Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przenikająca paryskie i nowojorskie oblicze mody z lat 40. Wybrzmiewająca rodzinnymi tajemnicami, które muskają kolejne pokolenia. Emanująca kobiecą siłą, uporem i zuchwałością w spełnianiu największych marzeń.

„Dziewczyna z Siódmej Alei” to powieść obyczajowa rozpisana na fundamencie dwóch przestrzeni czasowych, a więc czule tkanym splotem kompilująca teraźniejszość z bolesnymi odmętami wojennych realiów. Rozplatając zawiłe nici historii dwóch kobiet, babci i wnuczki, eksponuje na tle ich barwnych portretów niezależność, swoistą brawurę w dążeniu do upragnionego celu, niezmąconą radość pasji, ale i istotę miłości. To kreacja niewątpliwie głęboko zanurzona w goryczy, dotykająca rozdzierającej serce straty, która bez względu na okoliczności zawsze doskwiera z taką samą intensywnością, w końcu obnażająca trudne decyzje utrwalające się na dnie serca z wyczuwalnym cierpieniem. I przywołująca na swoje karty zdarzenia zaistniałe w rzeczywistości – wstrząsające, druzgocące czytelnicze zmysły, na wskroś poruszające wizją ludzkiego okrucieństwa. To właśnie one stały się impulsem pobudzającym wyobraźnie autorki, inspiracją do skomponowania historii o żądnym kreatywności świecie mody, dramatycznych sekretach determinowanych obietnicami, o oswajaniu traumatycznych doświadczeń, którymi los obdarowuje z obfitością. Bez względu na czas, kontynent i wymiar odczuwalnej miłości romantycznej.

Trudno odmówić tej odsłonie obezwładniającej pasji oraz emocjonującego, a wręcz fascynującego wydźwięku w zobrazowanej tu klasie i szyku! Tworzona moda stanowi wymowny przekaz, staje się synonimem refleksji nad życiem, zarazem źródłem odwagi, a nawet nadziei. To literacka kompozycja wręcz przesiąknięta trendami wśród fasonów, wzorów i kolorów z lat 40., ale i niesiona nowatorskim spojrzeniem na nowe wizje ubioru w czasach przecież tak niepewnych, spowitym lękiem i toczącymi się tuż za granicami pracowni tragediami. Z zauważalną namiętnością i ożywieniem, Natasha Lester odmalowuje obraz mody jako finezyjnej sztuki, nie kobiecej fanaberii, ale twórczego kunsztu. Ze złotej jedwabnej tkaniny czyni symbol hartu ducha, wplata w miłość do krawiectwa i projektowania emocje, przekonujące zdarzenia i skomplikowane relacje, mimowolnie oferując odbiorcy książkę wielowarstwową, nietuzinkową w swoim fabularnym ujęciu, ewidentnie niezapomnianą i akcentującą cenne wartości. Wznosi ze słów historię o przeżyciach odbierających oddech, ale z pewnością możliwych do przetrwania i przezwyciężenia, o rozstaniach przyćmiewających i tak ukradkowo wyrywane życiu szczęście, ale finalnie niezatracających umysł w nieprzerwanej rozpaczy. O podnoszeniu się z kolan, kiedy bezwzględny los podrzuca na ścieżkę codzienności przeszkody, o które tak łatwo zawadzić, o kroczeniu do przodu – z determinacją, uniesioną dumnie głową i błyskiem w oku. Piękna i wyjątkowa, wręcz elegancka i szykowna niczym suknia Estelli Bissette, aranżacja kobiecej wytrwałości!

Przenikająca paryskie i nowojorskie oblicze mody z lat 40. Wybrzmiewająca rodzinnymi tajemnicami, które muskają kolejne pokolenia. Emanująca kobiecą siłą, uporem i zuchwałością w spełnianiu największych marzeń.

„Dziewczyna z Siódmej Alei” to powieść obyczajowa rozpisana na fundamencie dwó...

Rozwiń

Zwiń

Upleciona z nitek kobiecych pragnień o aranżowaniu swojej codzienności z niezależnością. Snuta z wyczuwalnym posmakiem determinacji, zuchwałości i odwagi, które piętnowano w zobrazowanych realiach. Będąca słodko-gorzką refleksją nad tkwiącą w duszy motywacją, by nigdy się nie poddawać.

„Koronczarki. Klątwa rodziny Flores” to powieść spisana melancholijnym, artystycznym piórem literatury pięknej, wybrzmiewająca obyczajowymi tonami oraz osadzona w historycznych sceneriach brazylijskiego patriarchatu z początków XX wieku, ale swoją fabularną odsłoną muskająca również feministyczną wizję teraźniejszości. Trudno odmówić tej sadze charakterności, swoistej butności, a nawet awanturniczej wymowy, które skrywają się nie tylko w prozatorskim przekazie, ale przede wszystkim w odmalowanych barwnie portretach kobiet. To opowieść skrojona z siedmiu pokoleń rodziny, w której męski ród spowija zatrważająca klątwa, a więc wyraźnie stworzona z życiorysów pań – jednych wyeksponowanych wyrazistym splotem, innych zaledwie fragmentarycznie wspomnianych. Jednak newralgiczne dla kompleksowego ujęcia stają się też kobiety, których z Floresównami nie łączą więzy krwi. I to właśnie zanurzone w esencji dramatyzmu i okraszone pasją losy jednej z nich szczelnie otula zaklęty w koronach sekret.

W wypełnionym gwarem pomieszczeniu powstaje istny artyzm, ale i krystalizuje się podstępna wizja ucieczki spod jarzma, do którego najbliżsi zmuszają młode dziewczęta – do małżeństwa bez miłości, w imię prestiżu i bogactwa. Do mariażu, w którym posłuszeństwo, uległość i codzienny marazm nie są czymś zaskakującym, a przemoc czymś zakazanym. Zabroniona bowiem staje się swoboda w decydowaniu o swoim ciele, o swoich potrzebach, w końcu o każdym aspekcie egzystencji. Kiedy okrutna rzeczywistość przybiera kształt śnionego na jawie koszmaru jednej z koronczarek, rozpoczyna się przesiąknięty ryzykiem spektakl intryg, szalonych planów, niewinnych kłamstw i zgubnej świadomości swoich możliwości. Wpleciony w materiał koronkowy szyfr mimowolnie staje się z kolei nośnikiem płomiennej ofensywny, w której młoda małżonka dopatruje się szansy na wyrwanie się z okowów brutalnej prozy dnia, a igła i nici to jej niemy krzyk, a zarazem głos odebrany nie tylko jej, ale też innym niewiastom cierpiącym w tym bezwzględnym układzie. Wszak niepowodzenie nie oznacza porażki, przegranym może bowiem czuć się tylko ten, kto milczał i nie spróbował zawalczyć.

Ta opowieść eksploruje istotę kobiecej siły, nakreśla piękno przyjaźni i siostrzanego oddania, któremu nie trzeba nawet spoiwa rodzinnych powiązań, z czułością i wyczuciem obrazuje niezłomność w iluzorycznej kruchości i bezbronności. Lawirując między przebrzmiałymi nutami historii brazylijskich kobiet i wciąż współcześnie żywą niesprawiedliwością ucisku w obliczu płci, Angelica Lopes podkreśla hart ducha drzemiący w płci pięknej – z pewnością objawiający się na przestrzeni lat w odmienny sposób, ale bezsprzecznie dostrzegalny w każdej epoce. To literacka odsłona symbolicznych kontrastów, które najmocniej wizualizują się w delikatności pokrytej koronkami twórczości, w cierpliwości i skupieniu, których domaga się ta wysublimowana sztuka, stająca się finalnie realną definicją nieokiełznanej brawury. Nie sposób nie dostrzec w tej kreacji eteryczności, sensualności i subtelności, a zarazem intensywności w traktowaniu o pragnieniu nieskrępowanej wolności, marzeniu o niezależności nieznającej obawy o przyszłość, o zbytki, w końcu nawet o życie. To bez wątpienia książka, która zachwyca i swoim magnetyzmem utrwala się w pamięci, osadzając płynące z niej emocje na dnie serca odbiorcy – misterna i wyrafinowana niczym utkana na tle bogactwa brazylijskiego klimatu mantylka.

Upleciona z nitek kobiecych pragnień o aranżowaniu swojej codzienności z niezależnością. Snuta z wyczuwalnym posmakiem determinacji, zuchwałości i odwagi, które piętnowano w zobrazowanych realiach. Będąca słodko-gorzką refleksją nad tkwiącą w duszy motywacją, by nigdy się nie poddawać.

„K...

Rozwiń

Zwiń

Niespiesznie przenikająca skomplikowane meandry dorastania w przytłaczającej rzeczywistości. Z czułością traktująca o codzienności niebanalnej nastolatki o bujnej wyobraźni. Wzbudzająca w sercu swoistą nostalgię za powidokiem młodzieńczych lat.

„Tajni dyrygenci chmur” to powieść nakreślona powłóczystym piórem literatury pięknej, fragmentarycznie z prostotą eksponująca przebrzmiałą już codzienność, momentami z wyczuwalnym liryzmem eksplorująca emocje dojrzewającej dziewczynki. I taka właśnie staje się cała ta kreacja – niebanalna, choć zanurzona w prozaiczności, niewymownie bliska, choć zainscenizowana w odmętach późnego socjalizmu. Dla dorosłego odbiorcy będąca sentymentalnym powrotem do przeszłości, melancholijną refleksją nad własnymi doświadczeniami z lat dzieciństwa. Tak przecież tożsamymi z oddanymi na kartach tej książki kadrami, w których przywołano utrwalone w pamięci relikty tamtego okresu. Z wyraźną wrażliwością i prozatorskim kunsztem traktowania o sprawach błahych z istotną głębią, Pani Wioletta Grzegorzewska roztacza przed czytelnikiem minione realia, które wciąż zalegają na dnie serca, a teraz, jakby znów żywe, wizualizują się ostro jak fotografia przed oczami.

Ten jakże ujmujący tytuł podkreśla scenerie przesiąknięte dojmującą biedą i niedostatkiem, osnute na tle kryzysu gospodarczego z lat 80., a przy tym sportretowane barwami robotniczo-chłopskiej familii. Sugestywnie oddano tu głos kilkunastoletniej Loli – dziewczynce skrytej, zauważalnie otulonej samotnością, sensorycznie pojmującej naturę, emocjonalnie kruchej, łaknącej bliskości. I choć jej codzienność odmalowano szarymi, posępnymi odcieniami, to jej egzystencja obfituje w iście jaskrawe niczym barwy tej okładki wydarzenia. Muska ona bowiem bogactwo oferowane przez słowa zaklęte na papierze, wymyka się rodzinnej kurateli i pośród wakacyjnej aury doznaje pierwszych miłostek oraz zaznajamia się ze swoją cielesnością, poznaje też gorycz strachu, w końcu usilnie przedziera się przez przemilczane tajemnice z przeszłości. Jednak też śmiało zaczyna marzyć o innej przyszłości, o tożsamości wyzutej z nędzy – wszak wystarczyły tylko dwa tygodnie, by zakorzenić w Loli wstyd przed swoją matnią dnia i zarazem umocnić wciąż tlącą się miłość do znanego otoczenia, a jednocześnie zainicjować chęć przemiany, która determinuje potrzebę walki o lepszy byt. By zauważyć nieustanne obcowanie ze śmiercią, która cichutko przycupnęła w kącie śląskiej chałupy i spogląda zuchwale na każdy krok dziecka. Która obserwuje enigmatycznego dziadka, charakterną babcię, pogrążoną w smutku matkę i wesołkowatego oraz miłującego osobliwą pasję ojca, zarazem niestroniącego od zamkniętych w butelce uciech. I zerka, i duma, i roztrząsa skłonności dziewczynki do zatracania się w swoim wnętrzu, do bolesnego i niełatwego do okiełznania krzywdzenia samej siebie. Zdecydowanie trudno o bardziej rozdzierającą wizję małoletniego wyobcowania.

To literacka kompozycja mimowolnie wypełniająca serce smutkiem, ale przy tym kojąca i otulająca, w której należy się rozsmakować, której należy się oddać wszystkimi zmysłami. Nakreślone z artyzmem ujęcie skomplikowanej prozy dnia, z pewnością pozbawionej kuszącego kolorytu życia i zaakcentowanej z iluzorycznie nieistotnymi, ale finalnie solidnie budującymi młodzieńczą wrażliwością detalami, wręcz zachwyca, emocjonuje i intencjonalnie zdziera kurz z literacko zapomnianego świata chłopów śląskich i ich rodzin. To opowieść piękna, o narracji iście czarującej, o fabule mało klarownej i niełatwej do zdefiniowania, a tak zniuansowanej emocjami. Dla mnie bezsprzecznie zachwycająca i magnetyzująca swoją nieoczywistością, choć tak przecież wysublimowanie życiowa i autentyczna, a przy tym uniwersalna i wielowarstwowa. Ewidentnie sielska i oblepiająca słodyczą beztroski, ale i wybrzmiewająca równie głośno dziecięcym niepokojem w czasach PRL-u.

Niespiesznie przenikająca skomplikowane meandry dorastania w przytłaczającej rzeczywistości. Z czułością traktująca o codzienności niebanalnej nastolatki o bujnej wyobraźni. Wzbudzająca w sercu swoistą nostalgię za powidokiem młodzieńczych lat.

„Tajni dyrygenci chmur” to powieść nakreślon...

Rozwiń

Zwiń

Osnuta nieprzeniknioną magią, której źródło tkwi w bogactwie natury i osobliwych wierzeniach nordyckich. Kompilująca w swojej fabularnej odsłonie charakterność kolców róży i mrok śmierci w barwie fiołków. Z czułością obrazująca barwny portret przyjaźni, która zacieśnia się w murach szkolnego zamczyska.

„Róże i fiołki” to pierwszy tom trylogii o narracji ulokowanej w przestrzeni równie intrygującej, co przerażającej – spektakularnej w wizualnym ujęciu elitarnej Akademii Rosenholm. Miejscu nauki dla nastolatków o wyjątkowych umiejętnościach korelacji ze swoistą magią. Trudno o bardziej klimatyczną aranżację ponurych korytarzy, którą odmalowano piórem ze słów z wyczuwalnym niepokojem. Z permanentnym poczuciem pęczniejącego zagrożenia, które coraz intensywniej emanuje ze stron książki. Niewątpliwie to osnowa tkana przez autorkę z sugestywną powłóczystością, intencjonalnie eksplorująca wykreowany z nici wyobraźni świat, a przy tym z drobiazgowością w oddaniu meandrów nauki w tak nietuzinkowym wydaniu, którą u uczniów sprawdza się w równie niekonwencjonalny sposób. Ta duńska mozaika gatunkowa wikła jednak w swoją tajemniczą aurę od samego początku – mariaż młodzieżowego fantasy z soczystą kroplą niebezpiecznego thrillera już w samej wymowie brzmi przecież niebanalnie!

Cztery wyraźnie kontrastujące ze sobą charakterologicznym kadrem młodzieńcze dusze – niektóre naszkicowane już z pogłębioną warstwą psychologiczną, inne zaledwie muśnięte i stanowiące mimowolną obietnicę obnażenia ich sekretów w kolejnych tytułach. Z pewnością to literackie kreacje, które nie mogłyby się bardziej różnić, ale w finalnej inscenizacji nie sposób nie doszukać się w nich harmonii wizualizującej się w trwałych więzach przyjaźni. Dzielą ich życiowe doświadczenia, ale teraźniejszość plącze ich przyszłe ścieżki dramatycznych incydentem z przeszłości – okrytym kurzem zapomnienia, domagającym się znegliżowania prawdy i ukojenia mary błąkającej się w realiach wciąż żyjących. To kompozycja niezwykle sensoryczna w nakreślonych wydarzeniach, zamierzenie eskalująca coraz bardziej odczuwalnym oddechem zła, zanurzona w odmętach zbrodni sprzed lat, która pragnie kolejnej ofiary. Dreszcze na skórze to nieodłączny element podczas jej lektury!

Zakazane porywy serca, pomroczona okrutnymi i zatrważającymi tradycjami mitologia nordycka, a przy tym dojmujące rozterki dojrzewania i poszukiwania swojej tożsamości, przybierające mimo pradawnego nastroju scenerii iście współczesnego wydźwięku, to zmyślne i oddane z pasją tło dla newralgicznej osi fabularnej. Tu solidnym filarem staje się ilustracja dziewczęcej przyjaźni, zainicjowanej przypadkowo, ale jakby podszytej niewytłumaczalnym przeznaczeniem. Ich wystawiana na próbę relacja, przytłaczana codziennością szkolnej prozaiczności, nieustannie się wzmacnia oraz akcentuje siłę, która tkwi w czeluści stosunków opartych na wzajemnym zaufaniu, oddaniu i wsparciu. Bezsprzecznie to atut tak skonstruowanej historii, stroniącej od nadmiernej ekspozycji miłosnych tonów, oscylującej wokół zażyłości znacznie pewniejszej, naznaczonej wspólnym celem i doznaniami skąpanymi w grozie. To opowieść uzależniająca swoją magiczną aurą wyzutą z urokliwości i infantylności, nie da się też bowiem ukryć, że w czterech jej gałęziach można dostrzec nie tylko szlachetne fluidy. I zarazem ożywczo ekscytująca, elektryzująca wątpliwymi moralnie intencjami – istna panorama osobliwych portretów zdarzeń i uczuć, którą nie da się nasycić po pierwszym tomie!

Osnuta nieprzeniknioną magią, której źródło tkwi w bogactwie natury i osobliwych wierzeniach nordyckich. Kompilująca w swojej fabularnej odsłonie charakterność kolców róży i mrok śmierci w barwie fiołków. Z czułością obrazująca barwny portret przyjaźni, która zacieśnia się w murach szkolne...

Rozwiń

Zwiń

Ponownie porywająca w wir niebezpiecznych starć z potężnym wrogiem. Rozgrzewająca emocje kanonadą ekspresyjnych walk i intrygujących misji. Kontynuująca fascynującą podróż do zamierzonego celu – do rozległego Askiru.

„Wyspy ogniste” to już piąta odsłona znakomitej serii high fantasy, która utrwala się w pamięci dynamiczną narracją, scenami zaaranżowanymi z zauważalnymi tonami sensacji, ale i panoramą nietuzinkowych kreacji. Na kartach tej barwnej, w obliczu zobrazowanego świata wypełnionej niuansami i przemyślanej kompozycji literackiej, Richard Schwartz sprawnie snuje refleksje i zarazem humorystyczne treści, w tym ujęciu pochyla się nad sensem istnienia, o którym traktuje ustami Havalda, istotnego protagonisty tego cyklu. Nie stroni przy tym od żartobliwych uszczypliwości czy rubasznych podtekstów, tworząc tym samym treść pochłaniającą wszystkie zmysły, absorbującą, ale i zadziwiająco lekką – z pewnością nieprzytłaczającą przy tak pokaźnej objętości rozpisanej fabuły. Kreśląc ten tytuł, ponownie ożywia zanurzoną w spiskach, toczonych często walkach i uczuciach przygodę, na dobre porzucając już scenerie skwarnego i owianego piachem Besarajnu na rzecz morskich bitew i zgłębianych wnikliwie sztuk obrony oraz tytułowych Wysp Ognistych, na których z jeszcze większą intensywnością przenika problematykę niewolnictwa, a także praw kobiet. Aż chciałoby się zakrzyknąć – ahoj, przygodo!

Ten tom dostarcza całkiem nowych doznań, jeszcze bardziej uzależnia, oferuje kolejne przepowiednie i oblicza magii, które frapują i jednocześnie zatrważają. I w ten sposób autor udowadnia, że dla jego prozy nie ma przestrzeni, której twórczo by nie poskromił – okutanej lodem i klaustrofobicznej, otulanej bogactwami i przesyconej gorącem czy morskiej i zdradliwej pod względem kapryśnej pogody. Choć z pewnością to jeszcze nie finalne ujęcie jego możliwości literackich! Surowe, pozbawione zbytku pokłady statków i miejsce będące azylem dla pirackich nikczemników – tym razem niesiona na falach brawury i niezłomności banda śmiałków, których ścieżki przecięły się w gospodzie, wyrusza w końcu w dalszą wędrówkę. Jednak pióro Richarda Schwartza to zawsze synonim przekorności, zatem nie może być to wyprawa pozbawiona ryzykownych starć, ucieczek i pościgów, ale i nawiązywania relacji korzystnych dla osiągnięcia celu. Rozdziela po raz kolejny grupę przyjaciół, z determinacją odmalowuje portrety kolejnych osobliwych wizerunków na mapie królestw oraz obnaża piętrzące się tajemnice, które skrywają wspomniane już Wyspy Ogniste. I czyni to z niebywałą łatwością, nie popada w schematyczność i swoistą powtarzalność – komponuje osiadające na dnie duszy serca bohaterów przeżycia, doświadcza ich z ewidentną pasją i wystawia na liczne moralne próby. Mimo że nadal wyczuwa się zbyt wyraźną świadomość umknięcia większości postaci ze wszystkich pułapek bez żadnego szwanku, to i tak w duszy odbiorcy nieśmiało wybrzmiewa ta nuta niepewności co do rozwoju zdarzeń – zwłaszcza po druzgoczącym incydencie z zakończenia czwartej części tej serii. To magnetyzująca, emocjonująca i iście elektryzująca obietnica jeszcze dosadniejszych wrażeń, której nie sposób nie zawierzyć!

Ponownie porywająca w wir niebezpiecznych starć z potężnym wrogiem. Rozgrzewająca emocje kanonadą ekspresyjnych walk i intrygujących misji. Kontynuująca fascynującą podróż do zamierzonego celu – do rozległego Askiru.

„Wyspy ogniste” to już piąta odsłona znakomitej serii high fantasy, któr...

Rozwiń

Zwiń

Wybrzmiewająca melodią marzeń, pragnień i nieskrępowanej afirmacji życia, które rezonują na dnie nieposkromionych dusz. Wdzięcznie portretująca trwałe więzy przypadkowo utkanych przyjaźni. Z fascynującym realizmem odmalowująca scenerie odbudowywanych w powojennej rzeczywistości szczecińskich zakątków.

„Niepokorni” to barwnie nakreślona powieść historyczna, która umiejętnie kompiluje obyczajowe i sensacyjne tony. To swoista podróż w realia pokryte literackim kurzem zapomnienia, które Agnieszka Gładzik solidnie omiata swoim piórem. Trudno o bardziej przesiąknięty nadzieją okres w dziejach ludzkości, który zarazem przyćmiewa ostrożność, niepewność i permanentnie odczuwalna obawa o godny byt w wolnym, ale jednak wciąż osnutym niemieckim duchem mieście. W miejscu mianowanym polskim Dzikim Zachodem, w przestrzeni dla jednych będącą zaledwie przystankiem w śmiałym aranżowaniu życia z dala od bolesnej przeszłości, dla innych upragnioną obietnicą sprawiedliwej codzienności, a nawet azylem dla pragnących wzbogacenia się na swej wątpliwej moralności.

Z wyczuwalną prozatorską świeżością i głębokim przekazem, autorka ujmuje mozaikę wizerunków społecznych, a tym samym zakorzenione w ludziach doświadczenia, potrzeby i priorytety, w sposób niewątpliwie nietuzinkowy i wolny od wielokrotnie powielanej już w tym gatunku banalności. Stroni od uwypuklenia nowych początków ogarniętych traumami wojennej pożogi rodzin i jednostek, odważnie bowiem akcentuje niejako kontynuowanie egzystencji. Intencjonalnie oddaje zuchwałą narrację młodzieńczym, pełnym pasji, imaginacji i charakterności kreacjom, które z brawurą mierzą się z losem, balansując na pograniczu awanturniczości i nieufności do świata. Zarazem na ich fundamencie Agnieszka Gładzik eksponuje panoramę nastrojów, które przepełniają mieszkańców Szczecina, tworząc tym samym istny tygiel ludzkich postaw i poglądów. Pogłębienie portretów psychologicznych grupy przyjaciół, których ścieżki zaskakująco się przecinają, stanowi zatem szerszą perspektywę na wgląd w cały ten okres historyczny – tak zmyślnym zabiegiem pisarka opowiada nie tylko o fikcyjnych odmętach przeszłości, ale też mimochodem przybliża autentycznie przebrzmiałe losy przesiedleńców z całej Polski.

Ta opowieść to kwintesencja ożywionego na kartach książki pejzażu pierwotnie rabowanej, a kolejno podnoszącej się usilnie z kolan miejscowości. Jednak to również piękny malunek wystawionej na próby przyjaźni, ukradkowo tlących się uczuć naznaczonych romantyzmem, w końcu idei i przekonań, które zmąci podszyty niebezpieczeństwem podstęp, zaplanowana z bezwzględnością rozgrywka – naszkicowany z wyczuwalnym przywiązaniem i miłością do szczecińskich krajobrazów, z esencjonalną inspiracją jego zaułkami, z podkreśleniem dynamicznych i intrygujących incydentów. To odsłona zanurzona w walorze edukacyjnym, a przy tym eksplorująca młode spojrzenie na miejsce obce, zdecydowanie niebliskie sercu, uważane jako tymczasowe i okazjonalnie przydatne do nielegalnych wyzwań. Agnieszka Gładzik komponuje prozę, w której ambicje i plany konfrontują się z ponurą prozą dnia, referuje o przestrzeni doskonałej w tamtych latach do walki o swoją tożsamości, do pielęgnowania relacji, ale zarazem mamiącej w czeluść pomroczonej niezaprzeczalnym złem szansy na odbicie się od dna, na które spychano człowieka podczas wojennej zawieruchy. Szczecin, symboliczne miasto chaosu, stał się tu nośnikiem kuszącej, choć ryzykownej oferty, gdzie przestało liczyć się pochodzenie, a istotne znaczenie zaczęły mieć spryt, entuzjazm, niezłomność w swoich działaniach i tytułowa niepokorność. To kanonada nieprzeniknionych doznań, które wikłają odbiorcę w słodko-gorzkiej treści o niezaprzeczalnie porażającym i nieprzewidywalnym zakończeniu!

Wybrzmiewająca melodią marzeń, pragnień i nieskrępowanej afirmacji życia, które rezonują na dnie nieposkromionych dusz. Wdzięcznie portretująca trwałe więzy przypadkowo utkanych przyjaźni. Z fascynującym realizmem odmalowująca scenerie odbudowywanych w powojennej rzeczywistości szczeciński...

Rozwiń

Zwiń

Obrazująca kryminalne oblicze południowej Anglii z fascynujących, choć wciąż spowitych konwenansami lat 50. Swoim klasycznym ujęciem wikłająca w sieć enigmatycznych zdarzeń ze zbrodnią w tle. Będąca doskonałą alternatywą literackiej adrenaliny, która pozwala na odetchnięcie od mocniejszej odsłony tego gatunku.

„Morderstwo o poranku” to powieść stanowiąca nastrojową podróż do sensorycznie oddanych scenerii Kornwalii z wybornym towarzystwem u boku – charakterną, zdeterminowaną i rezolutną właścicielką księgarni oraz jej powściągliwym znajomym, autorem dosadnych kryminałów. Ten wymowny tytuł oferuje już trzecią historię, w której charyzmatyczna Flora Steele mimowolnie wciela się w rolę detektywa-amatora. Wszak ma się wrażenie, że to postać, która niczym magnes przyciąga kłopoty, nawet gdy celem jej przygody miały być początkowo niewinne wakacje i potrzeba oderwania się od dramatycznych zdarzeń rozegranych w poprzednich tomach. Jednak bez obaw, to bowiem tak zmyślnie skonstruowana narracja, że swobodnie można odkrywać malownicze zakątki Kornwalii bez znajomości poprzednio zaaranżowanych przez autorkę śledztw.

To iście intrygująca ekspozycja zatrważającego przestępstwa, ale naszkicowana z wyczuwalnym ciepłem, dająca odczuć literacki komfort, a przy tym nieustannie frapująca nie tylko rozwojem i wyjaśnieniem zagadki kryminalnej, której rozwiązanie skrywa się w odmętach przebrzmiałego kilkanaście lat wcześniej światowego konfliktu zbrojnego, ale także wizją ukradkowo kiełkującego uczucia. Relacji z pewnością oddanej nienachlanie, wybrzmiewającej w tle i bez przyćmiewania newralgicznej osi fabularnej, ale jednak dostrzegalnie, przyjemnie otulająco i rozgrzewająco serce – w końcu przyjaźń to solidny fundament każdych tkanych więzi międzyludzkich. Wdzięcznie, ujmująco, a przede wszystkim absorbująco, Merryn Allingham tworzy panoramę kryminalnych incydentów, niebanalnych portretów ze swoimi barwnymi historiami do opowiedzenia, ale też sukcesywnie obnaża uwierającą w duszy tajemnicę z przeszłości, która kładzie się ponurym cieniem na życiu wielu osób. Śmiało komponuje na kartach swojej powieści również swoiście magiczną aurę, którą tchnięto w kreację nieprzeniknionej szeptuchy, idealnie wpasowującej się w sekretne pejzaże, obyczajowość i urokliwą architekturę tego zachwycającego miejsca. Bez wątpienia to literacki obraz cosy crime w najlepszym wydaniu, odmalowany czarującym, lekkim i humorystycznym piórem ze słów!

Obrazująca kryminalne oblicze południowej Anglii z fascynujących, choć wciąż spowitych konwenansami lat 50. Swoim klasycznym ujęciem wikłająca w sieć enigmatycznych zdarzeń ze zbrodnią w tle. Będąca doskonałą alternatywą literackiej adrenaliny, która pozwala na odetchnięcie od mocniejszej ...

Rozwiń

Zwiń

Otulona kojącym, wyciszającym i zanurzonym w melancholii klimacie wsi. Z ujmującym realizmem i wiarygodnością odkrywająca tkwiące na dnie duszy jej mieszkańców pragnienia. Fascynująca kompilacją rzeczywistości i wyczuwalnej aury obecności, którą nie sposób dostrzec wzrokiem.

„Skradzione dni” to kontynuacja powieści obyczajowej osnutej w scenerii iście idyllicznej, oswajającej traumy i lęki bujną naturą, w której dociekające sąsiedzkie oko nie stanowi o potrzebie powielania plotek, ale o szczerej trosce. I zarazem to historia odmalowująca kobiece portrety, bo to właśnie panie i ich emocjonalne doświadczenia budują fundament tej fabuły. Życiorysy dwóch z nich nakreślono bardziej wyrazistymi barwami, a ich losy spleciono we wspólną ścieżkę, po której zaczynają razem kroczyć, a przy tym w duecie tworzyć swoją codzienność. Pomiędzy nimi uwypukla się tajemnica z przeszłości, podszyta obawą jej obnażenia, ale też emanująca nadzieją – na bliskość, na bezpieczeństwo, na świadomość, że ma się tuż obok źródło siły i wsparcia. Że można w końcu na kogoś bezwarunkowo liczyć, że nareszcie ktoś w ciebie bezgranicznie wierzy.

Piękno tej kreacji dostrzega się nie tylko w zaakcentowanych uczuciach, ale również w nietuzinkowej narracji, która fragmentarycznie eksponuje prozę dnia z wyczuwalną swojskością, a momentami lirycznie przenika bolesne odmęty egzystencji. Piórem niezwykle obrazowym, czułym i przesiąkniętym wrażliwością, ale i subtelnie humorystycznym, Grażyna Jeromin-Gałuszka w realia współczesnej polskiej wsi przemyca tragiczne ludzkie historie, traktując o nich z wyczuciem, owiewając swoistą magią, przywołując raniące dla wielu wspomnienia. Ustanawia Rogoże miejscem schronienia dla zagubionych i niepewnych jutra, w którym odnaleźć można upragniony azyl, swoje wymarzone szczęście, w którym nawet dźwięk dręczących problemów wybrzmiewa znacznie ciszej i nie tak złowieszczo. Tu miłość do życia staje się łatwiejsza, demony z przeszłości, choć uwierające wciąż pod skórą, możliwe do uśpienia, a fabularna przeszłość i teraźniejszość już nie tak przytłaczające. To ujmująca gawęda, prozaicznie, ale też i wzniośle opowiadająca o nowych szansach, o zakorzenionych w sercu obawach przed samotnością, wreszcie o więzach, których nie nadwątli nawet upływający nieubłaganie czas.

Nie tylko Rogoże stanowią w tej prozie symbol ucieczki od szalonego świata, także Charlie przybiera postać tymczasowej opoki, czasowego rozwiązania trudnej dla dwóch kobiet sytuacji. I wyjątkowość tego ratunku przejawia się w tożsamości tej pomocy, Charlie to bowiem kamper, a przy tym namacalny impuls dla Kiry do odnalezienia prawdy wygrywanej nutami wyjątkowej i niepowtarzalnej kołysanki z dzieciństwa. I zarazem spoiwo do połączenia jej odrębnej historii z doświadczeniami enigmatycznej Marii, do scalenia ich w jedną nierozerwalną, dogłębnie poruszającą i zdzierającą warstwę niedopowiedzeń. To opowieść utrwalająca się zobrazowanymi emocjami, prawdziwa, autentyczna, słodko-gorzka i niestroniąca od eksploracji najtrudniejszych dla człowieka uczuć. Zgłębiająca cenne mądrości, podkreślająca kapryśność losu i istotę doceniania drobnych radości, które wdzięcznie tworzą definicje szczęścia i ciepła, ale również pojęcia domu oraz rodziny. Żyć, być, właśnie teraz, właśnie tu. Można skraść lato, które odmieni wszystko i sprowokuje do zaglądnięcia w czeluść swoich tłumionych doznań. Można też kraść dni, jeden po drugim, wsłuchiwać się w podszepty podświadomości, rozkoszować każdą chwilą, z uśmiechem kroczyć zuchwale do przodu, zwyczajnie trwać i życzliwie traktować ludzi. Można wszystko, jeżeli tylko się chce.

Otulona kojącym, wyciszającym i zanurzonym w melancholii klimacie wsi. Z ujmującym realizmem i wiarygodnością odkrywająca tkwiące na dnie duszy jej mieszkańców pragnienia. Fascynująca kompilacją rzeczywistości i wyczuwalnej aury obecności, którą nie sposób dostrzec wzrokiem.

„Skradzione d...

Rozwiń

Zwiń

Spleciona zawiłymi nićmi uczuć, które wdzięcznie tkają historię o solidnej przyjaźni. Rozpisana w humorystycznym tonie, ale przenikająca istotne poszukiwanie swojego miejsca na świecie. Z wrażliwością akcentująca, że człowiek to kompletna całość, a nie połówka poszukująca swojej drugiej części.

„Funny Story” to słodko-gorzki romans obyczajowy, który magnetyzuje zabawnym ujęciem narracji, sugerowanym już przecież przez sam tytuł, ale także zauważalnie rozbudowaną warstwą psychologiczną, którą wnikliwie eksploruje. Pod lekką i nieco szaloną kreacją, która kalejdoskopem nieokiełznanych zdarzeń i błyskotliwymi dialogami niejednokrotnie wznieca szczery uśmiech na twarzy, skrywa się bowiem nie tyle opowieść o obezwładniającej zmysły miłości do drugiego człowieka, choć to również jej fabularny fundament, ale przede wszystkim do samego siebie. To historia o niezatracaniu swojego „ja” w obliczu tworzenia miłosnej relacji, o niewłaściwym porzucaniu dotychczasowego życia, znajomości i tożsamości, by przesiąknąć narzuconą codziennością partnera – wyzbywając się wszystkiego, co nam bliskie, finalnie opuszczeni… pozostajemy z niczym. Trudno o fabułę bardziej czułą i zarazem dosadnie zniuansowaną konkretnymi obrazami, która otwiera zaślepione uczuciem oczy, uświadamiając tę bolesną prawdę.

Zainicjowana druzgocącymi rozstaniami i bezduszną, natychmiastową zmianą prozy dnia, która brutalnie odziera z marzeń o szczęśliwej przyszłości u boku ukochanych, treść mimo pokaźnego ładunku emocjonalnego dostarcza mnóstwa pozytywnej energii i elektryzujących, letnich doznań. Nie stroni od zwariowanych sytuacji, nie skąpi zabawnych uszczypliwości, zarazem wielokrotnie otula melancholią i refleksjami. Z pewnością nie jest to komedia romantyczna, która mimowolnie zaciera się w pamięci, wręcz przeciwnie – mocno się w niej utrwala, może nawet ożywia wspomnienia, a nawet jeszcze śmielej, klaruje przemyślenia, które zdeterminują odważne posunięcia w rzeczywistości. To ekspozycja uczuć, które tłamszą wciąż zakorzenione pod skórą raniące demony z dzieciństwa, a więc niesiona ostrożnością i obawą przed ponownym zranieniem, ale jednocześnie budowanych na najbardziej pewnym filarze – na nieśmiało rodzącej się przyjaźni.

Z wyczuciem i dostrzegalną empatią, Emily Henry traktuje o zawiłych meandrach miłości i namiętnym pożądaniu, ale portretuje także trudne stosunki rodzinne. Obnaża oddziałujące na dorosłą egzystencję i komponowane relacje międzyludzkie doświadczenia z lat dziecięcych, bez wątpienia rozdzierające serce, ale i podkreślające tym samym bezcenne wartości, za którymi należy zawsze podążać. To książka o konsekwencjach poczucia opuszczenia, niewystarczania i lęku przed byciem dla innych rozczarowaniem, ale i o zdrowym egoizmie, tak często nierespektowanym, o nierezygnowaniu z siebie, swoich pragnień, pasji i choćby najbardziej błahych potrzeb – przedzierająca się przez skomplikowane odmęty ludzkich losów nakreślonych przekonująco, z wiarygodnością i autentyzmem. Także o tym, że esencja słowa „my” zbyt często przesyca klasyczne ujęcie romansu, a przecież powtarzana przez większość osób opowieść o poszukiwaniu swojej drugiej połówki to iście FUNNY STORY. Bo każdy stanowi całość, a druga osoba to tylko nasze uzupełnienie, a nie nasza brakująca część. I cóż, ta powieść zdecydowanie udowadnia, że przeciwieństwa najmocniej się przyciągają – w tym akurat tkwi wyłącznie sama prawda.

Spleciona zawiłymi nićmi uczuć, które wdzięcznie tkają historię o solidnej przyjaźni. Rozpisana w humorystycznym tonie, ale przenikająca istotne poszukiwanie swojego miejsca na świecie. Z wrażliwością akcentująca, że człowiek to kompletna całość, a nie połówka poszukująca swojej drugiej cz...

Rozwiń

Zwiń

Wybrzmiewająca rozkoszną melodią utrwalonej w pamięci młodzieńczej miłości. Osnuta wśród kojących scenerii wakacyjnej idylli, która wdzięcznie otula upragnionym spokojem. Przenikająca niepokorną naturę uczuć, które niekiedy prowadzą do zguby.

„Lato o smaku miłości” to powieść obyczajowa z nutami romansu, która swoim ożywczym klimatem ciepłych dni sensorycznie oddziałuje na zmysły. Spowija fascynującym lokalnym kolorytem Lubomierza, aromatami regionalnych potraw i dźwiękami melancholijnych utworów Janusza Radka, wycisza niespiesznym ujęciem czule afirmowanej codzienności, w końcu emocjonuje splotem impulsywnie podejmowanych decyzji. Wyborów niewątpliwie determinowanych porywczym nurtem uczuć i doskwierającej latami tęsknoty, tak wyraźnie stroniących od szepczącego nieśmiało głosu rozumu. Wszak Edyta Świętek z wyczuciem muska w podjętej opowieści impresję bezsprzecznie szaloną, niemożliwą do pokrycia kurzem zapomnienia, trudną do okiełznania rozsądkiem, często pozostawiającą po sobie emocjonalne zgliszcza – eksploruje bowiem oblicze pierwszej, inicjacyjnej miłości, świadomie eksponując jej wielowarstwowość w życiu każdego człowieka. To historia zauważalnie współczesna, obrazująca zawiłe meandry zakochania, poszukiwania swojego miejsca w pędzącym świecie, zarazem zgłębiania swojej tożsamości oraz pasji, nabierania pewności siebie w obliczu posiadanej niepełnosprawności, ale i podążania za tkwiącymi na dnie duszy pragnieniami. Wrażliwie definiująca moralność, oswajająca uwierającą samotność, która inicjuje pochopne planowanie przyszłości, finalnie uświadamiająca, że nigdy nie jest za późno na rozpoczęcie wszystkiego od nowa, na naprawienie błędów, a przede wszystkim na zatracenie się w smaku szczęścia.

Z właściwą swojej twórczości ujmującą estetyką słowa, Edyta Świętek barwnie odmalowuje trzy kobiece portrety, które spaja rodzinnymi więzami, na ich płótnie oddając nieprzewidywalność tych pierwszych, kolejnych, a nawet ostatnich romantycznych uniesień. Bliżej przypatruje się doświadczeniom babci i miłosnym zawirowaniom wnuczki, ale fundamentem do zaakcentowania nieprzemyślanych uczuciowych doznań mimowolnie ustanawia także kochliwe i niezdecydowane serce matki. Tworzy tym samym panoramę spontanicznych zdarzeń, niewinnych intryg, jak również podstępnych incydentów, umiejscowioną wśród sielskich, letnich krajobrazów, która wznieca w odbiorcy całą paletę wizualizujących się ostro niczym fotografia wspomnień. To proza nakreślona z lekkością, pozwalającą odetchnąć od niezbędnej niekiedy podczas lektury uważności, ale i podszyta nostalgią, która zakorzenia się w człowieku po zetknięciu się z rozpędzoną karuzelą intensywnej w odczuciu bliskości ciał i dusz. I przy tym to kompozycja będąca niejako literacką wariacją słów księdza Jana Twardowskiego, który słusznie wskazał, iż „nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości, czy pierwsza jest ostatnią, czy ostatnia pierwszą”. To słodko-gorzka opowieść o nieodłącznej każdemu porywowi serca naiwności i nabywanej w obliczu bolesnych rozczarowań dojrzałości, stanowiąca konfrontację z zawodnym echem pamięci.

Wybrzmiewająca rozkoszną melodią utrwalonej w pamięci młodzieńczej miłości. Osnuta wśród kojących scenerii wakacyjnej idylli, która wdzięcznie otula upragnionym spokojem. Przenikająca niepokorną naturę uczuć, które niekiedy prowadzą do zguby.

„Lato o smaku miłości” to powieść obyczajowa z...

Rozwiń

Zwiń