzą spod jej pióra są niebywale rzetelne, prawdziwe, a przy tym ich tematyką przewodnią zawsze jest kwestia ważna społecznie. Tak jest i tym razem. Mamy do czynienia choćby z tematem handlu na*kotykami, prost*tucją, zaś wątkiem przewodnim staje się szeroko pojęta zemsta, jeden z najciekawszych motywów zbrodni.

Jak zwykle miałam do czynienia z kawałem dobrego kryminału, w którym to kilka, z pozoru niezwiązanych ze sobą wątków, łączy się w całość, która nadaje całej historii sens. Świetna kryminalna łamigłówka, której rozwiązania nie przewidziałam, rewelacyjny klimat i charakterystyczny dla Hanny Greń styl, który od tak dawna uwielbiam!

Duża polecajka dla fanów gatunku.

Uwielbiam kryminały z wątkiem obyczajowym, które nie epatują brutalnością, z których krew nie wylewa się z każdej strony, a kluczowe w fabule jest rozwiązanie skomplikowanej kryminalnej zagadki. Kiedy zaś do tego wszystkiego dochodzi tło kulturowe charakterystyczne dla małomiasteczkowości,...

Rozwiń

Zwiń