Jak złodziej przyszła. Reportaże i rozmowy o starości

Starość to okres życia, który prędzej czy później będzie elementem codzienności każdego z nas – w postaci naszych dziadków, rodziców, w końcu i nas samych. Dlatego ważne jest, by powstawały, a przede wszystkim także trafiały do jak najszerszego grona odbiorców książki takie jak reportaż Elżbiety Strzałkowskiej i Grażyny Latos.

Jak sugeruje tytuł, autorki oddają w nim głos głównie osobom starszym, ale nie tylko. Spotykają młodych ludzi, którzy podjęli się opieki nad swoimi rodzicami i mierzą się z niesamowitymi trudnościami, o których na co dzień zupełnie nie myślimy. Prowadzą ciekawe rozmowy z dietetyczką kliniczną, neuropsycholożką i filozofem, które pozawalają spojrzeć na starość z wielu różnych perspektyw. Te liczne spojrzenia ?składają się na dość ponury obraz sytuacji seniorów w Polsce, zwłaszcza na prowincji.

Reportaż czyta się bardzo szybko, szczególnie gdy zdamy sobie sprawę, jak bliska i życiowa jest jego tematyka. Przytaczane historie potrafią dotknąć do głębi, skłonić do refleksji i wyciągnąć wnioski, które skłonią do zmian w naszym życiu. Wiele goryczy, która wylewa się spomiędzy wersów z pewnością będzie oddziaływać na osoby czytające i nie pozostawi ich obojętnymi wobec problemów, z którymi zmagają się bohaterowie reportażu. Ta książka to także wspaniała lekcja empatii i zrozumienia.

Jesień życia, a zwłaszcza jej ciemne oblicze, na które składają się samotność, choroby, bieda, bezsilność, to temat o którym wciąż trudno nam się mówi. Marginalizowanie i przemilczenie problemu nie sprawi, że on nie istnieje. “Jak złodziej przyszła” wypełnia lukę w obrazie naszego społeczeństwa. Społeczeństwa, które się starzeje. Nie uciekniemy od tego faktu, ale sięganie po takie lektury może sprawić, że się z nim oswoimy i będziemy dążyć do tego, by sytuacja osób starszych z czasem rysowała się w bardziej kolorowych barwach.

Starość to okres życia, który prędzej czy później będzie elementem codzienności każdego z nas – w postaci naszych dziadków, rodziców, w końcu i nas samych. Dlatego ważne jest, by powstawały, a przede wszystkim także trafiały do jak najszerszego grona odbiorców książki takie jak reportaż Elżbiety Strzałkowskiej i Grażyny Latos.

Jak sugeruje tytuł, autorki oddają w nim głos...

temu, że starość w polsce nie jest jednorodna przyglądają się autorki reportażu „jak złodziej przyszła”. to empatyczna i przejmująca próba zaopiekowania się tym tematem nie tylko w sposób bezpośredni, ale również świadomościowy. to pozycja wychodząca naprzeciw cichemu przyzwoleniu, by starsze osoby wysiedlić poza społeczny margines - zawsze przecież są problemy żywsze, młodsze, aktualniejsze. na formę całości składają się rozmowy z seniorami, ich bliskimi, opiekunami oraz specjalistami zajmującymi się poszczególnymi segmentami zorganizowanymi wokół potrzeb ludzi starszych.

obraz, jaki się z nich wyłania nie jest pozytywny i brakuje praktycznie wszystkiego: lekarzy, opiekunów, oddziałów i łóżek. system okazuje się niewspierający, po łebkach i skrótowo określający pozycję seniorów w społeczeństwie. są oni narażeni na oszustwa, często opuszczeni przez rodzinę, walczą z poczuciem nieprzydatności i strachem przed domem starości. nawet, jeśli do niedawna mieli w sobie iskrę i chęć do życia, przykryło to osamotnienie i nędza, z którymi muszą się mierzyć w swojej codzienności. ta przykra perspektywa wymaga kategorycznej zmiany, ale trzeba chcieć ją zobaczyć, a ten reportaż zawsze będzie się wydawał ucięty w połowie, bo tych doświadczeń i historii nie da się pomieścić w jednym zbiorze. starość co prawda nie musi być przykra, ale w polsce taka właśnie jest.

temu, że starość w polsce nie jest jednorodna przyglądają się autorki reportażu „jak złodziej przyszła”. to empatyczna i przejmująca próba zaopiekowania się tym tematem nie tylko w sposób bezpośredni, ale również świadomościowy. to pozycja wychodząca naprzeciw cichemu przyzwoleniu, by starsze osoby wysiedlić poza społeczny margines - zawsze przecież są problemy żywsze,...

Taki jakiś miałki ten reportaż...
Trochę opowieści o całym życiu osób obecnie starych (ale przecież nie przez całe życie jest się starym - więc były to opowieści tyleż o starości co i o młodości),kilka rozmów ze specjalistami (ta z naukowcem była akurat ciekawa, ale to raptem kilka stron),historia z DPS-u, historia o oszustwach na wnuczka i turmalinowych łóżkach... I koniec. Kto czytuje wiadomości z popularnych portali internetowych, niczego nowego się nie dowie.
Na plus - ładny język

Taki jakiś miałki ten reportaż...
Trochę opowieści o całym życiu osób obecnie starych (ale przecież nie przez całe życie jest się starym - więc były to opowieści tyleż o starości co i o młodości),kilka rozmów ze specjalistami (ta z naukowcem była akurat ciekawa, ale to raptem kilka stron),historia z DPS-u, historia o oszustwach na wnuczka i turmalinowych łóżkach... I...

Różne aspekty starości, bo niejedno ma ona imię. Trochę wspominek z młodości, trochę problemów związanych z opieką i strukturą społeczeństwa i zmianami kulturowymi.
Gorzka perspektywa.

Różne aspekty starości, bo niejedno ma ona imię. Trochę wspominek z młodości, trochę problemów związanych z opieką i strukturą społeczeństwa i zmianami kulturowymi.
Gorzka perspektywa.

Starość to temat rzeka, temat dotyczący każdego z nas, a jednak podchodzimy do niego po macoszemu wierząc naiwnie, że w ogóle nas nie dotyczy. Nie chcemy myśleć o starości jako nieodłącznym elemencie życia każdego. Przez pryzmat starości patrzymy na własnych dziadków, może już rodziców. Żyjemy również w świecie skrajności: starość wydaje się nam być smutna, przykra, ale nie wahamy się przypiąć łatki ludziom starszym wytykając wtrącanie się w nie swoje sprawy, brak higieny czy wymóg ustąpienia pierwszeństwa chociażby w środkach komunikacji. Fakt jest taki, że starość prędzej czy później będzie dotyczyć każdego z nas, nie unikniemy tego. Biorąc pod uwagę lawinowo rosnący procent starzejącego się społeczeństwa, nadal można odnieść wrażenie, że zarówno jakość życia, jego styl, stan zdrowia fizycznego i psychicznego, życie s3ksualne ludzi geriatrycznych są spychane na margines. Nie warto przecież zajmować się tymi, którzy w założeniu nie wnoszą nic do funkcjonowania społeczeństwa. I w efekcie wyłania nam się obraz statystycznego człowieka starszego. Tak to wygląda w Polsce, o czym z ochotą rozprawiają autorki.
"Jak złodziej przyszła" zawiera rozmowy z ludźmi w podeszłym wieku, gdzie czytelnik poznaje ich wyjątkowy, pełen doświadczeń życiowych punkt widzenia oraz wywiady z opiekunami, ze specjalistami z zakresu dietetyki, psychologii. Rozmowa z geriatrą uświadamia, jak bardzo niski jest odsetek lekarzy tej specjalizacji, choć pacjentów będzie coraz więcej, a placówki szpitalne nie obfitują w tak niezbędne oddziały geriatryczne wyręczając się interną. Pracownicy hospicjum, małżonkowie i dzieci osób starszych kreślą obraz przemęczonego opiekuna bez szans na opiekę wytchnieniową, a prócz tego wyłania się obraz nędzy i rozpaczy w zakresie opieki społecznej, izolacji starszych ludzi od społeczeństwa, niedostosowania warunków lokalowych do stanu zdrowia, w tym do poziomu sprawności. To także obraz oszustw uderzających w starszych tak poddatnych na techniki manipulacji czy nie znających swoich praw jako konsumenci.
Ta propozycja literacka przygnębia kreśląc wizję życia nas wszystkich, gdzie w przeciwieństwie do tej starszej części społeczeństwa z innych krajów Europy (na wzór można postawić chociażby kraje skandynawskie) zostajemy sami, bezradni, opuszczeni i bez żadnego celu w życiu, czekamy jedynie na śmierć. Nikt z nas nie chce takiego końca, a jednak niemal każdemu z nas przyjdzie się z nim zmierzyć.

Starość to temat rzeka, temat dotyczący każdego z nas, a jednak podchodzimy do niego po macoszemu wierząc naiwnie, że w ogóle nas nie dotyczy. Nie chcemy myśleć o starości jako nieodłącznym elemencie życia każdego. Przez pryzmat starości patrzymy na własnych dziadków, może już rodziców. Żyjemy również w świecie skrajności: starość wydaje się nam być smutna, przykra, ale nie...

Jest do reportaż, który daje do myślenia. Człowiek nieuchronnie zbliża się do starości i nie zdaje sobie sprawy, z czym to się może wiązać. Autorki uświadamiają nam pewne rzeczy i sytuacje, z których nie zdajemy sobie sprawy, zarówno z perspektywy osoby starszej, jak i tej, która zajmuje się taką osobą. Ważny, przejmujący i wzruszający reportaż.

Jest do reportaż, który daje do myślenia. Człowiek nieuchronnie zbliża się do starości i nie zdaje sobie sprawy, z czym to się może wiązać. Autorki uświadamiają nam pewne rzeczy i sytuacje, z których nie zdajemy sobie sprawy, zarówno z perspektywy osoby starszej, jak i tej, która zajmuje się taką osobą. Ważny, przejmujący i wzruszający reportaż.

Reportaż Elżbiety Strzałkowskiej i Grażyny Latos to przejmująca lektura, bo opowiada o tym, co tak bardzo ludzkie, autentyczne i bliskie, a jednocześnie wypierane ze świadomości, wzbudzające lęk i wiele trudnych emocji. Bo boimy się śmierci, podobnie jak i samotności, chorób i utraty niezależności, a właśnie z tym najczęściej kojarzona jest starość. W książce indywidualne historie osób starszych przeplatane są krótkimi rozmowami, które autorki przeprowadziły ze specjalistami, m.in. neuropsycholożką, dietetyczką kliniczną i krajowym konsultantem w dziedzinie geriatrii. "Jak złodziej przyszła" to urywki intymnych zmagań – opowieści smutne i niełatwe – a także wielowymiarowa refleksja na temat starości w aspekcie systemowym i społecznym. To reportaż w zwięzłej, przystępnej formie, ważny i potrzebny – książka, która otwiera oczy i uwrażliwia; która pozwala z większą świadomością spojrzeć na sytuację osób starszych i ich opiekunów (m.in. wyzwania, z którymi na co dzień się mierzą),a w szerszym kontekście – również na polski system opieki, leczenia i wsparcia seniorów, ich miejsce w społeczeństwie oraz starość samą w sobie, jako jeden z etapów życia.

Rzeczowy, ale jednocześnie poruszający, czuły i empatyczny reportaż (choć myślę, że mógłby być nieco bardziej pogłębiony, bo chciałoby się poczytać więcej). Publikacja, która skłania do refleksji nad starością cudzą i własną, nad przemijaniem i kruchością życia. Warto przeczytać.

Reportaż Elżbiety Strzałkowskiej i Grażyny Latos to przejmująca lektura, bo opowiada o tym, co tak bardzo ludzkie, autentyczne i bliskie, a jednocześnie wypierane ze świadomości, wzbudzające lęk i wiele trudnych emocji. Bo boimy się śmierci, podobnie jak i samotności, chorób i utraty niezależności, a właśnie z tym najczęściej kojarzona jest starość. W książce indywidualne...